στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Προσπαθούσε, χωρίς επιτυχία, να θυμηθεί όλους τους στίχους εκείνου του παλιού τραγουδιού, καθώς διέσχιζε τα έρημα πλέον στενά της μεγαλούπολης. Η επίσκεψη στο σπίτι του φίλου του, που είχε γενέθλια εκείνο το βράδυ, τον είχε βάλει σε μια κατάσταση ελαφριάς μέθης. Όχι επειδή είχε πιει πολύ, αλλά επειδή η διασκέδαση τον οδήγησε εκεί. Η ώρα είχε πάει τρεις και δεν φαινόταν ψυχή πουθενά.. Χαμένος στους συλλογισμούς του δεν είδε καν τις δυο σκιές που τον ακολουθούσαν.
Το μυαλό του είχε κολλήσει σε αυτό το τραγούδι και αν δεν είχε μιλήσει αυτός που στεκόταν πίσω από το περίπτερο, θα τον είχε προσπεράσει δίχως δεύτερη σκέψη. ‘’Μου λες τι ώρα είναι?’’ , είπε κοφτά ο άντρας από την κρυψώνα του. <<Ώρα να πας για ύπνο>> σκέφτηκε θυμωμένος που του απέσπασε την προσοχή, ενώ ήταν έτοιμος, όπως νόμιζε, να θυμηθεί μερικά λόγια του τραγουδιού που τον βασάνιζε. Μηχανικά κατεύθυνε το χέρι προς την τσέπη του για να βγάλει το κινητό του. Ρολόι δεν είχε ξαναπάρει από τότε που το αγαπημένο του είχε καταστραφεί ύστερα από δική του αμέλεια. Τη στιγμή που το έβγαλε από τη τσέπη του ο μικρόσωμος άντρας άρπαξε να το πάρει. Αντανακλαστικά το χέρι του έκλεισε και σφράγισε μαζί με το κινητό του και το χέρι του κλεφτή. Ξαφνικά είδε μια σκιά να τον πλησιάζει από πίσω με παρατεταμένο το χέρι. Τότε ήταν που απέβαλε τη σύγχυση του και κατάλαβε τι ακριβώς γινόταν. Ήταν ψηλός και αθλητικός τύπος και έτσι δεν είχε κανένα πρόβλημα να τραβήξει με όλη του τη δύναμη το χέρι που κρατούσε στο δικό του, παραμερίζοντας ταυτόχρονα και να στείλει τον μικρόσωμο κλεφτή παραπατώντας προς την σκιά που πλησίαζε απειλητικά από πίσω του. Καθώς γυρνούσε είδε κάτι να αστράφτει στο χέρι του άντρα που είχε προσπαθήσει να του επιτεθεί πισώπλατα. Η σύγκρουση έστειλε και τους δυο κλεφτές στο πεζοδρόμιο να τρίβουν τα κεφάλια τους. Τώρα αυτοί ήταν που βρίσκονταν σε σύγχυση, γιατί ο Νίκος ενώ ήταν δυο μέτρα παλικάρι και δυναμωμένος φαινόταν ήσυχος τύπος, ένα άτομο που ζει ¨στον κόσμο του¨. Οπότε μια τέτοια αντίδραση δεν την περίμεναν από αυτόν.
Τότε ακούστηκε μια φωνή από το πουθενά. Μιλούσε γρήγορα σε μια γλώσσα που δεν την καταλάβαινε ο Νίκος, αλλά οι κλεφτές που ήταν ακόμη πεσμένοι κάτω φαινόταν να την υπακούν, καθώς σηκώθηκαν και έτρεξαν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία είχαν έρθει, μόλις άκουσαν τι είχε να πει. Η άγνωστη φωνή προερχόταν πιθανότατα από τον αρχηγό τους, ο οποίος παρακολουθούσε τι γινόταν κρυμμένος σε ένα σοκάκι. <<Να μας γράφετε>> σκέφτηκε βλέποντας τους δυο άντρες να απομακρύνονται και συνέχισε την πορεία του προς το μικρό διαμέρισμα που αποκαλούσε σπίτι του.
Αυτή του η συνάντηση είχε δώσει στον Νίκο την κατάλληλη δόση αδρεναλίνης έτσι ώστε να κάνει την καρδιά του να χτυπάει γρήγορα και δυνατά, κάνοντας τον να διασχίσει το υπόλοιπο της απόστασης με μεγάλα και γοργά βήματα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής είχε χρόνο να σκεφτεί και είχε καταλήξει σε δυο βασικά συμπεράσματα για τα συμβάντα εκείνης της νύχτας. Το ένα ήταν ότι τελικά μπορούσε να είναι που πιο τρομακτικός από ότι δείχνει και το δεύτερο, ότι ήταν και ιδιαίτερα χαζός γιατί αυτό που άστραψε από το φως του δρόμου ήταν σίγουρος τώρα πως ήταν μαχαίρι. Με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του έπεσε για ύπνο. Είχε ξεχάσει τελείως το τραγούδι, τους στίχους του οποίου προσπάθησε μάταια να θυμηθεί.
(συνεχίζεται)