στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
συλλογή: έπτωτα ψυχανεμίσματα
Ξαπλώνουν μαζι μου στα τρομαγμένα προσκέφαλα.
εκεί που πνίγω τις μνήμες στον αψέντι,
εκεί που μετρώ τις χαραγματιές τις ζωής μου.
Κάτω, απο την άγια μυρωδιά των στιγματισμένων σελίδων,
απο τον αρπισμό των όμορφιών που ξεφυλίζω..
απο το γλυκό τελευταιο χάδι στο οπισθόφυλλο.
Ξαπλώνουν μαζί μου στούς αξημέρωτους ροδανθούς,
και βουλιάζουν στις πνιγμένες αισθήσεις
εκείνης της τελευταίας τελείας,
της κάθε ιστορίας μου.
Οπως τα λατρεμένα μου βιβλία, τα παλιά, τα σκονισμένα
εκείνα που γερνούν μέσα στα χέρια μου,
εκείνα που με μεθάνε την πρώτη τους νιότη.
Είναι φτωχό κι απόψε το gala της ψυχής,
τα κόρνα και οι βιόλες της μέρας κουράστηκαν κι αποκοιμήθηκαν,
κι απόμεινε θαρρείς το θλιμμένο σόλο ενος βαρύαυλου...
Το μονότονο τικ- τακ της καρδιάς ηχεί σαν μετρονόμος,
κι ο βαρύαυλος σέρνει τις ατημέλητες νότες του.
Οι δυο βελανιδιές της αυλής χαμήλωσαν οι μια στην άλλη.
Ισως μοιράζονται τα μυστικά των πουλιών που τις χάιδεψαν..,
ισως δεν μπορούνε να αντέξουν άλλο το βάρος του σκοταδιού που απλώθη.
Αλήθεια πόσο σκοτάδι ξόδεψε κι απόψε η νύχτα;
Σαν τοίχο γύρω απο τα μισάνοιχτα μου παράθυρα,
σαν πέλαο γύρω απο την ανηφοριά μου.
Τα φώτα της απέναντι πόλης τραιμοπαίζουν ακόμα.
τρεμοπαίζουν σαν κεράκια..
σαν παιδάκια που κρατώντας τα φαναράκια τους
με τα κεντητά τους πουκάμισα, περιμένουν την Ανάσταση.
Σαν ονείρατα που φέγγουν αλαργινά απο τις δικές μου Πασχαλιές.
και τρεμοπαίζουν , και τρεμοπαίζουν..
κι ανεβαίνουν σιγά σιγά τον δρόμο για τον Αη-νικόλα.
Θα χαράξει καινούρια μέρα και πάλι,
μα η νύχτα θα είναι πάντα η ίδια.
Τα βιβλία θα γερνούν ως πάντα στα χέρια μου
λουσμένα τα ταξίδια που με συνεπήραν,
κι 'αλλα βιβλία 'αγραφα στο νου, θα τριγυρίζουν.
Κι όσο μετρώ τις χαραγματιές της ζωής μου, θα ξαπλώνουν μαζί μου
στα τρομαγμένα προσκέφαλα.
Δεν έφτασα ποτέ στο φως χωρίς να χάσω την ψυχή μου
Πάντα έστεκε το ατόφιο σκοτάδι ανάμεσα σε μένα, και τα φαναράκια που ανεβαίνουν
την Ανάσταση.
Φορές φορές ο χειμώνας ξεχνιέται κι έρχεται γυμνός.
Αλλες φορές οι γέρικες βελανιδιες της αυλής στέκουν αμίλητες, σαν θυμωμένες
Ως πάντα όμως, ακόμα και στο κρεμασμένο γέλιο, στον πεθαμένο χορό
στη βροχή της τελευταιας γαλήνης,...
η νύχτα-καλά κρυμμένη στη σπηλιά της- θα υφαίνει,
καινούργιες σκοταδιές.
