στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ειμαι ένας σαμποτερ. Δεν ειμαι πολιτικος, δεν θα μιλησω σαν πολιτικος για να σου χαιδεψω τα αυτια, δεν θελω να κερδισω την ευνοια σου, δεν είναι του στυλ μου.
Εχεται παρακολουθησει ποτε έναν σερφερ; Είναι ο τυπος που εχει μια σανιδα κ την οδηγει πανω σε ενα τεραστιο κυμα, μεχρι το κυμα να βγει στην στερια κ να τον καταπιει. Ο σερφερ κανει τα κολπα του, αναποδα τιμόνια, τις κωλιές του, σπιναρισματα κ ζικ-ζακ. Το θεαμα είναι από θαυμασιο μεχρι ανιαρο. Οτι κ να είναι όμως το θεαμα, στο τελος φτανει στο τελος του. Ας ακολουθησουμε για λιγο την διαδρομη του. Ο σερφερ διαλεγει την παραλια που θα παει, πρεπει να εχει κυματα, οσο πιο μεγαλα τοσο πιο καλα. Παιρνει την σανιδα του, κολυμπα στα βαθεια, εκει βρισκει ένα κυμα, το καβαλικευει κ σαν ενας σπουδαιος ιππεας το δαμαζει μεχρι το κυμα να τον αναποδογυρισει η να βγει μαζι με το κυμα σωος στην ακτη. Κ τοτε παιρνει ένα χειροκροτημα κ ξανα δωστου από την αρχη.
Δεν κανω διαλεξη για το σερφιγκ, ουτε εχω κανενα κλαπ που κανει διαφημιση για να τραβηξω νεα μελη. Δεν ανηκω σε κανενα κλαπ. Το μονο κλαπ που ανηκω είναι καποιο λογοτεχνικο κ αλανιαρικο.
Τα κυματα της θαλασσας είναι ο κοσμος της υλης κ ο σερφερ είναι το μυαλο μας,
κυματα κ σερφερ μπλεκονται σε ένα παιχνιδι μαγειας,
το ένα προσπαθει να νικησει το άλλο.
Ο σερφερ προς στιγμη πανω στην κορυφη του κυματος φαινεται να κερδιζει τον αγωνα.
Παντα νικητης είναι η θαλασσα. Παντα. Ειναι απολυτο αυτό. Ποτε δεν νικησε ο σερφερ,
Γιατι ο σερφερ είναι κομματι από την θαλασσα. Η θαλασσα τον γεννησε. Ειναι φτιαγμενος από υλικα της θαλασσας.
Πολλες φορες, σχεδον παντα,οι ανθρωποι παιρνουν μια σανιδα κ την κανουν Χώρα τους. Ετσι νοιωθουν ασφαλεις κ ότι αφου είναι πολλοι μαζι, τιποτε δεν θα τους βουλιαξει. Αλλες φορες , οι ανθρωποι, δινουν στο σχημα της σανιδας σχημα σταυρού, η καποιου αγαλματος. Ανωφελα κ αυτά, θα βουλιαξουν μεσα στην ματαιοτητα.
Ειμαι ενας σαμποτερ. Δεν ειμαι πολιτικος, δεν σου χαιδευω τα αυτια, δεν προσπαθω να γινω κατι. Σου λεω τα πραγματα με το ονομα τους, δεν προσπαθω να σε βαλω μεσα σε παραμυθι. Εισαι ηδη εκει μεσα.
Μια φορα κ ένα καιρο. Ζουμε σε ένα παραμυθι κ θελω να σε βγαλω απ’εκει μεσα με τις κλωτσιες. Ειμαστε ένα παραμυθι. Δεν το εφερα εγω. Είναι ομορφα που είναι ετσι. Ετσι ισως πρεπει να είναι. Είναι ομορφα. Ζησε το, ξεροντας όμως ότι αυτό είναι παραμυθι,
Μπες εκει μεσα σαν ενας ομορφος κλοουν,
αργοτερα, όταν κουραστεις από το παραμυθι,
γέρος πια, σοφος,
θα πρεπει να κατσεις να ξαποστασεις,
κ περιμενοντας το καραβι που θα σε παει στην απεναντι οχθη, να αναλογιζεσαι
για όλα αυτά τα υλικα που αφηνεις πισω, χωρις κανενα πονο που τα αφηνεις.
