στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ε ναι λοιπόν η ποίηση
μια πράξη απελπισίας
Ειναι οι τελευταιες λεξεις ενός ομορφου ποιηματος, του Κωστα Τσιαχρη, που δημοσιευσε ο sigur 1, στο logoclub, με τιτλο «ο τρομοκρατης».
Φτασαμε στο σημερινο σημειο να μιλα για την ομορφια κ την αληθεια του κοσμου μας μονο η ποιηση. Ο πεζος λογος τι μιλα; Μιλα για πώς να αποκτησεις αγαθα πηδωντας τους αλλους. Ολος ο πολιτισμος μας είναι
ψευτικος, χυδαιος, μικροπρεπης,
ενας νανος μεσα σε ένα πανεμορφο γιγνεσθαι.
Ακους! Εδώ που βρισκεσαι ανθρωπε δεν θα επιτρεψω να μεταλλαξεις τον
Παραδεισο που λεγεται Φυση,
με τις κάθε ειδους σου μαλακιες. Ο ανθρωπος , ο σημερινος ανθρωπος αυνανιζεται
κ η κραυγη που ακους στα ραδιοφωνα κ στις τηλεορασεις,
ειναι ΑΥΤΟ: η κραυγη της εκσπερματωσης, της μαλακιας.
Α να! Βλεπω μια πορτα μπροστα μου. Είναι ανοιχτη. Οι φρουροι εχουν φυγει κ την πορτα την κτυπα ο αερας περα δωθε, σαν να θελει να την σπασει. Πανω από την πορτα γραφει: «2014, Γη». Μπηκα μεσα. Δεξια κ αριστερα ηταν πεταμενα κατι μπουκαλια μπυρας. Προχωρησα κ ακουσα βογγητα. Πλησιασα κοντα τους κ ηταν οι σεκιουριταδες της Πορτας που ειχαν γινει σκνιπα στο μεθυσι κ κυλιοντουσαν στο χωμα. Ειπα γεια σας κ σαν απαντηση ακουσα μουγκριτα. Δεν ηταν μουγκριτα λιονταριου, ηταν μουγκριτα φοβου, μεγαλου βασανιστικου φοβου. Στο βαθος ειδα μαυρους καπνους . Καιγαν τα δαση. Καινε τα δαση από αγνοια, από συμφερον, από τρελα.
Αφησα πισω μου τα δαση κ ακουσα δεξια μου ηχους από πολυβολα κ ρουκετες αερος- εδαφους , ρουκετες εδαφους-εδαφους, ρουκετες εδαφους- αερος κ ρουκετες αερος- αερος. Όμως να μην σας συγχυζω. Όλα αυτά είναι οπλα αλληλοεξοντωσης. Στον ουρανο οι ρουκετες πηγαινοέρχονταν κ ο ουρανος από μπλε εγινε μαυρος. Σκοτεινιασε. Ειχα μαζι μου ενας φαναρι που πηρα από τα Τζαμπο κ τον αναψα. Ευτυχως δουλεψε. Φωτιστηκε ο τοπος κ από νυχτα εγινε μερα. Μπραβο οι κινεζοι! Εξελισσονται σιγα σιγα. Ο τοπος εγινε μερα κ κατι αρουραιοι μπηκαν γρηγορα μεσα σε κατι ναους. Ειχαν κολωνες, σαν παρθενωνες κ οι αρουραιοι μπηκαν εκει μεσα σε αυτους τους ναους. Τους ακολουθησα. Ετυχε να εχουν συναξη. Υπηρχαν σοροι από χαρτονομισματα, τεραστιοι σοροι χαρτονομισματων, που οι αρουραιοι ετρωγαν συνεχως. Τοσοι πολλοι όμως σοροι, που θα τρωνε κ τα παιδια τους κ τα παιδια των παιδιων τους. Σοροι χαρτονομισματων παντου. Οι αρουραιοι ειχαν μεταλλαχτει κ από γκρι εγιναν όπως το χρωμα του 500ευρού. Κοκκινο προς μωβ. Από το χρωμα των αρουραιων καταλαβα ότι βρισκομουν στην ευρωπη. Στο κεντρο της ευρωπης, στις βρυξελες. Στην αμερικη οι αρουραιοι εχουν το χρωμα του αρουραιου. Το εκατοδολαρο εχει το χρωμα του αρουραιου. Σαμπως κ ο αρουραιος είναι γεννημενος, φτιαγμενος από τον θεο, για την Αμερικα. Στη ρωσια εχει άλλο χρωμα, στην κινα άλλη αποχρωση. Κάθε περιοχη ξεχωριζει από το χρωμα των αρουραιων της.
Εκανα μια γύρα δεξια κ αριστερα μηπως ευρισκα κατι άλλο, αλλα τελικα μονο αρουραιοι. Γυρισα πισω κ εκλεισα την πορτα που εγραφε «2014, Γη». Προηγουμενως κλωτσησα τον σεκιουριτα γιατι ειχε αποκοιμηθει μπροστα στη πορτα κ δεν μπορουσα να την κλεισω. Η πορτα εκλεινε από μεσα. Την κλειδωσα κ πεταξα τα κλειδια πανω από τον μαντροτοιχο. Ημουν εξω!
Εκει εξω ηταν ένα τρωκτικο. Ηταν ένα ποντικακι. Του εβαλα ψωμι. Ηλθαν κ κατι αρουραιοι, τους εβαλά κ αυτους ψωμι. Στην τσεπη μου ειχα ένα σαντουιτς με χοτ ντοκ που αγορασα από ένα φαστφουταδικο, όταν βρισκομουν εκει μεσα στη μαυριλα κ το εδωσα στους αρουραιους που δεν το ακουμπησε κανενα. Προχωρησα μεσα στο δασος, εκει εξω κ μυριζα το χωμα μετα την βροχουλα. Καθησα κατω από ένα πλατανακι διπλα στο ρεμα κ ακουσα το νερακι που ετρεχε κ τα πουλια που κελαηδουσαν αφοβα, γιατι οι κυνηγοι, ηταν μεσα εκει που ημουν, μαζι με τους αρουραιους,
που ετρωγαν χαρτονομισματα. Βεβαια οι κυνηγοι δεν ετρωγαν χαρτονομισματα, αλλα ηταν ένα από το ειδος, από τους εργατες, που δουλευαν κ εφτιαχναν χαρτονομισματα, για να τρωνε οι αρουραιοι. Ξεχασα να σου πω, ότι τον τεραστιο σορο με τα χαρτονομισματα, τον δηγμιουργουν οι συγχρονοι σκλαβοι του συγχρονου κοσμου μας. Εμεις. Ολοι εμεις. Να περνατε ολοι ομορφα. Η ιστορια είναι αφιερωμενη στον φιλο Κωστα Τσιαχρη με το ποιημα του «ο τρομοκρατης» κ στον αγαπητο sigur 1 , που την δημοσιευσε κ την διαβασα. Να περνατε ολοι ομορφα
