στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Όταν ανοιξαν τα συνορα πηγα κ στο χωριο της μανας μου, τα Φτερυχα, στην κατεχομενη Κερυνεια. Απο κει αγναντευεις την θαλασσα, το πελαγος. Το μονο που εμεινε από το μικρο χωριουδακι ηταν ενας μαντροτοιχος. Τα υπολοιπα εχουν γινει βιλες με πισινα κ μένουν αγγλοι, γαλλοι, πορτογαλοι, αμερικανοι, γερμανοι. Ολα εχουν αλλαξει. Όμως κ πολεμος να μην γινοταν, παλι εμεις θα ειχαμε φτιαξει βιλες. Το νέο ισοπεδωνει το παλιο κ μπαινει αυτό στη θεση του. Παντα το νέο είναι πιο ρωμαλεο από το παλιο. Δεν ενδιαφερει αν το παλιο εχει μια σοφια μεσα του, θα ελθει το νέο κ θα το ισοπεδωσει βαναυσα. Θα το κατεδαφισει παραυτα. Ο συγχρονος ανθρωπος εχει στα χερια του μηχανηματα που μπορουν να ισοδεπωσουν τον κοσμο πολλες φορες. Οσο παει αυτό θα θεριεύει, η τεχνολογια θα γιγαντωνεται. Ο ανθρωπος είναι ενας κατασκευαστης. Όμως αρχιμαστορας είναι η ιδια η Φυση. Η Κυπρος είναι μια κατασκευη της φυσης. Πριν πολλα πολλα χρονια, αναδυθηκε από τα βαθη της θαλασσας κ κολυμπα τωρα καπου στην επιφανεια της ανατολικης μεσογειου.
Το μονο που εμεινε από την ιστορια του μικρου χωριου είναι αυτος ο μαντροτοιχος. Ο πατερας της μανας μου ηταν αυστηρος, ηθικος. Αργοτερα, ενοσω ζουσε η γιαγια μου, στα 50 απεκτησε γκομενιτσα που ολοι το ξεραν. Ακομα κ η γιαγια μου κ η μανα μου που ηταν 5-6 χρονων. Ολοι το ξεραν. Ηταν μια γεροντοκορη. Ετσι είναι, ο ερωτας δεν κοιτά ουτε χρονια ουτε ηθικες κ τετοια, όταν σου συμβει είναι απολυτα ισοπεδωτικος, σε καταλαμβάνει η «τρελα», κ χορευει πανω στην πλατη σου χέβι μέταλ. Ειχα παει σε ένα κονσερτο με χέβι-μεταλάδες. Ηταν τοσο δυνατα τα ηχεια που αντεξα μονο 10 λεφτα, με πονεσαν τα αυτια μου. Κονσερτο για πολυβολα,
Που εφυγε το κονσερτο κ μειναν τα πολυβολα.
Αυτος ο τοιχος λοιπον εμεινε μόνο, από την ιστορια του χωριου της μανας μου,
Που όταν κ εμεις θα εχουμε φυγει, κανεις δεν θα ξερει την ηταν. Θα εχει σβηστει με γομολαστιχα το παρελθον του. Πανω του μονο κατι ερπετα, πιθανον καποια λουλουδια, καποια πουλια. Η ιστορια γυριζει συνεχως σελιδες κ γραφει. Τομοι ολοκληροι, που οι παλιοι μπαινουν στα ληξιαρχικα αρχεια κ οι νεοι περιμενουν με ανυπομονησια να βγουν στο φως. Η τελευταια μου περσινη επισκεψη από τα κατεχομενα ηταν ακομα πιο ισοπεδωτικη. Εκει στα Πάναγρα, στην Κερυνεια, εκει που εκανα μπανιο, εχουν φτιαξει ενα τεραστιο φραγμα. Θα φερουν νερο με αγωγους από την τουρκια. Παντου εχουν φτιαξει νεα μοντερνα σπιτια κ περιμενουν αγοραστες. Δεν ξερω αν εριξαν κ τον τελευταιο τοιχο στα Φτερυχα, δεν πηγα να δω.
