Υπάρχει κάτι σκοτεινό στην απόγνωση
σαν ανεστραμμένο μάτι λύκου που πονάει
σαν ίσκιος παράξενος στον καταρράκτη του ύπνου
σαν μισοφέγγαρο που χάνεται πίσω από τα σύννεφα
και ξαναβγαίνει.
Πάντοτε η απόγνωση ενεδρεύει στα έγκατα της ψυχής
μονάχα τα ανυπεράσπιστα ενδεχόμενα λατρεύει
με ρίγος καρφώνεται στον άγνωστο καιρό
σ’ έρωτες τσακισμένους
κι ημιτελείς οργασμούς.
Μονάχα η απόγνωση γνωρίζει καλά
πολύ καλά
πως εξαντλείται το φως
πως λιώνουν τα’ ανθρώπινα μέλη σαν λαμπάδες
πως κυλούν σφυρίζοντας οι στιγμές άστρα που καίγονται.
Κρατώντας ρομφαία άπειρη
κόβει αδίστακτα τα νήματα της λογικής
σκορπίζοντάς τα στους τέσσερις ανέμους
Ποιος κακομοίρης τολμά να την ελέγξει ;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