νοτιος Αφρικη

ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ αναγνώρισε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και ανέστειλε τις εκτελέσεις.

1990 ελευθερωνεται ο Μαντελα από το νησι Ρομπεν.

Νησος Ρομπεν.

Το νησι Ρομπεν κατοικήθηκε πριν χιλιάδες χρόνια, κατά την παλαιολιθική εποχή, όπου η στάθμη της θάλασσας βρισκόταν αρκετά χαμηλότερα από ότι είναι σήμερα και η πρόσβαση ήταν δυνατή.
Από το 1836 έως το 1931 το νησί χρησιμοποιήθηκε ως λεπροκομείο.
Το 1959 το νησί έγινε φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Σημερα είναι μνημειο παγκοσμιας πολιτιστικης κληρονομιας της Ουνεσκο.

Το νησι εκανε ενα τεντωμα του σωματος του,

σαν να ξυπνουσε απο ένα βαθυ ληθαργο,

σαν να ηταν μουδιασμενο,

σαν να ηταν στριμωγμενο στη γωνια για πολλα χρονια κ τωρα απλωνε λιγο τα ποδια του

λιγο πιο περα.

Βεβαια, γνωριζε τις συνηθειες των ανθρωπων: Αν καποιος δεν συμφωνουσε με την νοοτροπια της εποχης, πηγαινε φυλακη,

ετσι εγινε κ το ιδιο ενας χωρος για κρατουμενους. Το 1990 εγινε κατι που κανενας δεν το περιμενε: Ενας λευκος προεδρος εδωσε το χερι στον Μαντελα,

κ ετσι ξεκινησε μια νεα σελιδα για την νοτια αφρικη. Εγινε προεδρος ο Μαντελα.

Η ζωη μας ειναι ένα μυθιστόρημα, τσακωνομαστε κ μετα δινουμε τα χερια μεταξυ μας,

κ μετανοιωνουμε- γιατι ποιος θελει να σκωτωσει , να φυλακισει, να βασανισει αλλον ανθρωπο; κανενας.

Κανουμε τις ζαβολιες μας κ μετα γυριζουμε πισω στο σημειο που αφησαμε την ζωη μας,

γυριζουμε πισω στο σημειο που τρωγαμε ολοι μαζι σε ενα τραπεζι κ ξαφνικα εγινε καυγας, επειδη κοιταξε καποιος την νυφη,

ή επειδη καποιος μεθυσμενος δημιουργησε επεισοδιο,

επειδη ισως ειμασταν κουρασμενοι απο την ζωη μας κ θελαμε καπου να ξεσπασουμε.

Ετσι η συνεστίαση μας ειχε ασχημο τελος. Αργοτερα, γεροι πλεον κ πιο σοφοι, δωσαμε τα χερια,

κ αρχισαμε να διηγουμαστε ιστοριες που ζουσαμε, κ δακρυζουμε,

γινεται φιλος ο Ντε Κλερ με τον Μαντελα,

ο λευκος με τον μαυρο, ο πλουσιος με τον φτωχο.

Ο πλουσιος με τον φτωχο.

μια φορα ο πλουσιος ανοιξε το παγκαρι του κ αρχισε να σκορπά αβέρτα λεφτα στους φτωχους, να τα μοιραζει σε ολους,

κ κανενας δεν αποταμιευε, ζουσε απλα την ζωη του,

χωρις μεγαλεια.

Το νησι Ρομπεν ζουσε πλεον ομορφες στιγμες,

ομως καμια φορα γυριζε προς τα πισω- αυτο το εχουν ολοι οι ηλικιωμενοι, γυριζουν παντα στα παλια, ενω οι νεολαια κοιταζει παντα μπροστα. Απλα η νεολαια εχει χρονο μπροστα της ενω οι ηλικιωμενοι δεν εχουν χρονο μπροστα τους. Ομως αυτα ειναι ανθρωπινα.

Πολλες φορες το νησι Ρομπεν γυριζε μπρος τα πισω, κ ποσο πονο κουβαλουσε στις ραχες του. Ομως αυτο δεν ειχε καμια αναμειξη, αυτο ηλθε στον κοσμο σαν ενα απλο νησι χωρις καμια βλέψη σε οτιδηποτε. Προσεφερε τον χωρο για δραστηριοτητες.

Καπου ειχε διαβασει:

ειμαστε πολλα χρονια, τοσα πολλα χρονια οι ανθρωποι εδω πανω, που σε καθε τετραγωνικο μετρο ειναι θαμμενοι 7 ανθρωποι. Ετσι οταν πηγαινουμε βολτα, το μονοπατι μας ειναι γεματο με τους προγονους μας,

σαν παπαρουνες, δεντρα, σαν χορταρακια στα ποδια σου.

Το νησι Ρομπεν θα ηθελε τον ανθρωπο να συμπεριφερεται πιο ανθρωπινα, δεν ηθελε ηρωες, γιατι ηρωας σημαινει καποιος που υποφερει στην ζωη του

για ενα σκοπο. Ηρωας σημαινει να τα βαζω με την συντηρητικη νοοτροπια, με την απολιθωμένη νοοτροπια , με την διαστρεβλωμενη αντιληψη του κοσμου. Δεν χρειαζομαστε μαρτυρες,

να τους βασανιζουμε κ μετα να τους κανουμε ηρωες. Θελουμε ανθρωπους ζωντανους που να αλληλεπιδρούν μεταξυ τους σαν μια ποδοσφαιρικη ομαδα που δεν εχει αντιπαλο,

ουτε καν τερμα για να βαλει γκολ,

που συνεχως διευρυνεται κ μεγαλωνει τον ζωτικο της χωρο,

κ μεγαλωνει το αναστημα της,

κ συνεχως μεγαλωνει το αναστημα της.

Το νησι Ρομπεν εριξε μια ματια στο απεναντι βουνο, εκει στο Κειπ Ταουν. Στην κορυφη του εχει ενα βραχο που μοιαζει με λιονταρι. Η «κεφαλη του λιονταριου» το ονομασαν οι ανθρωποι. Ομως οι ανθρωποι αρεσκονται να δινουν ονοματα στες καλλιτεχνικές διαθεσεις της φυσης. Το νησι Ρομπεν οταν το κοιταξε καλύτερα έμοιαζε οντος υπερβολικα με λιονταρι.

ισως να εχουν δικαιο οι ανθρωποι, οτι δηλαδη ολα εδω εχουν ψυχη,

ακομα κ οι βραχοι. Ολα. Ενα λιονταρι. Το ιδιο το βουνο ενα λιονταρι.