Αφού λοιπόν το Φόρουμ δεν μας « εμπνέει» ίσως. Αφού απ’ τα δεκάδες μέλη που μας έχουν κάνει την τιμή να δημιουργήσουν λογαριασμό στον χώρο αυτό, μόνο το 8,2 % συμμετέχει ενεργά – εννοώ σε κατάθεση γραπτών, σε σχόλια, αξιολόγηση, κλπ. Και αφού τέλος στατιστικά τεκμηριωμένο, πολλοί μας διαβάζουν καθημερινά, ( και εδώ νιώθω την υποχρέωση να σταθώ και να ευχαριστήσω εκ’ μέρους όλων των ενεργών μελών και εγώ προσωπικά το…… 0,15 % !!!!!-????? των αναγνωστών μας που συμμετέχουν ενεργά και σχολιάζουν και αξιολογούν τα κείμενά μας ), αλλά ελάχιστοι – ας μου επιτραπεί η λέξη – τολμούν να γράψουν το σχόλιο τους για κείμενο και για συγγραφέα, ή να ρωτήσουν ( εκτός μιας τελευταία αναγνώστριας ),
τότε θα πρέπει κάποιος να πετάξει κάποιο γάντι. Αποφάσισα λοιπόν να το κάνω εγώ. Το ποιος είμαι εγώ δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ας πούμε ότι είμαι ένας απ’ τους αναγνώστες του Κλαμπ. Επειδή όμως έχω και άποψη ως « παλαιότερος όλων στον χώρο», θα την πω πρώτα και μετά θα ρίξω το γάντι.
Όσο λοιπόν αφορά τον Συγγραφέα και Επίτιμο μέλος του Λογοτεχνικού κλαμπ SAILOR – κατά κόσμο Αντώνη Μυκονιάτη - , θα πω ότι σαν Ταξιδευτής του Πνεύματος και της τροπαιοφόρου σκέψης, μας έχει περπατήσει σε πολλά, όμορφα και πολλές φορές περίπλοκα και ενδιαφέροντα μονοπάτια. Άλλοτε σαν εμπύρετος κατήγορος πολεμιστής και ιχνηλάτης και άλλοτε σαν δροσερός και τρυφερός περιπατητής του νου και μας έχει δωρίσει απλόχερα πολλά δροσερά ποτήρια σκέψης που μας ξεδίψασαν και τον έχουμε πολλές φορές ευχαριστήσει και τιμήσει δημόσια γι’ αυτά τα ανεκτίμητα δώρα του, όπως και το τελευταίο « Τετρακτύες» , που το ταξιδέψαμε και πάλι ευχάριστα.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πετάξω το γάντι για να δω – ελπίζω – αντιδράσεις και μελών και αναγνωστών, για να «ζωντανέψουμε» επιτέλους και να δει και ο κάθε αναγνώστης και μέλος μας, ότι είναι τελικά όμορφη και εποικοδομητική η πνευματική και δημιουργική καλοπροαίρετη πάντα, αντιπαράθεση για όλους.
Σαν αναγνώστης λοιπόν το ποίημα « Τετρακτύες» μου δημιούργησε πολλές απορίες.
Σε άλλα σημεία συμφωνώ με τον συγγραφέα, σε άλλα όμως όχι, ή απλά έχω τις δικές μου θέσεις και θέλω διάλογο για να δω αν είναι σωστές ή λάθος και στο κάτω της γραφής να υποστηρίξω τις θέσεις μου. Αλλά πως αν δεν ρωτήσω και αντιπαρατεθώ ;
Πως θα πληρώσω τα κενά των αποριών μου ; Και πως θα απαντήσω στον εαυτό μου, ότι , ναι, είμαι ένας καταξιωμένος πνευματικός άνθρωπος ;
Ερώτημα λοιπόν πρώτο.
Είναι δεδομένο ότι κανείς δεν θέλει το ‘’ αχανές’’. Όλοι το φοβούνται. Τότε γιατί αρχίζει έτσι το ποίημα ; Δεν είναι πλεονασμός ; ή ίσως άτοπο ;
Δεύτερον. Εγώ πιστεύω ότι είμαστε σαν πνευματικά όντα, πολύ ανώτεροι από μια ‘’ρυτίδα του Αιώνιου’’ και ότι και εμείς, το πνεύμα εννοώ, είμαστε από μόνοι μας Αιώνιοι και δεν χωράμε, αλλά συμπλέουμε με αυτό.
