ο θεος

ο θεος κοιταξε το ποιμνιο του,

εβλεπε την οδύνη του κοσμου,

εβλεπε στους ναους τους πιστους του που εκλιπαρουσαν ελεος απο ενα θεο που δεν ειχε καμια ανάμειξη για το χαλι του κοσμου.

Εστειλε τοτε τον απεσταλμενο του στην γη κ αυτος με ενα νευμα σταματησε τις πυρκαγιες,

κ με ενα αλλο σταματησε την κριση. Τοτε οι ανθρωποι ευχαριστημενοι εκτισαν κ αλλους ναους, υποσχεθηκαν να μην ξαναπεσουν στην πάγιδα του κακου. Στην αρχη επειδη τα πραγματα ηταν φρεσκα κ ακομα ενιωθαν την παρουσια του θεου, ολα εβαιναν καλως. Μα σιγα σιγα παλιν οι ανθρωποι ακολουθησαν τον παλιο τους φιλο, το Κακο, κ τον Θεο τον εβαλαν στην παντα.

Μου αρεσει αυτη η αντιπαραθεση του Θεου με το Κακο, σαν να ειναι δυο θεοι στον κοσμο που κανουν τα δικα τους. Το Καλο που το εκπροσωπεί ο θεος μας, κ το κακο που το εκπροσωπει ο εχθρος μας ο διαβολος. Ο θεος δεν μπορει να νικησει το κακο κ το κακο δεν μπορει να νικησει το θεο. Ειναι οι δυο ανεξαρτητες δυναμεις που παιζουν μεσα στο κοσμο κ μεσα στο μυαλο μας, σαν να συμπληρωνει το ενα το αλλο.

Ο δασκαλος των θρησκευτικων εκλεισε το βιβλιο του κ κοιταξε τους μαθητες του. Τραβηξε τις κουρτινες της αιθουσας κ εβαλε μπρος τον βιντεοπροβολεα. Τιτλος του εργου: «η ιστορια του ανθρωπου.» Η γνωστη μαυρη μουτζουρα εμφανιστηκε στο πανι που στην συγκεκριμενη περιπτωση, το πανι, ηταν ο τοιχος της αιθουσας, κ συγκεκριμενα κατω απο την εικονα του θεου που ηταν κρεμασμενη.

Δεν ξερω γιατι αρεσκεται ο ανθρωπος να φορτωνει τα δικα του διαβολικα κολπα σε καποιον που ειναι πιο πανω απο αυτον κ τον ονομαζει θεο,

κ δεν δεν γνωριζω γιατι τον παρακαλει να τον γλυτωσει απο τα βασανα που ο ιδιος προκαλει,

κ δεν τον γνωριζω γιατι να λεει σε αυτον : αν εισαι θεος γιατι εχεις σκορπισει τοσο κακο στη γη; τοσες φωτιες παντου, τοσες κρισεις , τοσες αυτοκτονιες, τοσες κοιλιές που δεν εχουν να φανε, τοσους πολεμους, τοσες κουτσομπολιστικες εκπομπες.

Ανθρωπε ωριμασε επιτελους. Τον κοσμο οσο κ αν σου φαινεται παραξενο τον φτιαχνουμε εγω κ συ, η δημιουργια του κακου κρύβει ανθρωπους πισω του, κ η δημιουργια καλου κρυβει τους ιδιους ανθρωπους πισω της. Εχουμε μια βασικη υλη που με αυτη φτιαχνουμε τις κοινωνιες μας κ αυτη ειναι ο ανθρωπος. Μην κρύβεσαι πισω απο τα θεία για να την σκαπουλαρεις κ να φορτωσεις τα δικα σου φταιξιματα σε καποιον θεο , σε καποιον δαιμονα. Εισαι εσυ κ δαιμονας κ θεος. Το οτι υπαρχουν φωτιες στη χωρα μας δεν ειναι δα κ τιποτε δυσκολο να καταλαβεις οτι εμεις τις βαζουμε. Την κριση εμεις οι ανθρωποι παλιν την δημιουργουμε. Την φτώχια εμεις την δημιουργουμε, τους πολεμους εμεις.

