ο δασκαλος κ ο μαθητης

Ενα διηγημα που θα σας αφησει αφωνους. Αρπαξτε το νημα κ θα βγείτε εξω απο την σκοτεινη σπηλια του δρακου. Τι γυρεύατε ομως μεσα στην σπηλια του δρακου; Εσεις, παιδια του γυμνασιου, τι γυρευατε εκει μεσα;

Καποιος ειχε πει οτι ολα τα κακα του κοσμου τα διαχειρίζεται ενας Δρακος κ πηγατε να τον σκοτώσετε. Η σπηλια ηταν οντως σκοτεινη. Πηρατε μαζι σας ενα φακό (φαναρι) κ ενα νημα, που σας εδωσε η Αριαδνη εκει στην εισοδο κ σας ευχηθηκε καλη τυχη. Ο δρακος τελικα δεν εμφανίστηκε, ειτε επειδη φοβήθηκε ειτε επειδη δεν υπηρξε ποτε. Ξερετε, μικρα παιδια συνεχως σας φοβιζαν οτι θα ελθει ο δρακος αν δεν φατε το φαγητο σας, αν δεν διαβασετε, αν...πολλα αν.

Οταν μεγαλωσατε καπως, ξεκινησατε να σκοτώσετε αυτον τον δρακο που μαθατε οτι κατοικει σε αυτη την βαθεια σπηλια οπως σας ειπαν οι μεγαλοι. Οι μεγαλοι ολα τα γνωριζουν, εχουν πειρα, μπορουν παντα να ψηφιζουν τον πιο ικανο, εχουν σπουδαια κριση. Κ αν καμια φορα κανουν κ κανενα πολεμο, τον κανουν για το καλο του ανθρωπου.

Βρισκομαστε εδω στην σπηλια. Τα παιδια προχωρουν μπροστα κ μεις οι μεγαλοι πισω. Πιο πισω ειναι κ τα ΜΜΕ. ΜΜΕ( μεσα μαζικης επικοινωνιας) σημαινει σωστη πληροφόρηση. Υπαρχουν εκατομμυρια πληροφοριες εκει εξω κ τα ΜΜΕ διαλεγουν αυτες που ειναι οι πιο συμφερουσες για το μαγαζι. Το μαγαζι ειναι ενας οικονομικος οργανισμος κ πουλά ειδησεις. Αγοραζει φτηνες ειδησεις κ τις παρουσιαζει σαν μοναδικες κ σπουδαιες. Ο καταναλωτης παίρνει το καθημερινο χαπι του. Ειναι ενα χαπι που παθαίνεις έξη, εξαρτηση, μαθαινεις με αυτο. Οχι τιποτα σπουδαιο, ειναι ενα υπνωτικο, σου φερνει ανια κ αποκοιμιέσαι. Ετσι κ τα ΜΜΕ συνεχιζουν να υπαρχουν κ συ να ηρεμεις μετα απο μια μερα τρέλας, εκει εξω στο φρενοκομειο.

Μπηκαν τα παιδια λοιπον μεσα στην σπηλια. Πισω ερχοντουσαν οι μεγαλοι κ πιο πισω τα μεσα ενημερωσης. Τιποτε τελικα δεν βρεθηκε εκει μεσα. Ηταν ενας Μυθος που τωρα ξεδιαλυνόταν. Πουθενα δεν βρεθηκε ο Δρακος, ουτε καν τα οστα του, τα κοπρανα του, τιποτε που να δημιουργεί εστω κ την παραμικρη υπονοια οτι εκει μεσα στη σπηλια υπηρξε ποτε ενας Δρακος. Πιθανόν ο μονος δρακος που υπηρξε ποτε ειναι μεσα σε κατι στοίχους καποιου ποιηματος καποιου Αλεξανδρινου ποιητη πριν πολλα χρονια, κ με τιτλο «Η Ιθακη».

