Είναι η «Μεγάλη Απόφαση…»

Αποχώρησε ο Βενέδικτος 16ος από τον «παπικό θρόνο», ακολούθησε η βασίλισσα της Ολλανδίας Beatrix, ενώ στο ποδόσφαιρο αποχώρησαν οι sir Alex Ferguson και David Beckham, έχοντας πάρει τη «Μεγάλη Απόφαση…»
---------------------------------------------------
Περπατά με το κεφάλι σκυφτό, εδώ και πολλή ώρα, αργά, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραδυπορία που δείχνει άνθρωπο φορτωμένο, έντονα προβληματισμένο. Φέρνει και ξαναφέρνει στροβιλισμένες μέσα στον νου του γνώριμες σκέψεις, όμορφες στιγμές, γνωστά πρόσωπα, κάποτε αγαπημένα, τώρα θαμπά, χαμένα στο συναίσθημα που τον πνίγει...
Είναι μεγάλη η απόφαση και είναι επιτακτική η ανάγκη να την πάρει, εδώ και τώρα, μόνος, καθώς περιδιαβαίνει τους δρόμους της δικιάς του πόλης, της δικιάς του αγαπημένης «φυλακής...».

Βλέπεις, τα μεγάλα, τα σημαδιακά στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή μας δεν έρχονται με προειδοποίηση, αλλά εντελώς αναπάντεχα, σχεδόν από το πουθενά, και μας ξαφνιάζουν ιδιαίτερα όταν μας βρίσκουν σε στιγμές πόνου, σε ώρες περισυλλογής και ανασύνταξης δυνάμεων, σε καιρούς που φαίνεται να σημαδεύουν το πέρασμά μας από μια φάση ζωής σε μια άλλη, από μια περίοδο σε άλλη...
Και έτσι καθώς περιδιαβαίνει τον δρόμο συλλογίζεται ότι έχει – ο καθένας και η καθεμιά έχουμε μέσα μας – εκείνη τη θεϊκή φύτρα που, αν τη βοηθήσουμε να ευδοκιμήσει, μπορεί να μας φτάσει στην ποθητή αυτοπραγμάτωση... Είναι αλήθεια ότι συχνά ο καθένας που επιλέγει να πάρει τον δρόμο της αυτογνωσίας, στην προσπάθειά του να μάθει ποιος ή ποια είναι, αν δεν προσέξει μπορεί να οδηγηθεί σε αδιέξοδα.
Ίσως όμως τώρα – ναι, αυτή τη στιγμή – να είναι κατάλληλος ο χρόνος να στρώσει το δυνατό θεμέλιο, να ορθώσει μια δυνατή υπαρξιακή βάση. Αν αρκεστεί για μια ακόμη φορά στη γοητεία του «πρωτόγνωρου» καθώς θα φτάσει στην άκρη του γκρεμού που πρέπει, που χρειάζεται να πηδήξει για να βρεθεί στην αντίπερα όχθη, θα διαπιστώσει για μια ακόμη φορά ότι πάλι σταματά, γυρνά σε παλιά γνώριμα μονοπάτια και λέει σε στυλ αυτοπαρηγοριάς «...ε, τι να κάνω, χρειάζομαι περισσότερη φόρα, δεν περνιέται εύκολα αυτή η άβυσσος!...».
Κι όμως, χωρίς αυτή την τελευταία προσπάθεια, αυτή που μπορεί και να είναι συνυφασμένη με την υπαρξιακή απόγνωση, όλες οι δοκιμές, όση φόρα και αν παίρνει, θα απολήγουν μάταιες... Αυτό που ο καθένας και η καθεμιά χρειάζεται είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπατά σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα... Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, το ανθρώπινο μυαλό μας, φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα.
Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν. Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας...
Για να υπάρχω χρειάζεται να αγωνισθώ με πάθος, με υπομονή και ναι, πάνω από όλα με ΕΛΠΙΔΑ...
Ο κόσμος μας μοιάζει να είναι γεμάτος λαμόγια, κλεφτρόνια, αυλοκόλακες και βλάκες και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό, τότε καλύτερα να ζήσει μόνος του, αφού πρώτα φροντίσει να σπάσει όλους τους καθρέπτες γύρω του...
Τη μεγάλη απόφαση, αυτή που σημαδεύει το δικό μας μεγάλο ταξίδι που ξεκινά με το πρώτο μας βήμα, θα την πάρουμε μοναχοί, ο καθένας και η καθεμιά, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες - απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες «φυλακές», κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα...
Αναρωτιέμαι, όπως εσείς και πολλοί άλλοι, οι «δικοί μας μεγάλοι» με τόσο τραγικά οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα πότε θα αποφασίσουν να πάρουν τη δική τους ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ:
ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ;

Γιώργος  Πιπερόπουλος