Τρίτον. Τι θέλει να πει άραγε ο συγγραφέας, ‘’ ότι η προσαρμογή στο μηδέν, ανασαίνει δηλητήριο ’’; Μήπως ότι η υποδούλωση του εαυτού μας στην απαξία, είναι δηλητήριο στην ψυχή μας ; Άραγε αυτό θέλει να πει ;
Γιατί ο συγγραφέας τη μια φορά λέει ‘’ εκείνο ‘’ και πιο κάτω ‘’ κείνο το γέλιο ‘’ ; Τυπογραφικό λάθος ; Η μήπως έχει κάποια σημασία ; ή τέλος μήπως ‘’ ποιητική αδεία ‘’ ;
Τι εννοεί λέγοντας ‘’ άδολο βλέμμα ‘’ ; Είναι το αντίθετο του ‘’ δόλιου ‘’ ;
Τι θέλει να πει, ‘’ το φρόνημα της σάρκας ‘’ ; Έχει η σάρκα ‘’ φρόνημα ‘’ ;
Τι εννοεί ‘’ Μελανή Μητέρα ‘’ ;
Μερικά στην τύχη απλά ερωτήματα σαν παράδειγμα, που ίσως σε πολλούς αναγνώστες να δημιουργούνται διαβάζοντας ένα κείμενο και που κλείνοντας μετά τον υπολογιστή να τους έμειναν αναπάντητα κενά. Γιατί όμως ; Αλήθεια πόση ευχαρίστηση δεν θα αισθανόμαστε, αλλά και τιμή, αν κάποιος μας παραθέσει τις δικές του σκέψεις και απόψεις και τα δικά του ερωτήματα και απορίες, για όσα εμείς γράφουμε ;
Ευελπιστώ ότι το σημείωμα μου αυτό θα τύχει κάποιας προσοχής τόσο από τα μέλη μας – εκτός από τα ενεργά - όσο και απ’ τους αναγνώστες μας και ότι στο μέλλον κάθε πόνημα κάθε συγγραφέα και εμού μη εξαιρουμένου φυσικά, θα τύχουν κριτικής και μελέτης. Όσο για την Βαθμολογία ΔΕΝ χρειάζεται αν δεν θέλετε να βάλλετε βαθμό. Απλά χρησιμοποιείστε την εφαρμογή - Report this review – και γράψτε το σχόλιο σας χωρίς βαθμό. Ακόμα και αν ( δεν δουλέψει ) η εφαρμογή, πατήστε 2 φορές ‘’ υποβολή ‘’ και αν σας βγάλει καρτέλα που να γράφει ‘’ invalid token ‘’ , πατήστε – Ακύρωση – και το σχόλιο σας έχει ήδη καταγραφεί.
( Στηρίξτε την προσπάθεια του λογοτεχνικού κλαμπ με την ενεργό συμμετοχή όλων σας και μελών και αναγνωστών για να παραμείνει on line. )
Σας ευχαριστώ.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Ποιο είναι το Κοσμολογικό Εσωτερικό Δόγμα; Η αρχέγονη πάλη Φωτός και Σκότους. Οι Δυνάμεις της Δημιουργίας που αντιμάχονται αέναα τις Δυνάμεις της Καταστροφής [και επειδή πάντα λειτουργώ με τους νόμους της Αναλογίας, ποιο είναι το αντίστοιχο εσωτερικό, ψυχολογικό δόγμα; Η πάλη του σκοτεινού με τον φωτεινό εαυτό μας, αλλά ας μην προχωρήσω επ’αυτού…]. Τούτο το αρχετυπικό μοντέλο, ας μου επιτραπεί να το πω και Μανιχαϊστικό, είναι που έθρεψε και θρέφει στις ψυχές των μυστικών την ζωηρή εκζήτηση. Ποια είναι η θέση του ανθρώπου ανάμεσα σε τούτες τις φοβερές Συμπληγάδες; Ποιες οι συντεταγμένες του; Ποιες οι ‘αποστολικές’ του ορίζουσες; Είναι οι ορίζουσες της επιβίωσης ή της μυητικής ανέλιξης; Της απλής θέασης των δρώμενων ή της διείσδυσης πίσω ‘από τα πέπλα’ όπως επρέσβευαν οι μεγάλοι πολιτισμοί, τα Μυστήρια, οι εκλεκτοί Διδάσκαλοι της ανθρωπότητας; Μην μένουμε μόνο στις ποιητικές μεταφορές, στις εικονοπλαστικές αποδόσεις που απλά πασχίζουν να μεταδώσουν ένα βαθύτερο συναίσθημα, ας επικεντρώσουμε στον πυρήνα, στον εαυτό, στο ανάπτυγμα του ε ί ν α ι. Και η Μελανή