στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Είναι μια σκηνη από το εργο «Πετρινα χρονια» του Παντελη Βουλγαρη. Ο Μπαμπης κ η αγαπημενη του Ελενη πισω από τα καγκελα της φυλακης να συνενοουνται με καθρεφτη χρησιμοποιωντας την αντανακλαση του ηλιου. Η μουσικη υποκρουση είναι του Σπανουδακη.
Φοβερο εργο, φοβερη μουσικη. Αθανατο. Εμπνεουμαστε από τις τραγωδιες μας.
Επρεπε ο εχθρος να απωθηθει. Εισεβαλε στη χωρα. Επρεπε να φυγει. Εγινε μακελειο.
Εφυγε ο εχθρος κ αφησε πισω του ερειπια, εμφυλιο,
Κ αυτή η χωρα ξανασταθηκε στα ποδια της. Οπως παντα. Κ συνεχιζει τον δρομο της.
Ελα μαζι μου σε μια ιστορια που ποτε σου δεν ειχες φανταστει. Θα χρησιμοποιησω αυτά τα τρια στοιχεια για να την φτιαξω: Τους ανθρωπους της, τα καγκελα που είναι αναμεσα τους κ την αγαπη. Στο εργο μου δεν θα δεις ουτε μια σημαια. Ουτε κόμματα, ουτε οργανωσεις, ουτε χωρες ουτε παραταξεις, ουτε θρησκειες. Κανενας τεχνιτος διαχωρισμος δεν θα διεισδυσει στο εργο. Κανενας κοριος. Δεν θα παρω το μερος του ενός εναντιον του αλλου. Δεν θα σου δωσω κανενα στοιχειο που να αποδεικνυει ότι οι αλλοι ειχαν λαθος κ μεις δικαιο. Ουτε ότι οι αλλοι ειχαν δικαιο κ μεις λαθος. Ελα μαζι μου!
Αθηνα, ετος 2013 κ ο Παρθενωνας ψηλα να μας κοιταζει. Θα αρχισω σιγα σιγα σιγα να ανεβαινω στην κορυφη του λοφου του Παρθενωνα κ θα σου διηγουμαι την ιστορια. Θα περπαταμε μαζι τα σοκακια κ θα σου λεω την ιστορια, σαν να κουβεντιαζουμε. Δυο φιλοι.
Ηταν μια φορα μια χωρα…
Σιγα σιγα με την κουβεντουλα μας φτασαμε εδώ πανω. Παρθενωνας. Κατι συνεβηκε. Δεν θυμαμαι ,μπορει να σε εβρισα. Μπορει εσυ να ειπες κατι ασχημο για μενα . Δεν θυμαμαι. Επιασε ο ενας την μια γωνια του Παρθενωνα κ την άλλη ο άλλος. Αμιλητοι.Κατω από τον Παρθενωνα. Κατω από τα ερειπια του Παρθενωνα. Λειπει η οροφη Του, κ καμποσες βομβαρδισμενες κολωνες, κλεμμενα γλυπτα Του. Εχει χασει ολη αυτή την λαμπροτητα Του. Σκετα ερειπια. Αναστηλωμενες πετρες. Ερειπια κ στην μια ακρη εγω κ στην άλλη εσυ. Σχεδον βραδιαζε,
Ελα μαζι μου!
Σου εδωσα το χερι δειλα κ το ιδιο εκανες κ συ,
Κατω από τον Παρθενωνα.
Παλευεις με τις πετρες για να τους δωσεις σχημα,δεν υπαρχει ορθη γωνια πουθενα πανω Του,κ οι ευθειες που τις νομιζεις ευθειες είναι καμπυλες,αν κ το κτιριο φαινεται ευθυ, δεν υπαρχει πουθενα ευθεια.Οι κολωνες εχουν μια καμπυλοτητα,
φιλοσοφια Του: το ατελες είναι το τελειο,η Αρμονια,
Το κάθε κοματι Του είναι διαφορετικο, δεν ταιριαζει με τα αλλα, πανω από 70,000 μαρμαρινα κοματια του Παρθενωνα είναι διαφορετικα. Μην νομιζεις ότι εχουν τεραστιες διαφορες αυτά τα κοματια. Πολι λιγες,οσο το παχος μιας τριχας κ το κάθε ένα εχει την δικη του θεση.