Σε κουρασα κ οπου να’ ναι ερχεται κ το καραβι μου. Ακουω την κορνα του. Ετοιμαζομαι.
Ειμαι εδώ με κατι φιλους,
κυριως νεα παιδια( κ κατι γερους αναμεσα τους),
κυριως νεα παιδια που διψουν για ζωη,
κ γω ενας σαμποτερ αναμεσα τους,
Που προσπαθει να τους χαλασει τα ονειρα.
…ακουγεται η πορτα που κλεινει. Ο σαμποτερ εχει φυγει.
Κ τωρα εγω, τωρα που ο σαμποτερ εχει φυγει, θελω να φιλησω τον καθενα ξεχωριστα κ να σας πω ποσο σας αγαπω κ να υπερασπιστω τα ονειρα σας,
γιατι το ονειρο, το παραμυθι, είναι μια γεφυρα. Ακους! Μια γεφυρα, ένα περασμα,
Απ’εδώ…εκει,
αυτές οι τρεις κουκκιδουλες… το ονειρο,
Απ’εδώ…εκει.
Α! Να! Εχει ελθει το καραβι . Δεν εχουμε χρονο. Δεν είναι ότι βιαζεται το καραβι. Δεν εχουμε χρονο. Να περνατε ομορφα ολοι. Να περνατε ομορφα. Να ονειρευεστε. Αυτή είναι η τελευταια μου λεξη: Να ονειρευεστε. Δεν θελω η τελευταια μου λεξη να είναι το «γεια σας». Θελω να σας αφησω με μια τελευταια λεξη κ αυτή θελω να είναι: Να ονειρευεστε! Να ονειρευεστε!
Το πλοιο χαθηκε στο βαθος με την τελευταια λεξη να επαναλαμβανονται συνεχεια. Να ονειρευεστε, να ονειρευεστε. Μεχρι που απομακρυνθηκε τοσο το καραβι που ακουγονταν μονο τα κυματα της θαλασσας, κ οι γλαροι,
κ ο Νοτης που φωναζε στον αδελφο του:
-Κοιταμε Σταθη που θα κανω βουτια!
Κ πηδαγε από τα ψηλα βραχια ο Νοτης , (ο Νοτης Σφακιανακης απλη συνωνυμια), πηδαγε από τα ψηλα βραχια μεσα στη θαλασσα. 10 μετρα κ παραπανω κ ο αδελφος του τον κοιταζε κ τον θαυμαζε κ ηθελε να του μοιασει.
Μια φορα ο δασκαλος τον σηκωσε να πει την προσευχη. Αυτος σηκωθηκε κ εμεινε μουγκος, αμιλητος κ του ελεγε ο δασκαλος: προχωρα, λεγε φωναχτα την προσευχη. Κ αυτος αμιλητος.
-Ποναω τον λαιμο μου, του ειπε ο Νοτης.
Τον κατεβασε κατω κ την ειπε ο ιδιος ο δασκαλος. Αργοτερα ο μικρος του αδελφος , ο Σταθης, ρωτησε τον Νοτη γιατι δεν μιλαγε, γιατι δεν ελεγε φωναχτα την προσευχη να τον ακουσουν ολοι. Κ ο Νοτης του ειπε ότι η προσευχη είναι κατι το προσωπικο, μια προσωπικη συνομιλια μεταξυ θεου κ ανθρωπου, κατι το πολύ ιδωτικο πραγμα. Ισως το πιο ιδιωτικο πραγμα στον κοσμο κ δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να γινεται δημοσια.
11 χρονων ο Νοτης κ τοσο ωριμος. Τον θαυμαζε ο αδελφος του ο Σταθης. Τοσο μικρος αλλα τοσο μεγαλος. Ωριμος.
Από την πιατελα με τα ακτινιδια διαλεξα το πιο ωριμο κ το εφαγα. Τα αλλα ηταν τοσο σκληρα. Θα τα φαω αργοτερα.
Ηταν μια ιστορια που ηθελα να αφιερωσω στους φιλους μου. Ποιοι είναι οι φιλοι μου;
-Οι φιλοι μου ειναι…
Σηκωθηκα κ τους φιλησα ολους έναν ένα ξεχωριστα κ μου ηλθε στο στομα να τους πω μια λεξη: Ευχαριστω.
