ο παραδεισος δεν βρισκεται στην γη,

κ ολοι παλευουν,

ολοι προσευχονται

-ακομα κ να σκοτωθουν μεταξυ τους οι ανθρωποι-

για να φερουν τον παραδεισο.

Μοιαζει σαν ο παραδεισος θα ελθει απο καπου,

κ θα εγκατασταθει στην γη. Οι πολεμοι μας, οι επαναστασεις μας, οι θρησκειες μας, ολοκληρος ο πολιτισμος μας, δεν ειναι τιποτε αλλο από·

ενα παραδεισο που δεν υπαρχει εδώ κ θα τον φερουμε απέξω,

κ θα το εγκαταστησουμε έσω.

Ειναι σαν μια οντοτητα πουν λειπει από την ζωη μας. Θα σου κανει εντυπωση ομως ενα πασιγνωστο γεγονος:

αγαπας καποιαν – ειναι οντος ο παραδεισος στην αρχη-

κ μετα γινεται κολαση. Πως γινεται αυτη η μεταμορφωση; Που ηταν ο παραδεισος πριν, κ που ειναι τωρα; Που ηταν η κολαση πριν κ που ειναι τωρα;

Σιγουρα θα μου πεις οτι υπαρχει ο θανατος που θα ελθει μια στιγμη κ θα τα παρει όλα. Συμφωνω. Ομως αυτο δεν ειναι κολαση,

ειναι ένα φαινομενο. Ομως πραγματικα πιστευες οτι θα σου φερει ποτε η υλη τον παραδεισο;

Ριξε μια ματιά γυρω σου. Ολα ειναι ρευστα. Ολα αλλαζουν κ όλα ξαναγινοται ξανα κ ξανα.

Δειξε μου εναν τοπο που δεν αλλαζει;

Δεν θα τον βρεις πουθενα. Τα παντα ρει. Ολα ειναι κινηση. Η ουσια της ζωης ειναι η κινηση. Θανατος σημαινει ακινησια. Ολοι ειμαστε μεσα σε ενα ποταμι που συνεχως τρεχει,

δεν ξερουμε που αρχιζει,

κ δεν γνωριζουμε που τελειωνει. Ρεει συνεχως. Ομως αυτο ειναι μια παραδοχή. Υποψιαζομαι οτι κ ο παραδεισος ειναι κατι παρομοιο,

κατι που αλλαζει

αιωνίως μορφες. Η ροη της ενεργειας ειναι ηδονη ειπε καποιος.

Ομως τι εμποδιζει τον ανθρωπο να ζει ομορφα; Τι τον εμποδιζει να ζει αρμονικα με τους ανθρωπους κ με το φυσικο περιβαλλον που τον αγκαλιαζει κ τον τρεφει;

Τιποτε. Απολυτως τιποτε. Αν ο ανθρωπος ειχε καταλαβει εστω κ λιγο, αν ειχε υποψιαστει κατι·

η ζωη απο μονη της ειναι παραδεισος. Ολα λειτουργουσαν ρολόι μεχρι που στην σκηνη εισερχεται ενας ταραξιας κ τα κανει ολα μανταρα. Μοιαζει σαν ταυρος.

Το ον αυτο ειναι ο ανθρωπος. Ειναι μια φοβερη μηχανη,

πολλες φορες τρυφερη,

αλλες φορες τοσο καταστροφικη,

καπνιζει, πινει ποτα, αλείφεται με θαυματουργες κρεμες που θα τον κανουν πιο νέο,

πινει κοκα κολα, πεπσι, σεβεν απ, λούκοζεν για ενεργεια.

Πολλες φορες αυτη η οντοτητα εχει μεσα της πολυ αγαπη, απεραντη αγαπη.

Αυτα που σου ειπα ειναι η ιστορια μας, ειναι γεματη με τα πιο ακραια φαινομενα.

Ειμαστε εμεις ολοι μας.

