χαθηκε ο ανθρωπος

χαθηκαμε μεσα σε ενα σωρο απο καθε ειδους ανοησια,

χαθηκαμε μεσα σε τραπεζικους λογαριασμους ,

χαθηκαμε μεσα σε συμφεροντα, κ χασαμε τον ανθρωπο. Ειναι μια αλλη αριθμητική.

Ο ανθρωπος,

ο καταλύτης ανθρωπος,

το βασικο στοιχειο μας: ο Ανθρωπος,

εχει με βια εκτοπιστει απο τα πεπραγμενα,

κ στη θεση του στεκεται ενα αψυχο κορμι. Η ψυχη μας ειναι ο Ανθρωπος κ αυτη εχει χαθει. Αυτο που μας ξεχωριζει απο τα ζωα ειναι η ανθρωπια μας. Με την ανθρωπια μας μπορουμε να κατακτησουμε την πιο ψηλή κορφη του κοσμου,

που ειναι ο θεος, η θεοτητα. Μπορουμε να γινουμε θεοι,

κ την εχουμε απαρνηθει. Εχουμε απαρνηθει αυτη την ιδιότητα μας, κ στη θεση της εχουμε βαλει κατι το υποδεέστερο απο αυτην. Αυτο το υποδεέστερο που βαλαμε στη θεση της δειχνει να λαμπει. Ειναι κατι το ψευτικο. Το δήθεν. Το υπηρεσιακο.

Κολλησαμε στο τυπικο της υποθεσης,

κολλησαμε στην επισημη αναφορα,

κολλησαμε στο τυπικο κ χασαμε την επαφη αναμεταξυ μας. Αναμεταξυ μας υπαρχει μια κουρτινα,

πανω στην κουρτινα γραφει οτι η Ελλαδα χρωστα τοσα κ τοσα,

κ δεν βλεπουμε τις αυτοκτονιες,

ακουμε μονο τον γδουπο του σωματος που σωριαζεται στο χωμα,

κ ο θανατος του προσφυγα απο ασφυξία μεσα στην νταλικα εχει συμβει εδω κ μερες –δεν ακουσαμε καν τον γδουπο του οταν επεφτε νεκρος.

Κολλησαμε στο τυπικο της υποθεσης. Ολη η γη αναστεναζει,

εχει καταντησει ενα φτηνο φτωχοκομειο,

ενας θαλαμος αεριων. Ασφυξια. Πεθαινουμε.

Εχουμε κολλησει στο τυπικο κ χασαμε τον ανθρωπο. Καιρος να ξανακοιταξουμε πιο σοβαρα την ζωη μας εδω πανω στον ομορφο πλανητη μας. Το τυπικο δεν ειναι τιποτε αλλο παρα χαρτια, ντοσιεδες με χαρτια σε ενα σκονισμενο ξεχασμενο δωματιο καποιας δημοσιας υπηρεσιας,

Ενα έγγραφο.

Σπρωξαμε με δυσκολια την πορτα κ μπηκαμε μεσα. Παντου πεταμενα χαρτια. Απο το μισοκλειστο παραθυρο εμπαινε λιγο φως. Ανοιξαμε τον διακοπτη. Το φως της λαμπας γεματο αραχνες. Οι φακελοι ηταν αραδιασμενοι πανω στα σκονισμενα ραφια, κ αλλοι φακελοι πεταμενοι δεξια κ αριστερα. Ενας ποντικος μας κοιταξε κ σαν να φανηκε οτι τον ενοχλησαμε. Δεν φοβηθηκε, αλλα για λογους ασφαλειας πηγε λιγο πιο κατω κ συνεχισε το φαγητο του. Ψαχναμε τον φακελο: Ελλαδα. Μεσα εκει υπηρχαν ολα τα αρχεια απο καταβολης Ελλαδας. Τον ανοιξαμε, σκονη γεμισε το δωματιο. Βαλαμε το μαντηλι στην μυτη κ τοποθετησαμε μεσα στο φακελο αλλο ενα χαρτι,

υπογραμμενο , με στάμπα, με αριθμο πρωτοκολλου. Ξανακλεισαμε τον φακελο Ελλαδα κ βγηκαμε εξω απο το δωματιο.

Εξω ο κοσμος ετοιμαζοταν για αλλη μια προεκλογικη αναμέτρηση. Ποιος θα νικησει κ ποιος θα χασει;

Δεν εχει πλεον κ τοση σημασια. Ολα κατευθύνονται απο μακρια. Ειναι ολα τοσο απλα κ τοσο μηχανικα. Ευτυχως που βαλαμε τον ανθρωπο στην πάντα. Σαν ανθρωπος ηταν παντα απροβλεπτος,

σαν πράγμα ειναι προβλεψιμος. Εγινα εκλογες. Την επομενη των εκλογων καποιος ανοιξε το σκονισμενο δωματιο κ εβαλε ακομα ενα χαρτι στον φακελο Ελλαδα.

Ο ποντικος κοιταξε αδιαφορα τον ανθρωπο κ συνεχισε την δουλεια του,

κ ο ανθρωπος την δικη του.