στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ξυπολυτοι,
ειχαμε ματωθει. Τρεχαμε να σωθουμε απο τα αεροπλανα,
ο τοπος μας– αυτη η αγαπημενη γη- ειχε γινει κολαση-
που κ που κοιταζαμε πισω κ βλεπαμε μονο μαυρο. Ηταν ιουλιος, καλοκαιρι, κ το μονο χρωμα που ηταν διαθεσιμο για μας, ηταν το μαυρο,
τα αλλα χρωματα τα ειχε καλα φυλαγμενα η φυση για να μας τα δωσει για μετα.
Ο καλιτεχνης ανθρωπος ειχε τρελαθει κ σκορπισε πανω στον ομορφο καμβα με τα πανεμορφα χρωματα το μαυρο.
Ομως επειδη το μαυρο δεν υπαρχει στην φυση- ειναι μοναχα ελλειψη φωτος-
αρχισε σιγα σιγα να ξεφλουδιζει το μαυρο-πιθανον απο το εντονο φως του ηλιου-
κ άρχισαν να φαινονται, κατω από το μαυρο χρωμα, τα χρωματα,
κ σε αλλα σημεια εβγαινε μονο του, κ σε αλλα επρεπε να το τραβηξουμε να βγει,
σαν ξεραμενες πληγες πανω στο σωμα. Οταν ήμασταν παιδια κ παιζαμε κ τα γονατα μας ηταν γεματα μεραμενες πληγες.
κ σιγα σιγα ο πραγματικος πινακας αρχισε να εμφανιζεται. Κ ολοι παραδεχονταν οτι πιο ομορφο πινακα δεν εχουν δει.
σημ: το πιο πανω ειναι αφιερωμενο σε ενα κυπαρισσι. Περνουσα απο εκει στην βολτα μου, μαζι με τα σκυλακια μου, σχεδον καθε μερα, κ το χαιρετουτσα. Κουναγε κ αυτο τα κλαρια του. Χθες δεν ηταν εκει. Το εκοψαν, δεν ξερω γιατι. Δεν εχω κανενα παραπονο οτι το εκοψαν κ οτι οι ανθρωποι ειναι κακοι. Ειναι τετοια η ζωη μας, που σημερα ειμαστε κ αυριο οχι, κ θα πρεπει να ειμαστε λιγο πιο ανθρωπινοι, λιγο πιο ευαισθητοι, μεταξυ μας , μεταξυ εμας κ της φυσης. Ισως το σκέφτηκα το κυπαρίσσι επειδη κ η Κερυνεια εχει αρκετα,
εκει ορθια, σαν να θελουν να ακουμπησουν τον ουρανο. Καλο σου ταξιδι κυπαρισσάκι οπου κ να πηγαινεις τωρα που σου γραφω.
ευχομαι σε ολους καλο πασχα, με εκτιμηση κριστοφ