Μητέρα ως έκφραση του Αρνητικού αλλά και ο Χρόνος ως ο εκπορνευτής της ζωής του μεταπτωτικού ανθρώπου –που ας θυμηθούμε ότι φέρει Παλαιοδιαθηκικά κιόλας- την ‘κατάρα’ της πτώσης, της φθοράς και του θανάτου- είναι όψεις, εκφράσεις, μεταφορές. Ο άνθρωπος ‘δεν ήταν προορισμένος’ να είναι υποκείμενος στους νόμους της Φύσης αλλά να συμ-βασιλεύει σ’αυτήν. [και δεν με δεσμεύουν οι πατερικές θεωρήσεις, ιδιαίτερα των πρώτων Απολογητών με εξαιρετικές θεολογικές ενοράσεις]. Η εωσφορική, τρόπον τινα, πτώση του, τον ακολουθεί, τον συνέχει, τον κατατρύχει, τον αλλοιώνει ειναιικά, δραματικά, πυρετικά σχεδόν… Μέσα στις Απόλυτες λοιπόν Μονάδες, ο άνθρωπος ως κληρονόμος του Ανέφικτου είναι χρεωμένος, θέλει δεν θέλει με την ευχή και την κατάρα να ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΞΕΙ την αποστολή του αυτή, να γνωρίσει –με την μυητική σημασία του ‘γνώθι σαυτόν-’ αλλά και να θεώσει τον εαυτό του, να πραγματώσει την Διαδρομή του στην απόλυτα προσωπική του ΑΤΡΑΠΟ. Για έναν άνθρωπο που βιώνει τον κόσμο μυστικά και, -το αποδέχομαι-, ιδιόμορφα, παράξενα, ενίοτε παράδοξα, όλο τούτο το σκηνικό της αρχαίας πάλης είναι και το θέατρο του κόσμου. Η αγωνία είναι διαρκής, ο δρόμος ανηφορικός, η αναρρίχηση αιματηρή… κι όμως, μέσα σε τούτο το θέατρο καλείται να ‘σωθεί’, να υπερβεί, να ανασάνει κάποτε ξανά ελεύθερος… [αν με ρωτήσει κανείς πως συν-εργάζονται οι Ελληνικές θεωρήσεις για τον κόσμο με το Χριστιανικό, το ανιμιστικό, το Βουδιστικό και Καμπαλιστικό Κοσμοείδωλο, απαντώ με ταπεινοφροσύνη ότι όλα αυτά είναι απλά όψεις της εκπόρευσης, εσωτερικά συναντώνται, η πηγή τους, πως θα μπορούσε άλλωστε, είναι η ίδια… στη πηγή στοχεύουμε όχι στις εκφράσεις μόνο και στις ‘θρησκευτικές’ ιδεολογίες που έχουν την σημασία τους αλλά σε άλλο επίπεδο] Δεν ξέρω αν με όλα τούτα έδωσα το πλαίσιο, έδωσα πάντως νύξεις και προσωπικές θέσεις… εν τάχει και εν περιλήψει… και ευχαριστώ το Νίκο που με τις ερωτήσεις του με ώθησε να το κάνω… Με άξονα όλα τούτα, νομίζω μπορεί κανείς να με ‘αποκωδικοποιήσει’ αν το θέλει, πολύ ευκολότερα…
Τετρακτύες
Created 2009-09-26 23:23:59
Reviewer Nikos (Nikos Stylianoy)
Listing: Τετρακτύες (Ποίηση)
Extension: com_content … λησμόνησα κάποια ερωτήματα μέσα στην ανάπτυξη των συλλογισμών μου… δεν μας είναι άραγε γνωστό τι ‘φρονεί’ η σάρκα; Τούτο είναι το φρόνημα της πτώσης, της έκπτωσης, του προσανατολισμού του ανθρώπου χαμηλά, στο χονδροειδές υλικό, η κατά-γωγή του από το πνευματικό στο σαρκικό… και τούτο είναι το φρόνημα που κυριαρχεί όχι σήμερα αλλά στον περίφημο ‘χοϊκο’, πρωτοΑδαμικό, μετα-πτωτικό άνθρωπο… … άδολο βέβαια είναι το δίχως δόλο, το βλέμμα της ύπαρξης, το βλέμμα της ψυχής, το βλέμμα της αγνότητας, το βλέμμα ενός παιδιού… που και που το θυμόμαστε αλλά στην ουσία το έχουμε χάσει… όχι όλοι, οι περισσότεροι… - SAILOR -
|
|
στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
