ο σχεδιαστης κ το σχεδιο του κοσμου

ο ερωτας,

είναι μια κατασταση που το ενα απεραντο προσπαθει να συναντησει το αλλο απεραντο,

που παντα καταληγει σε αποτυχια,

οσες προσπαθειες κ αν γινουν.

ο ερωτας ειναι ενα χωριό, ενας σταθμος, που συνανταμε στον δρομο μας,

κ κατεβαινουμε απο το αυτοκινητο μας,

κ πινουμε μια δροσιστικη πορτοκαλαδα, μια μπυρα,

τρωμε του σκασμου,

κ μετα χορτατοι σηκωνομαστε κ συνεχιζουμε το ατελειωτο ταξιδι μας,

που δεν τελειωνει με τον θανατο. Ο θανατος ειναι μια εξοδος κ μια νεα εισοδος σε μια νεα ζωη. Ξεκιναμε απο την αρχη.

Το σχεδιο του σχεδιαστη ειναι ετσι φτιαγμενο που σου δινει την αυταπατη,

οτι η ευτυχια αναζητειται προς τα εξω. Ειναι μια αυταπατη γιατι οι πεντε αισθησεις μας ειναι προσανατολισμενες προς τα εξω,

αργοτερα – με τα χρονια-μαθαινουμε οτι υπαρχει ακομα μια αισθηση που ειναι άυλη, κ ονομαζεται διαίσθηση. Αυτη η διαισθηση ειναι η μονη πραγματικοτητα ,

ολα τα αλλα ηταν ας το πουμε ψευτικα. Δεν ειναι ακριβως ψευτικα,

ειναι οπως οταν παιζαμε παιδια με τα κουβαδακια, κ αργοτερα,

οταν μεγαλωσαμε ,

τα παρατησαμε.

Ετσι το σχεδιο του σχεδιαστη κρυβεται- αφου δεν είναι εκει εξω,

ειναι μεσα μας. Μεσα μας ειναι ολα, κ ο ερωτας, κ η αγαπη, κ η ομορφια, κ το μισος, κ η εχθρα, κ η απληστια, κ ο θυμος κ η δημιουργια κ η καταστοφη.

Ο λογος ειναι επειδη η ζωη ειναι απροβλεπτη, κ θα μπορουσες να στηριξεις ολοκληρο συστημα σε καποιον ανθρωπο, σε κατι εξω απο σενα,

αυτος ο ενας θα μπορουσε να πεθανει κ ετσι ολο το συστημα σου να κατερρευσει, κ τοτε θα τα παρατουσες κ θα ελεγες :

Εγω ημουν ατυχος κ δεν με βοηθησε η ζωη,

ημουν φτωχος,

εφυγε η γκομενα μου,

δεν ειχα εκεινο, δεν ειχα το αλλο. Πολλες δικαιολογιες. Ο νους του ανθρωπου γεννα συνεχως δικαιολογιες. Είναι μια κλώσα δικαιολογιων. Δημιουργει συνεχεια δικαιολογιες κ μετα τις πιστευει. Ειναι ολα ψεματα κ δεν θελω να ζησω. Γιατι σε μενα συνεβηκε αυτό; Γιατι εμενα κανεις δεν με αγαπησε; κλπ,

κ βγαίνουν στα καναλια κ απολαμβανουν την κακη τους μοιρα. Κατά βαθος τους αρεσει αυτό. Κλαψουριζουν στον κοσμο κ ετσι την βρισκουν.

Ο σχεδιαστης:

Δεν υποσχεθηκα τιποτε. Εσυ δημιουργησες ολη αυτη την θεωρια για τα εξωτερικα πραγματα. Εγω εφτιαξα την ζωη να αποκτησεις εμπειριες,

γνωριζοντας εκ των προτερω οτι ολα αυτα είναι απλα εμπειριες,

σταθμοι ενος ατελειωτου δρομου. Ο δρομος σου ειναι ατελειωτος,

χωρις αρχη κ χωρις τελος, αιωνιος, αθανατος,

κ πλεον είναι στα δικα σου χερια αυτη η Ζωη σου.

Οταν ρωτησαμε τον σχεδιαστη για τα άλλα, όπως:

η κριση που υπαρχει στον κοσμο,

οι πλουσιοι κ οι φτωχοι,

τα μικρα παιδια που πνιγονται στην θαλασσα στην αναζητηση των γονιων τους για ενα καλυτερο μελλον,

τους παιδαριωδεις πολιτικους,

τα παιδαριωδη ΜΜΕ,

για τους πολεμους , για τα μεταλλαγμενα, για την μολυνση του πλανητη,

κ πολλα αλλα που στριφογυριζουν κ βουιζουν σαν σβουρες μεσα στα μυαλα μας,

Αυτος δεν μιλησε. Το μονο που ειπε ηταν:

Ηδη σας εχω πει αρκετα . Με αυτα που σας ειπα, ειναι δυνατον να προχωρησετε ομορφα κ ωραια.

κ ετσι ο σχεδιαστης σηκωθηκε κ εφυγε,

κ μας αφησε το Σχεδιο Του.