στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
«Η δίψα για την ύπαρξη μιας ουτοπίας είναι κατά βάση η δίψα για την ύπαρξη αρμονίας μέσα στο άτομο και μέσα στην κοινωνία. Η αρμονία δεν υπήρξε ποτέ΄ υπήρξε πάντοτε ένα χάος. Η αιτία δεν βρίσκεται απέξω. Ο έξω κόσμος είναι απλώς η αντανάκλαση του εσωτερικού ανθρώπου» Osho
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ στο ετος 2114μΧ, ακριβως δηλαδη 100 χρονα από σημερα κ όλα στον κοσμο είναι μελι γαλα. Ο ανθρωπος εχει μεταλλαχτει σχεδον πληρως σε μηχάνημα. Ολοι οι σημερινοι προεδροι κρατων, μεργκελ, μπους ομπαμα, μπερλουσκονι, σαρκοζι, σαμαρας, βενιζελος, τσιπρας, παπαρηγα, κ ολοι οι αρχηγοι της εκκλησιας εχουν πεθανει ολοι κ βρισκονται κατω από το χωμα συζητωντας με τους αγγελους εκει στον παραδεισο. Πανω στην επιφανεια της γης, οι νεοι προεδροι συνεχιζουν το εργο τους από εκει που το αφησαν οι προκατοχοι τους. Ο ανθρωπος εχει παψει πλεον να αγαπα κ να αισθανεται πονο κ να ερωτευεται. Η φυση εχει καταστραφει ολη κ αντικατασταθηκε από μηχανικά δεντρα κ ζωακια.
Στον τελευταιο παγκοσμιο πυρηνικο πολεμο ολοι πεθαναμε εκτος από τους προεδρους κ τους αρχηγους των θρησκειων, που ειχαν βρει καταφυγιο στα υπογεια καταφυγια τους. Ετσι οι μονοι που επεζησαν αποφασισαν να ξαναφτιαξουν τον κοσμο που κατεστρεψαν, με το σπερμα τους. Ολοι οι απογονοι του νεου κοσμου μας είναι τα παιδια αυτων των αρχηγων. Ειναι μερκελακια κ μπουσακια, ενας κοσμος καθαρα μηχανικος. Γιναμε ολοι οι ανθρωποι Ασιμο( ιαπωνικο ανθρωποειδες ρομποτ). Κ γιναν όλα τα ζωντανα Aibo , το σκυλακι ρομποτ της sony. Ολη η θαλασσα ειχε εξατμιστει κ η γη ολοκληρη εγινε ξηρα, πλεον ο πλανητης γη δεν ειχε καμια ζωη πανω του. Συνεχιζε να ζει όπως πριν, αλλα πλεον με μηχανικη υποστηριξη, ειχαμε γινει κατι σαν ρομποκόπ, μισός ανθρωπος κ μιση μηχανη. Το επομενο προτζεκτ αναφεροταν σε μια νεα κατασκευη των ιαπωνων, που θα μετετρεπε ολον τον ανθρωπο σε τελειως ρομποτ. Ειχαν μεταδωσει τα μμε ότι το προτζεκ βρισκοταν στο τελος του κ ο ανθρωπος γιορταζε την απελευθερωση του από την σαρκα κ τα παθη της.
