το θαυμα της ζωης

σηκωθηκα σημερα το πρωι καπως αργα. Ειναι κυριακη. Ακουσα εξω από το παραθυρο μου την καρακαξα να με φωναζει,

-Εϊ κριστοφ, ακομα να ξυπνησεις; Αντε ξυπνα!

Ειναι δυο καρακαξες που καθε πρωι ειναι εξω απο το παρθυρο μου, καλημεριζόμαστε κ παει ο καθενας στην δουλεια του,

εγω στις ανθρωπινες υποθεσεις,

κ αυτες στις πτητικες υποθεσεις, να πετουν, να χαριεντιζονται, κ να απολαμβανουν την ζωη.

Διαβαζω στην βικιπαιδεια οτι οι καρακαξες ειναι ενα από τα πιο ευφυεστερα πτηνα στην υφηλιο.

Ξυπνησα. Χαιρετιστηκαμε οπως παντα, πεταξαν λιγο προς στα συρματα της ΔΕΗ κ εφυγαν μακρυα,

απο τα μεγαφωνα της εκκλησιας ακουγονταν οι ψαλμοι που δοξαζαν τον Κυριο.

εμεις οι ανθρωποι βρισκουμε διαφορους τροπους να ευχαριστουμε την υπαρξη,

ομως τα ζωα’

πιθανον η εκκλησια τους ειναι ολη η γη,

μονο εμεις εχουμε ειδικους χωρους για δοξασιες,

μονο εμεις εχουμε την ελευθερια να κανουμε οτι θελουμε,

να καταστρεψουμε αυτον τον πλανητη,

ή να τον κανουμε καλυτερο απο οτι ειναι. Ελευθερια σημαινει να ειμαι κυριος του εαυτου μου.

Ειμαστε κυριοι αυτου του πλανητη. Η τυχη του πλεον ειναι στα χερια μας.

Παραπονιέσαι για διαφορα πραγματα,

οτι δηλαδη παντου ασχήμια, πολεμοι, εκμεταλλευση, επαρση, αλαζωνια,

ειναι κ αυτα χαρακτηριστικα του ανθρωπου,

Αποτελουμαστε απο χωμα κ νερο,

που αυτα, κατα καποιον τροπο, βρισκουν τετοιους συνδυασμους μεταξυ τους, που μας κανουν κ σκεφτομαστε, περπαταμε, μιλαμε, αγκαλιαζομαστε, φιλιομαστε, αγαπιομαστε.

Ζουμε μεσα σε ενα θαυμα.

Ετσι εχει η κατασταση. Αντιφατικη,

εκει που αγαπας, ξαφνικα μισεις,

εκει που σκοτωνεις, ξαφνικα αγκαλιαζεις τον εχθρο,

εκει που εχεις επαρση, ξαφνικα εξαφανιζεσαι μεσα στο πληθος κ γίνεσαι ενας ασημος, αγνωστος, ανωνυμος,

σαν τα πουλια που βλεπεις να πετουν στον ουρανο κ σχεδιαζουν την πορεια τους,

-Ποια πορεια τους; δεν υπαρχουν δρομοι στον ουρανο.

Θα ηθελα να εκφρασω τον θαυμασμο μου σε Αυτην, στην Φυση, στην Δημιουργια,

που ειμαι μερος του θαυματος. ευχαριστω. με εκτιμηση κριστοφ