Μου αρεσει να γραφω. Είναι το δικο μου παραμυθι. Η μαγικη φασολια που φτανει μεχρι στον ουρανο. Διπλα μου τωρα που γραφω εχω ένα ματσάκι με δεντρολιβανο. Πηγα σε μια εκθεση που λεγοταν: «Πολιτισμος κ Φυτά»κ μου το εδωσαν. Αναφερεται στην σχεση του ανθρωπου με τα φυτα διαμεσου των αιωνων. Μια σχεση φιλιας που όμως τεινει να γινει ανισορροπη. Ο ανθρωπος δεν σεβεται. Αρπαζει.
Διπλα μου εχω ένα ματσακι με δεντρολιβανο,
το κοιταζω,
κ αυτό αμιλητο.
Το εφερα στα χειλη μου κ το φιλησα. Ευχαριστω.
Η ιστορια ειναι αφιερωμενη στους φιλους μου. Ευχαριστω.
Λεγοντας αυτή τη τη λεξη, την λεξη Ευχαριστω, μου ηλθε στο μυαλο μου ο δασκαλος μου Οσσο. Ας ακουσουμε δυο τρια πραγματα απο αυτά που ειπε:
«Η μελαγχολια δινει βαθος, η ευτυχια δινει υψος. Η μελαγχολια δινει ριζες, η ευτυχια δινει κλαδια. Η ευτυχια είναι όπως το δεντρο που πηγαινει στον ουρανο, κ η μελαγχολια είναι όπως οι ριζες που πηγαινουν κατω στην μητρα της γης. Κ τα δυο χρειαζονται, οσο πιο ψηλα
παει το δεντρο, άλλο τοσο πιο βαθεια πανε οι ριζες του. Ταυτοχρονα. Πιο ψηλο το δεντρο, πιο βαθειες οι ριζες του. Παντα σε αναλογια. Αυτή είναι η ισορροπια του»
«Η αγαπη δεν εξαρταται από το αντικειμενο, αλλα είναι η ακτινοβολια της ψυχης σου. Οσο πιο μεγαλη η ακτινοβολια της, τοσο πιο μεγαλα τα φτερα της αγαπης σου, πιο ψηλα τα υψη της»
«Η γυναικα είναι ένα από τα πιο ομορφα φαινομενα του κοσμου μας κ δεν συγκρινεται με τιποτε άλλο. Η γυναικα είναι το αριστουργημα του θεου»
Ολοι οι μεγαλοι δασκαλοι αυτου του κοσμου μιλησαν για την γυναικα με τα πιο ομορφα λογια. Ο δυτικος πολιτισμος μας, την εχει καταντησει αντικειμενο του ποθου. Μπαργουμαν καταγωγειων. Κριμα.
Η γυναικα είναι η ελπιδα του κοσμου μας. Αν υπαρχει μια ελπιδα στον κοσμο μας-εγω δεν πιστευω σε καμια ελπιδα-αυτή είναι η Γυναικα. Η Γυναικα. Οι κρατουντες το γνωριζουν αυτό, γνωριζουν την ανωτεροτητα της, κ την πατουν κατω στο λαιμο.
Θα αργησει η γυναικα να βρει την θεση της, γιατι το οπλο της είναι κατι το αορατο, κατι το άυλο,
κ απεναντι της εχει στρατιες ολοκληρες, του Ρόμελ, του Χιτλερ, τους παπαδες,τους πολιτικους. Τους βαρβάρους.
Μποντρουμια κ καταγωγεια, αποπνικτικη ατμοσφαιρα από τα τσιγαρα κ τα βρωμικα χνωτα, αναθυμιασεις απο κρασι κ ουισκυ κ οινοπνευμα. Κ το φως λιγοστο. Θεοσκότεινα. Κουτουλά ο ενας πανω στον άλλο. Η ζωη μας. Η ζωη μας που σπαταλιεται, σαν σκηνικα τηλεοπτικου σηριαλ.
Ενα λουλουδι η γυναικα, μια κατακοκκινη ντελικατη παπαρουνα,
που σηκωνει το κεφαλάκι της πανω από το χωμα κ μας λεει: γεια σου!
Ενα λουλουδι. Η περηφανεια του χωματος. Ενα λουλουδι.
φιλια σε ολους