Η κατασκευη τελειωσε κ μπηκαμε ολοι εκει μεσα κ ελαμψε ολη η οικουμενη, φωτιστηκε ολος ο πλανητης,σαν ρεβενιον του νεου ετους, που αν περναγε από κει κανενα ξενο διαστημοπλοιο θα τον εβλεπε καταφωτο, θα εβλεπε μια γη καταφωτη. Οντως την εβλεπαν δυο μεγαλα ματια κ ηταν του ξεχασμενου αστροναυτη με ονομα Κ ,που κοιταζε τον πλανητη γη κ κτυπησε η καρδια του παραξενα. Μα πως βρεθηκε ο αστροναυτης εκει πανω, ξεχασμενος από ολους; Τον ειχαν στειλει το 2014 κ τοτε εγινε ο πυρηνικος πολεμος κ καταστραφηκαν όλα. Αυτος συνεχισε νας γυριζει εκει πανω μεχρι που ξαναγεννηθηκε ο νεος μεργκελικος κοσμος κ ξαναρχισε τα ιδια κ χειροτερα όπως πριν. Κ φτασαμε στο σημειο της μετατροπης του ανθρωπου σε εντελως ρομποτ. Κ πανω εκει στο διαστημα ο αστροναυτης ονοματι Κ να παρακολουθει την μετατροπη του κοσμου σε μηχανη. Ο ξεχασμενος αστροναυτης να παρακολουθει αυτή την καταντια του ανθρωπου. Μα πως επεζησε αυτος τοσα χρονια εκει πανω; Αν υποθεσουμε ότι καταφερνε να ζησει, σιγουρα θα πεθαινε από τα γηρατεια. Πως καταφερε να επιζησει κ να είναι ο μοναδικος αυτοπτης μαρτυρας αυτης της καταντιας, του εξευτελισμου του ανθρωπινου ειδους, την πτωση του σε μηχανημα; Πως επεζησε μεχρι εδώ;
Τωρα που γραφω κ προσπαθω να βρω μια απαντηση σε αυτό το ερωτημα, ακουω τα πουλια εξω από το παραθυρο μου που τραγουδουν. Για ποιον τραγουδουν; Για τον κανενα, για απλως κ μονο την χαρα του τραγουδιου. Προχθες εκει που εγραφα μπηκε στο δωματιο μου ένα πουλι από το ανοικτο παραθυρο, εκατσε εκει λιγο με μενα κ ξαναφυγε. Κ τα δεντρα εκει απεξω, τοσο ομορφα. Ολη η πλαση είναι ομορφη κ δεν θελει η πλαση να πει: κοιταξε με ειμαι ομορφη! Η πλαση δεν εχει ωραιοπαθεια, η πλαση είναι αυτή που είναι κ δεν σκοτιζεται καθολου για σενα αν την κοιταζεις η όχι. Είναι αυτή που είναι. Αυριο μπορει να μην είναι, να πεσει ένα μετεωριτης κ τελος όλα. Ειναι αυτή που είναι.
Η Πλαση. Καμια φορα η πλαση επιμενει. Δεν ξερω γιατι επιμενει, όμως επιμενει, μπορει ένα ναυγιο να τους σκοτωσει ολους εκτος από έναν. Πολλες φορες επιμενει η πλαση κ δεν ξερω γιατι το κανει. Προχθες διαβαζα για τον τελευταιο επιζωντα του πυρηνικου ολοκαυτωματος στην Ιαπωνια. Ειχε επηζησει από την ατομικη βομβα στη Χιροσιμα κ στο Νακασαγκι. Ετυχε να βρισκεται πρωτα στην Χιροσιμα όταν επεσε η ατομικη, γλυτωσε κ μετα πηγε στο Νακασαγκι , τρεις μερες μετα την Χιροσιμα ριξαν ατομικη στο Νακασαγκι, ηταν 3 χιλιομετρα από το κεντρο της βομβας κ γλυτωσε. Δεν ξερω γιατι το κανει η Πλαση αυτό. Τωρα ακουω ότι βλαστανε κ τα χορταρια στο Νακασαγκι κ στην Χιροσιμα. Κανονικα για να περασουν τα καταλοιπα της ατομικης βομβας χρειαζονται χιλιαδες χρονια κ ακουω ότι βλαστανε χορτα εκει στα καμενα πυρηνικα χωματα. Δεν ξερω γιατι το κανει αυτο η Πλαση κ επιμενει.
Ο αστροναυτης με το ονομα Κ κοιταξε κατω τον πλανητη Γη, πλησιασε το πανελ με τα χειριστηρια κ τραβηξε αποφασιστικα τον μοχλο που εγραφε «καθοδος για την γη». Ενιωσε ένα τρανταγμα, η διαδικασια καθοδου αρχιζε. Εκανε τα μακρια με μπουκλες μαλλια του πισω, εβαλε το κρανος του κ καθησε αναπαυτικα στο καθισμα του.
Δεν ξερω γιατι επιμενει η Πλαση. Δεν ξερω.
Η προσγειωση του διαστημοπλοιου ηταν αψογη. Στην αρχη ο αστροναυτης νομιζε ότι ειχε προσγειωθει στον Αρη, ηταν όμως η γη μας. Ένα ξεροτοπος, μια απεραντη ερημος. Ηξερε ότι τα παντα ηταν μολυσμενα εκει γυρω, αν εβγαινε εξω, οπου κ να ακουμπουσε θα πεθαινε. Δεν υπηρχε οξυγονο κ η ατμοσφαιρα ειχε χαθει, πουθενα νερο. Ερημος,
κ ο μονος ζωντανος τοπος πανω στην γη ηταν αυτό το διαστημομπλοιο.