Οι αρχαιοι μας προγονοι το κατασκευασαν μεσα σε 9 χρονια. Τον Παρθενωνα. 9 χρονια! Χωρις κομπιουτερ. Ο Παρθενωνας, μια αρμονια των μερων του.
Με την κουβεντα μας βραδιασε εντελως. Ας κατεβουμε από την Ακροπολη. Δωσε μου το χερι σου. Προσεχε! Στα ποδια σου ένα σκαθαρακι, παρολιγο να το πατησεις.
Ηρθαν οι Περσες κ εφυγαν αφηνοντας ερειπια. Κ Συ; Τι εκανες αφου τους κατατροπωσες;
Εφτιαξες την Δημοκρατια, διοχετευσες την δημιουργικοτητα σου, ολο σου το είναι, την ψυχη σου,να ανεβεις ένα σκαλι. Εκανες μια σκαλα. Εφτιαξες τον Παρθενωνα,
Ενα χρονο μετα την κατασκευη Του,ο Περικλης, ζητησε από τους Αθηναιους οικονομικη ενισχυση για ένα πολεμο εναντια στην απειλη της Σπαρτης. Για να βρει χρηματα, προτεινει, αν είναι απαραιτητο, να αφαιρεθει ο χρυσος από το μεγαλο αγαλμα της Αθηνάς, που ειναι μεσα στον Παρθενωνα. Λιγο μετα, ο Περικλης κ το 1/3 της Αθηνας πεθανουν από λοιμο. Η Αθηνα συντριβεται από τους Σπαρτιατες, οι οποιοι μετατρεπουν τον Παρθενωνα σε στρατιωτικο καταυλισμο. Ακολουθουν μετα οι Ρωμαιοι,οι Βαρβαροι, οι Χριστιανοι,οι Φραγκοι, οι Μουσουλμανοι, οι Τουρκοι, οι Ενετοι, Γερμανοι, οι Αγγλοι .
Κατεβηκαμε κατω στην πλατεια, στο Μοναστηρακι κ κατσαμε σε ένα κεντρακι κ παραγγειλαμε, εγω ένα χυμο στημενο πορτοκαλι κ συ ένα φραπε, η ένα φρετο εσπρεσο, δεν θυμαμε καλα, εσεις οι νεολαια πινεται μοντερνους καφεδες. Εγω ουτε καφε ελληνικο δεν μου επιτρεπει ο γιατρος μου, μονο υγιεινα, σαλατες φρουτα κ καθολου καφε. Καθολου. Σηκωσα το χερι μου σαν μαθητουδι κ φωναξα τον σεριτορο. Του παραγγειλα ένα καφε ελληνικο σκεττο διπλο. Σκεττο. Δεν ξερω αν γραφεται με δυο «τ» η ένα. Δεν με νοιαζει. Ετσι γουσταρω. Σκεττο. Σκετττο. Με τρια «τ». Ετσι γουσταρω.
Κοιταξα ξανα το κειμενο που εγραψα για τυχων διορθωσεις κ λαθη. Εκανα όλα τα «Του» , δικα Του, με κεφαλαίο. Κεφαλαίο. Παρθενωνας,
πετρινα χρονια,
κ αυτή η αορατη διαμαντενια κλωστη που διαπερνα τα παντα, απλα κ σπουδαια. Τα παντα Του.
Ταύ κεφαλαιο.
ηταν η εισαγωγη από το βιβλιο: «ο ανθρωπος, τα καγκελα που ειναι αναμεσα τους, η Αγαπη».Η εισαγωγη. Τα θεμελια, ο θεμελιος λιθος. Ο θεμελιος λιθος στο μεγαλο ταξιδι που λεγεται Ομορφια. Τα θεμελια, οι θεμελιες πετρες του μεγαλουν ταξιδιου μας, που βρισκεται μπροστα μας. Μπηκαν τα θεμελια. Πανω στο βραχο. Παρθενωνας.Το επαναλαμβανω: Πανω στο βραχο. Τα θεμελια. Τα θεμελια Του πανω στον βραχο. Παρθενωνας
