στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ειχε ραντεβου με το γκομενακι του. Εφερε κ τρια λουλουλαδακια για να
της τα δωσει. Το γκομενακι δεν ηρθε. Μηπως με απατα; Αναρωτηθηκε.
Τον πηρε τηλεφωνο κ του ειπε ότι χωριζουν. Επεσε ο ουρανος να τον
πλακωσει. Τον πλακωσε. Κατι συνεβηκε με ολο αυτό το ουρανιο στερεωμα,
κατι πηγε στραβα, κουραστηκαν ισως κ οι Τιτανες που κρατουσαν ολο αυτό το
ουρανιο στερεωμα, δεν αντεχαν άλλο, ειχαν μηνες απληρωτοι. Τα παρατησαν .
Κ το στερεωμα επεσε κ τον καταπλακωσε. Μονο αυτόν.
Χαλασματα γυρω του κ σκονες.
Όταν ολο αυτό το κουρνιαχτο ησυχασε, προσεξε, κατά παραξενο τροπο ότι τα 3
λουλουδια που κραταγε στο χερι του δεν επαθαν τιποτε. Δεν ηταν πλαστικα, ηταν
ζωντανα με αιμα. Κοκκινα.Αυτος κ τα ρουχα του γεματα σκονες κ αυτά τα τρια λουλουδια να λαμπουν ομορφα. Στο παγκακι διπλα του καθοταν μια γριουλα. Χωρις δευτερη κουβεντα
της τα προσφερε. Αυτή τα πηρε κ του ειπε ευχαριστω με ένα ομορφο χαμογελο.
Κ στο στερεωμα εκει εξω όλα μελι γαλα. Όπως ηταν.
Κατερευσε ολο το εντος του οικοδομημα.
Όμως τα πραγματα ετσι είναι. Κτιζουμε εντος μας κ χαλαμε. Χτιζουμε κ χαλαμε. Ενωνουμε
διαφορα κομματια lego κ φτιαχνουμε πυργους κ παλατια. Τα ξαναχαλαμε κ προχωρουμε να φτιαξουμε καινουργια καστρα. Ναι, φτιαχνουμε καστρα κ κλεινομαστε μεσα τους κ κατά καποιο τροπο πεταμε κ το κλειδι. Εχω παρατηρησει όμως όταν αγκαλιαζω καποιο πολυαγαπημενο φιλο που ειχα καιρο να τον δω όλα τα καστρα γυρω από μενα εξαφανιζονται. Ειμαι προς στιγμη κ παλι ελευθερος.
Χαιρετησα τον πολυαγαπημενο μου φιλο κ δωσαμε ραντεβου για το βραδακι σε μια
μπυραρια να τα πουμε κ να γκομενιασουμε με τις γυναικαρες που αφθονουν γυρω μας
τα βραδια. Ντυμενες κ φτιαγμενες ομορφα για μας τους αντρες.
Εκατσα για λιγο να βλεπω το φιλο μου να φευγει κ να απομακρυνεται κ μετα γυρισα καπως
αποτομα να φυγω κ ακουστηκε ένα δυνατο Παφ!
Τι ειχε γινει;
Συγκρουστηκε το καστρο μου με το καστρο καποιου αλλου περαστικου.
Ειπαμε συγνωμη ο ενας στον άλλο κ συνεχισε ο καθενας τον δρομο του.
Το εργο μου εφτασε στο τελος του. Τραβηξα τις κουρτινες θεατρου, εκανα υποκλιση στους
θεατες κ απομακρυνθηκα γρηγορα πισω από τις κουρτινες.
Σκηνη καστρου. Μοτερ παμε.
Ο φακος εστιαζεται εξω από το παλιο καστρο που εδρευει πανω από την πολη. Τα
τουριστικα πουλμαν πηγαινοερχονται για να δουν το φημισμενο παλιο καστρο.
Κ καπου εκει αναμεσα σε κατι χαλασματα 3 κοκκινες παπαρουνες να σκανε κεφαλι.
Εζησαν μια βδομαδα κ κανεις δεν τις προσεξε. Τα φυλλα τους σκορπιστηκαν στον αερα.
Προσεξα τα τρια κοτσανια κ τους μισχους τους γυμνους από τα πεταλα κ εβαλα τιτλο στην πιο πανω ιστορια μου: Οι 3 παπαρουνες.
Σκηνη λουλουδιων. Μοτερ παμε.
Οι 3 παπαρουνες