Το μονο καταφυγιο ηταν αυτό το στιγμα πανω στη γη. Το διαστημοπλοιο.
Η μονη εστια ζωης πανω στη γη ηταν αυτό το διαστημοπλοιο, εκει εξω όλα ηταν τελειωμενα, η μηχανη ειχε κυριευσει τα παντα, ηταν σαν να υπαρχει μονο το μηχανημα χωρις τον ανθρωπο, ο ανθρωπος ειχε φυγει από καιρο. Το διαστημοπλοιο ηταν το μονο μηχανικο συνολο που ειχε ακομα μεσα τον ανθρωπο.
Στο φινιστρινι κτυπησε κατι. Ηταν το ραμφος ενός πουλιου που κραταγε στο στομα του ένα κλαδι ελιας. Ώστε ακομα υπηρχε ζωη εκει εξω. Δεν ξερω γιατι επιμενει ακομα η Πλαση. Δεν ξερω. Ο αστροναυτης ονοματι Κ εβγαλε το κρανος του κ βγηκε εξω. Πραγματι παντου μολυνση, μπορουσες να αναπνευσεις ακομα όμως. Παντου μεταλικοι ηχοι, σαν κατσαρολικα εκει γυρω, σαν να τραγουδουσαν κ διασκεδαζαν τα μεταλλα κ κτυπουσαν το ένα το ένα το άλλο. Διασκεδαζαν κ δεν ηταν τα μεταλλα, ηταν οι ανθρωποι κ τραγουδουσαν σαν να ηταν μεταλλα. Ενα μεταλλικο τοπιο.
Ο εξω κοσμος είναι απλα η αντανακλαση του εσω κοσμου μας. Οτι βλεπεις γυρω σου είναι ο εσωτερικος κοσμος μας εκφρασμενος σε αυτό που βλεπεις εκει εξω. Παρ’όλα αυτά η Πλαση επιμενει ακομα. Δεν ξερω γιατι επιμενει ακομα. Όλα δειχνουν ότι για να αλλαξει κατι εξω, πρεπει πρωτα να αλλαξει κατι μεσα μας κ ο ανθρωπος δεν εχει καμια διαθεση για αυτό. Ουτε ποτε ειχε τετοια διαθεση. Προερχομαστε απο τον κοσμο των ζωων κ δεν ειμαστε ακομα ετοιμοι να τον αφησουμε, σκοτωνουμε συνεχως τον ανθρωπο που εχουμε μεσα μας.
Η Πλαση αδιαφορει για σενα, ειτε ζεις ειτε πεθανεις το ιδιο της κανει. Η πλαση είναι τοσο απεραντη, που είναι εσυ σαν ναμην υπαρχεις εκει μεσα, της είναι εντελως αδιαφορο αν θελεις να συνεχισεις η όχι. Οταν θα εχεις βαρεθει να παιζεις με τα κατσαρολικα σου,
οταν το ζωο που εχεις μεσα σου βαρεθει, τοτε θα κανει την εμφανισει του ένα σκεπτομενο ον, μια σκεπτομενη ουσια, μια σκεπτομενη οντοτητα. Αυτή η σκεπτομενη ουσια που εχεις μεσα σου δεν εκλιπαρει, δεν παρακαλει, δεν διαταζει. Είναι μια ουσια σαν ολη την πλαση που αδιαφορει για σενα, ειτε υπαρχεις ειτε όχι, εισαι ομως Αυτή, κ Αυτή είναι το Παν. Αυτή η ουσια που εχεις μεσα σου είναι το παν. Ότι αξιζει κατι στη ζωη μας είναι Αυτό που εχεις μεσα σου. Δεν το εχουν τα ζωα, τα ζωα εχουν ενστικτο, εσυ εχεις κ ενστικτο εχεις κ Αυτό. Μεχρι τωρα ο ανθρωπος χρησιμοποιουσε μονο το ενστικτο, το ζωο. Όταν θα εχεις βαρεθει από το ζωο που εχεις μεσα σου, να ξερεις ότι εχεις κ κατι άλλο που ονομαζεται Αυτό. Όταν γυρισεις κ το κοιταξεις τοτε ο κοσμος που ζουσες μεχρι τωρα θα σου φανει πολύ παιδικος, πολυ ζωωδης, πολυ καταστροφικος, πολύ πολεμικος. Θα γελασεις. Κ Αυτό δεν εκανε τιποτε, μονο το κοιταξες.
Η Πλαση αδιαφορει για σενα, δεν ξερω γιατι επιμενει ακομα.