Υπαρχει ομως αυτο το πολυποθητο μερος που ολοι αναζητουν με τοσο παθος;

Μπορει αυτο το μερος τελικά να βρεθει κ να ζησουμε ολοι σε γενικες γραμμες ευτυχισμενοι;

Οι στιγμες χαρας που αναλογουν στον καθεμα μας μοιαζουν τοσο σπανιες,

κ μοιαζει σχεδον αδυνατο αυτή η συνθηκη να αλλαξει. Ετσι πλαθουμε με την φαντασια μας ονειρα για ενα κοσμο που θα ελθει. Πριν από μας ελπιζαν αλλοι, κ μετα απο μας θα ελπιζουν αλλοι. Ομως ακομα κ αν αυτος ο τοπος ειχε βρεθει εδώ στη γη, θα ερχοταν μια στιγμη που θα παρέδιδε την ψυχη του σε αυτο που λεμε Χρονο. Δεν ειναι ο θανατος,

ειναι ο Χρονος που κανει κουμαντο εδώ. Ο αιωνιος χρονος.

Ο χρονος ειναι ένα φαινομενο πολυ μοναδικο, σε αλλους ανθρωπους κυλά αργα κ σε αλλους πιο γρηγορα,

υπαρχουν ομως, αναμεσα μας, ανθρωποι που βλεπουν οτι ο χρονος δεν κυλα καθολου,

οτι το μονο που υπαρχει ειναι το Εδώ κ Τωρα,

δεν υπαρχει τιποτε άλλο παρα μονο το εδώ κ τωρα. Αυτη η απειροελάχιστη στιγμη που ρεει συνεχως,

κ αλλαζει συνεχως μορφη.

Κολαση ειναι οταν ζω συνεχως στο μελλον κ στο παρελθον,

κ παραδεισος ειναι οταν ειμαι στο εδώ κ τωρα κ ρεω συνεχως μαζι του.

Αν προσπαθησεις να εξηγησεις τον κοσμο με καθαρα υλικα εργαλεια θα αποτυχεις.

Αν παλιν τον εξηγησεις με καθαρα πνευματικα κριτήρια θα αποτυχεις το ιδιο. Αν δηλαδη παρεις τα ορη κ γινεις κάπου ασκητής, θα αποτυχεις,

αν παλιν σκασεις απο την υλικη κραιπάλη θα αποτυχεις το ιδιο. Ισορροπούμε ολοι μας μεταξυ υλικου κ ψυχικου. Παραδεισος είναι η απολυτη ισορροπια αυτων των δυο.

Ομως θα χυθει πολύ αιμα- μακαρι να μην ηταν ετσι-

ο πονος πολλες φορες θα ειναι αβασταχτος- μακαρι να ηταν ψεμα-

ώσπου που τελικά θα μπουμε σαν ανθρωποτητα στον παραδεισο του Εδωκ Τωρα.

Αυτο βεβαια- η κολαση που ζουμε- δεν ειναι δουλεια του σατανα εκει εξω, ειναι του σατανα εδώ μεσα,

στα θελω μου.

Οτι υπαρχει στο κοσμο ειναι το αιωνιο εδώ κ τωρα. Ας ειναι οι ανθρωποι να το καταλαβουν οσο γινεται πιο γρηγορα,

στο αναμεταξυ διαστημα ας παμε να μαζεψουμε λιγα ακομα λεφτα,

κανενα σπορ αυτοκινητο,

να φτιαξουμε μια αυτοκρατορια,

να αφησουμε καποιο σπουδαιο ονομα που θα ξεχωριζει απο ολους,

κ αν μας μεινει χρονος,

-αφου το εδώ κ τωρα ειναι αιωνιο-

άστο να περιμενει.

Σοφια ειναι όταν καταλαβεις οτι ολα ειναι ενας κυκλος. Οτι ολα ειναι απλα χωματα,

παιζουμε ολοι με τα χωματα,

αναζητουμε μεσα στα χωματα θησαυρους,

μεχρι που ερχεται μια στιγμη που κατι υποψιαζεσαι,

κ να αρχισει μια διαφορετικη αναζητηση.

Ο μονος τροπος για να το καταλαβεις ειναι να ζησεις αυτον τον κοσμο με ολη σου την καρδια, με ολο σου το ειναι.

Μεσα στα χωματα δεν υπαρχουν παρα μονο χωματα.

η ιστορια ειναι αφιερωμένη στον αγαπητο μου φιλο Νικο που εβαλε τα θεμελια της πιο πανω ιστοριας, ότι δηλαδη ο παραδεισος δεν βρισκεται στη γη. Νικο μου να εχεις μια ομορφη ζωη, με εκτιμηση κριστοφ.

https://www.youtube.com/watch?v=_xnFzF4ntfI