Καθησε σε ενα δωματιο μονος σου κ πιασε κουβεντα με τον παλιοφιλο που ονομαζεται εαυτος. Το γνωριζω οτι ειναι μια ανιαρη διαδικασια, κ κυριως μια αβυσσος’ θα σου δωσει την αισθηση οτι ολα τα χερούλια που χρησιμοποιουσες μεχρι τωρα για να κρατηθεις στο Κενο,ηταν ολα ψευτικα. Ακομα κ το αεροπλανο που εισαι μεσα ειναι κ αυτο δημιουργημα της φαντασιας σου. Δημιουργησες ενα ομορφο ψευτικο κοσμο για να κρατηθεις μακριά απο την πραγματικοτητα. Προτιμότερο ενας ψευτικος κοσμος παρα αυτη καθεαυτή η πραγματικότητα.

Ο θεος ειναι εκει. Δεν εχει παει πουθενα. Ειναι εκει, ειναι το βασικο σου οχημα κ είστε παντα μαζι. Ειναι η αβυσσος που σου ελεγα. Προκαλει φοβο αυτο. Δεν μας εχουν μαθει στα σχολεια αυτο το βασικο. Αντιθετα μας εμαθαν να παλευουμε συνεχως για να υποταξουμε την φυση. Στην πραγματικοτητα οταν εχεις καποιον ανθρωπο κ τον βαζεις να δουλευει για τα δικα σου συμφεροντα, στην πραγματικότητα υποτάσσεις την φυση, προσπαθεις να υποταξεις την φυση για ιδιον συμφερον. Κάνεις μια μεγαλη τρυπα μεσα στο νερο, πηγαινεις εναντιον των αλλων ανθρωπων κ κυριως εναντιον του εαυτο σου. Προσπαθεις να αποφυγεις τον εαυτο σου, την αβυσσο σου. Ειναι τα δικα σου τερτίπια για να την κάνεις απο τον εαυτο σου.

Ειναι τεραστιος ο κοσμος κ μεις μια σταγονα μεσα στον ωκεανο, ολη η ιστορια του ανθρωπου περικλειεται μεσα σε αυτη την σταγόνα,

που κοιταξε! την κτυπα ο ηλιος κ την εξατμισε. Τουλάχιστον αν μπορουσε να φορεσει καπελο,

ή εστω ενα αντιηλιακο . Να βαλει μια ομπρελα.

Οτι φτιαχνουμε ειναι ομπρελες μιας σταγόνας που θελει να ζει απομονωμένη απο την Μανα θαλασσα. Αργα ή γρηγορα την ομπρελα θα ξεσχισουν οι ανεμοι.

Ειναι η ιστορια μιας σταγόνας που ξεκινησε ενα ταξιδι, κ κυλισε μεσα στα χρονια, κ περιπλανηθηκε μονη της, παλεψε με τους λαιστρυγόνες κ τους κύκλωπες, μεχρι που μια μερα, χιλιαδες χρονια μεσα στην ερημο, εφτασε στην θαλασσα. Καθησε λιγο διπλα στο κυμα για να απολαυσει για τελευταια φορα την ατομικότητα της κ μπλουμ επεσε μεσα της, μεσα στην αβυσσο που ονομάστηκε θαλασσα.

τοσο ομορφος αρχαιος πολιτισμος,

πηραν την Αληθεια κ την ξαναβαλαν στη θεση της.

μια χωρα,

μικρα νησακια πεταμενα δεξια κ αριστερα,

σαν καποιος πεταγε τις τελευταιες πινελιες πανω σε εναν μπλε πινακα,

κ ο Νικος, ο Αλεξης, ο Αγγελος, η Καιτη, η Μαρια, η Δεσπω, να προσπαθουν να λυσουν το μυστηριο του ερωτα, που αφου δεν μπορεσαν-κανεις δεν μπορεσε-

αφεθηκαν στα χερια Του.