Τα παιδια βγηκαν εξω απο την σπηλια. Πισω ερχοντουσαν οι μεγαλοι κ πιο πισω τα μεσα ενημερωσης, φορτωμενα με τις τηλεορασεςις κ τα μικροφωνα τους . Ο καθενας εκει εξω απο την σπηλια ακολουθησε τον δικο του δρομο. Τα μεσα ενημερωσης πηγαν οπως παντα δεξια, οι μεγαλοι πηγαν οπως παντα στο κεντρο κ τα παιδια πηγαν οπως παντα στα αριστερα. Αριστερα κ δεξια ειναι απλα για να σου δείξει τον προσανατολισμο. Δυση ειναι η Δυση του ηλιου, το ηλιοβασίλεμα. Κεντρο ειναι το κεντρο που σημαινει ακινητο, σταθεροποιημένο, συντηρητικό, κονσερβοποιημένο. Αριστερα ειναι η θεση της καρδιας.

...

Ο δασκαλος σταματησε να διαβαζει το πιο πανω διηγημα κ κοιταξε τα παιδια. Συνηθως οταν εκανε μαθημα ιστοριας, γεωγραφιας, κοιμοντουσαν ολα. Τωρα διαβαζε ενα εξωσχολικό διηγημα κ εβλεπε οτι τα παιδια κοιταζαν με ενδιαφερον. Ακομα κ ο Τασσος, το ατιθασο παιδι της ταξης, που παντα οταν γυριζε ο δασκαλος να γραψει κατι στον μαυροπινακα, του εριχνε κιμωλια, ακομα κ αυτος ακουγε με προσοχη το αναγνωσμα. Ηταν ολοφανερο οτι υπηρχε ενδιαφερον απο τα παιδια.

Αφησε το βιβλιο στην εδρα κ πηγε να γραψει κατι στον πινακα. Αμεσως απο ενστικτο γυρισε πισω. Κοιταξε τον Τασσο κ ηταν ετοιμος να ριξει την κιμωλια. Ο δασκαλος τον κοιταξε, χαμογελασε, κ του εκανε νοημα να πεταξει την κιμωλια. Την πεταξε αριστοτεχνικά, κ αυτη εκανε μια ομορφη καμπυλη κ επεσε στην ανοιχτη χουφτα του δασκαλου του.Ολοι χαμογελασαν. Με την κιμωλια στο χερι πηγε να γραψει κατι στον πινακα κ τοτε κτυπησε το κουδουνι για διάλειμμα. Βγηκαν ολοι τρεχοντας εξω. Οταν επεστρεψαν, ηταν η ωρα για το μαθημα των μαθηματικων με τον ιδιο δασκαλο. Ο δασκαλος εγραψε μια εξισωση πανω στον πινακα , μετα σταματησε λιγο, σκεφτηκε, κ ανοιξε ενα βιβλιαρακι που ειχε, κ διαβασε ενα ποιημα. Την Ιθακη. Υστερα απο αυτο το ποιητικο διάλειμμα, το μαθημα συνεχίστηκε κανονικα. Θα επρεπε εκει εξω να φτιαχτούν γεφυρες, δρομοι, μηχανηματα, εργαλεια, σπιτια, να καλλιεργηθούν χωραφια. Ζουμε σε κοινωνια, ζουμε με συναθρωπους μας, βοηθαμε ο ενας τον αλλο οσο μπορει, ο καθενας συμφωνα με τις ικανότητες του,

αλλος λιγο, αλλος πολυ,

ετσι που να να μην ξεχωριζεις το Εγω απο το Εμεις,

ετσι που το Εγω να υπηρετει το Εμεις. Τοσο ντροπαλα, τοσο αθεατα,

σαν το πιο μικρο στοιχείο ενος σπουδαιου συνολου, που δεν υπαρχει τροπος να μετρησεις την Αξια του μεμονωμένα,

σαν να εχουν καταρρεύσει ολα τα χρηματιστήρια μπροστα σε εναν γιγαντα,

που απο την σιλουέτα του δεν ηταν αλλος απο τον Ανθρωπισμό.