Eσένα όπου αδάμαστη στροβιλίζεσαι πληγωμένη,
Κάτω από της πανσελήνου το άπλετο φως.
Εσένα όπου σ’ ένα ταξίδι μοναχικό μέσα σε πλήθος,
είσαι ταγμένη να διαβείς, αέναο.
Εσένα που όταν απομακρύνεσαι πλησιάζεις
Τις ψυχές εκείνων που μόλις γνώρισες,
Μα όταν τις φτάσεις θα χαθείς.
Εσένα όπου σηκώνεις άμυνες,
Μέσα απ’ τα τείχη που υψώνεις
Και φοβισμένη περιχαρακώνεσαι.
Εσένα ψυχή κοιτάζω μέσα απ’ το πλήθος.
Κάτω από της πανσελήνου το άπλετο φως
Να στροβιλίζεσαι αδάμαστη !!!!