ελληνοκυπριοι κ τουρκοκυπριοι

ελληνοκυπριοι κ τουρκοκυπριοι

η μονη διαφορα τους ειναι ενα διαβατηριο, ενα χαρτί, μια βούλα, μια σταμπα. Στην αρχαιοτητα, οταν ηθελαν να πουν οτι κατι ειναι δικο τους ,εβαζαν πανω του μια σταμπα. Ετσι σε πολλα κεραμιδια, πολλα αγγεια, βρισκουμε σταμπες κ με αυτο τον τροπο γνωριζουμε ποιος το εφτιαξε, πιο εργαστηριο εφτιαξε αυτη την κούπα, αυτο το κυπελο, αυτο το κολιέ. Ειναι οπως τις σημερινες φιρμες, λακόστ, αντίντας, πεπσικολα, κοκακολα, τσιγαρα ρόθμας, ντάνχιλ, κρέϊβεν εϊ, κλπ. Το ιδιο εχουν κανει κ με τον ανθρωπο. Οπου γενιεται ο ανθρωπος ειναι ιδιοκτησία του τοπου που γεννηθηκε. Βεβαια το μωρο οταν γενιεται δεν μπορει καν να πει κατι,

κ οταν μεγαλωσει ειναι αργα για να πει: Ει! Εσεις! Ειμαι ενας πολίτης του κοσμου, ανηκω σε ολο τον κοσμο.

Αυτη η σταμπα θα τον συντροφευει σε ολη του την ζωη σαν εφιαλτης.

Βεβαια υπαρχουν ορισμενοι τοποι, που εκτος απο την σταμπα του τοπου τους εχουν κ αλλη μια σταμπα,

επειδη ισως ο τοπος εχει χωριστει σε δυο μερη. Ετσι αυτοι οι κατοικοι εχουν μιαν ιδιομορφια. Εχουν δυο σταμπες πανω τους.

Ο λογος που χωριζουν την γη σε διαφορα κρατίδια δεν ειναι αλλος απο συμφεροντα. Στρεφουν τον ενα λαο εναντια στον αλλο. Σκοτωνουν τους λαους για ιδιοτελη συμφεροντα ισχύος.

-Τι σημανει ιδιοτελη συμφεροντα ισχύος;

- Σημαινει εξουσια, λεφτα, γκομενες.

Θα σου κανει εντυπωση αλλα αυτο ειναι ολο κ ολο το τρίπτυχο της αμαρτιας. Τον κοσμο διοικουν οι αντρες,

κ οι αντρες ειναι μια καθαρη ουσια που αποτελειται απο αυτα τα τρία. Κ τα τρια ειναι ζωικα ενστικτα. Ειναι το πρωτο σκαλι,

η αρχη του εργου, η επικεφαλίδα. Ειμαστε ακομα στην αρχη του εργου, δεν εχουμε μπει ακομα στο κυριως εργο. Το εργο εχει παγωσει στον τιτλο. Στην πραγματικοτητα δεν εχουμε μπει καν στο κυριως εργο, βρισκομαστε στις διαφημίσεις.

Το εργο κανονικα- αν αρχιζε- θα ειχε διάφορα ομορφα καλουδια, οπως αγαπη, ερωτες, συμπονια, αλληλοεκτιμηση, αγαπη του εαυτου, αυτογνωσια, αυτοεκτιμηση.

Αν ολα πανε καλα, στο τελος τελειωνει με την μεταμορφωση των ηθοποιων του εργου σε θεους. Ομως επειδη το εργο ακομα δεν εχει αρχισει,

στη πλατεια του σινεμα γινεται βαβουρα, καπνιζουν στο φουαγε, μιλουν στα κινητα, κ φλυαρούμε περι ανεμων κ υδατων ορθιοι στους διαδρομους.

Το εργο ανθρωπος δεν εχει ακομα ξεκινησει. Το ενα μας ποδι ειναι ακομα στο πρωην σπιτι μας, την ζουγκλα- ειμαστε εξελιξη των ζωων,

κ το αλλο του ποδι τρεμει να το πατήσει στο νεο- επειδη φοβάται-

φοβάται την νεα προκληση που παρουσιάστηκε μπροστα του, γιατι ειναι κατι το πρωτογνωρο: ειναι το μοναδικο ζωο πανω στη γη που εχει την δυνατοτητα να ξεφυγει απο το ζωωδες του παρελθον κ να γινει θεος. Ετσι οπισθοδρομεί συνεχως προς τα πισω, στην Ζουγκλα που απο την οποια προερχεται. Τουλαχιστον την ζουγκλα την γνωριζει,

που να τρεχει κ να γινει ανθρωπος, να γινει κ θεος; Ειναι ενας τελείως αγνωστος δρομος. Ετσι ολοι μας προτιμούμε να παραμεινουμε στη νοοτροπια του ζωικου βασιλειου μας.

Οταν αρχισει το εργο,

ολα αυτα περι πατρίδων κλπ θα εξαφανιστουν απο μονα τους. Ηταν παιχνιδακια της πρωιμης εποχης μας, της πρωτόγονης,

κ αφου μεγαλωσουμε λιγο, ψηλωσουμε λιγο πραπανω κ δουμε λιγο πιο μακρια απο την μυτη μας/

θα φωτιστει η αρένα της ζωης σε μεγαλυτερη ακτινα/ θα μεγαλωσει η αντιληψη μας/

κ ολες αυτες οι κουκλες κ τα λέγκο,που χαραμιζαμε την ζωη μας με αυτα/

θα ειναι ενα ωραιο παρελθον.

Αλλοι θα με καταλαβουν κ αλλοι οχι/

ενα ομορφο εφιαλτικο παρελθον- πολλες φορες τα παιχνιδια μας ειχαν σκοτωμους-

ενα ομορφο εφιαλτικο παρελθον./ Το τώρα μας.