στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ηταν ανοιξη, οπως τωρα.
καθοταν στην προβλητα. Δεν περιμενε κατι, απλα καθοταν κ ρεμβαζε την θαλασσα. Της αρεσε να ρεμβαζει την θαλασσα. Πολλες φορες επαιρνε μαζι της ψωμι κ ταιζε τους γλαρους. Ειχε ζησει την ζωη της, τους ερωτες της, ηταν γεματη.
Τα ψαροκαικα γυρνουσαν γεματα ψαρια. Ειχε ανεβει ο ηλιος για τα καλα κ σηκωθηκε να φυγει, οταν ακουσε πισω της μια παραπονιαρικη φωνη. Ηταν ένα πληγωμενο δελφινι. Πιθανον κτυπησε απο καποιο ψαροκαικο. Πηγε κοντα του. Κολυμπησε με τις λιγοστες δυναμεις του κ προσαραξε στην στερια σε κατι χαλικια. Αυτη τηλεφωνησε αμεσως στους φιλους της οικολογους. Μαζευτηκαν μετα απο λιγο οι οικολογοι κ οι καμερες. Δεν ξερω πως ξεφυτρωσαν εκει οι καμερες. Φορτωσαν το δελφινι στο αυτοκινητο κ το πηραν για περιθαλψη. Ξαναεγινε ησυχια κ ξανακουγες εκεινο το κυμα που εφτανε στην παραλια ρυθμικα σαν να ελεγε: ηλθα, ηλθα.
Οι μερες περναγαν η ιδια η μια μετα την αλλη, ωσπου κτυπησε το κινητο κ της ειπαν οτι το δελφινι είναι καλα κ οτι θα το ξανααφηναν πισω στην θαλασσα την επομενη μερα το πρωι.
Το ιδιο σκηνικο οπως κ οταν το εβγαζαν από το νερο. Τωρα ομως καπως περισσοτερος κοσμος, κ η ατμοσφαιρα ηταν πανηγυρικη, σαν να καποιος νικουσε, ή οταν βγαινεις το πρωτο πρωτο σου ραντεβου.
Εριξαν το δελφινι στη θαλασσα, αυτο χαρουμενο αρχισε να φωναζει, εμεινε για λιγο κοντα στην παραλια κ μετα χαθηκε στον ωκεανο.
Περασαν χρονια απο το συμβαν. Αραγες τι εγινε αυτο το δελφινι; Αυτη καθησε οπως παντα εκει κοντα στην παραλια, με αυτες τις σκεψεις, κ σαν να της ακουσε το δελφινι φανηκε καπου στα ανοικτα να κανει τις γνωστες του τουμπες στο νερο, κ μεχρι να πεις τρια ηταν εκει διπλα της, τοσο χαρουμενο, που ελεγες οτι ηθελε να βγει στην ακτη να την αγκαλιασει. Εμεινε μαζι της για καμποσο κ μετα εφυγε το ιδιο χαρουμενα.
Μετα απο αυτο το συμβαν ολα αλλαξαν, ο πρωην της ζητησε συγνωμη κ ηθελαν να τα ξαναφτιαξουν. Αυτη δεν ηθελε, ηθελε να μεινει λιγο μονη της. Οταν μενεις μονος σου γεμιζουν οι μπαταριες σου κ μετα ξανα για να τις ξοδεψεις ξαναμπαινεις σε σχεσεις. Ειναι οπως το εκκρεμες που μαζευει ενεργεια για να παει στη μια μερια κ μετα ξανα, μολις φτασει εκει, ξαναερχεται πισω με την ιδια δυναμη. Αυτην την δυναμη ο Καβαφης την ονομασε Ιθακη. Ηθελε να μεινει μονη της, εκει, με τους ομορφους περιπατους στην παραλια, να αγνατευει το πελαγος,
ωσπου μια μερα, όπως καθοταν εκει, ηλθε με κρις κραφτ, κ σαν ποσειδωνας κατεβηκε απο το σκαφος κ ηλθε κοντα της. Ηταν ο Κωστας, ο πρωην. Χωρις να πει κουβεντα ηλθε κ εκατσε διπλα της, κ οι δυο σιωπηλοι κοιταζαν την θαλασσα. Επιασε δειλα δειλα το χερι της κ το έσφιξε, κ το ιδιο εκανε κ εκεινη. Εγειρε στην αγκαλια του. Απο μακρυα ακουστηκε το δελφινι. Ηλθε κοντα τους κ τους χαιρετησε. Μετα τους αφησε μονους τους,
το εκκρεμες πηγαινε προς τα δεξια με φόρα.
Σοφη να εχεις μια ομορφη μερα, με εκτιμηση κριστοφ