Μπορει να τον εριξαν οι μπουλτοζες, μπορει όμως να τον εριξε κ η ιδια η φυση, ένας σεισμος, ο αερας, η βροχη, ο ηλιος, οι ριζες καποιου δεντρου που εισχωρησε εκει αναμεσα του. Μπορει όμως να στεκεται εκει ακομα κ να φωναζει: ειμαι εδώ! Τελικα όμως θα πεσει. Είναι η μοιρα του. Ακομα κ να μην πεσει θα μεινει ερημος κ μονος, γυμνος από κάθε μνημη, σαν ένα αρχαιο ερειπιο, μια Ακροπολη, ενας Παρθενωνας, που δεν ακουει κανενας τις φωνες μεσα στη αρχαια αγορα κ στο ναο. Πετρες αψυχες. Ετσι είναι, ο ανθρωπος είναι που δινει ζωη στα αψυχα, είναι ένας δημιουργος, τα περιβαλλει με την αγαπη του ή το μισος του. Κατά καποιον τροπο, τους εμφυσα ζωη ή θανατο. Κάνει κ περπατουν οι πετρες κ τα λαγκαδια κ τα ακουει που παιζουν χαρουμενα ή θρηνουν. Όμως ο Πρωτομαστορας είναι η Φυση. Παιρνει αμμο κ νερο κ πετρες κ φτιαχνει εμενα. Η πρωτη υλη μου ειναι αψυχα πραγματα, που ζωντανευουν πανω μου. Δεν ξερω πως το κανει αυτό η φυση. Οταν ημουν μικρος, η μανα μου, μου ελεγε: φαε ολο το φαγητο σου. Εγω βεβαια όταν ηταν σουβλακια κ σιεφταλιά το ετρωγα, αλλα άμα ηταν πιζελια δεν. Αργοτερα τα πιζελια εγιναν το αγαπημενο μου φαγητο. Κ αργοτερα βεβαια, πολύ αργοτερα, όταν εβγαλα πολλες ασπρες τριχες, εμαθα ότι το φαγητο, το φτιαχνει το σωμα μου αίμα κ κυτταρα κ ιστους. Αυτο από μονο του εγινε για μενα ο οδηγος μου, ο δικος μου θεός, που τον ακουλουθω παντα. Τι δηλαδη;
Ότι εκει αναμεσα σε μενα κ στο φαγητο μεσολαβει Κατι. Αυτό το Κατι το εχω μεσα μου, είναι μια συνεχης διαδικασια. Το Κατι μετατρέπει συνεχως το αψυχο σε εμψυχο, χωρις καμια αναμιξη δικη μου, μονο να τρωω ολο μου το φαγητο. Ακομα κ όταν κοιμαμαι, αυτό το Κατι είναι αγρυπνο. Δεν είναι καπου εκει στους ουρανους, ουτε σε ναους, ουτε πουθενα εκει εξω. Αυτό το Κατι το εχω μεσα μου, γεννηθηκα με αυτό. Ακομα κ στην κοιλια της μανας μου ηταν εκει κ δουλευε για μενα. Για την ακριβεια, η δικη μου ιστορια αρχισε όταν ο πατερας μου με την μανα μου εκαναν ερωτα, τοτε αυτό το Κατι βρηκε την ευκαιρια κ εισχωρησε εκει μεσα. Φανταζομαι το ιδιο συμβαινει κ μαζι σου κ με ολους κ με όλα. Εχουμε ολοι αυτό το Κατι μεσα μας, εδώ κ τωρα. Ομως είναι οι σκοτουρες της ζωης τοσο πολλες που δεν μας μενει χρονο να του ριξουμε εστω μια κλεφτή ματια.
Φτερυχα. Πισω από τον μαντροτοιχο ακουστηκε ο παφλασμος από ένα σωμα που εκανε βουτια μεσα στην πισινα του.
Να περνατε ολοι ομορφα
