στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
μαζευουμε πετρες,
κ με αυτες μπορει να φτιαξουμε ενα ψηφιδωτό, να κτισουμε ενα σπιτι,
ή να σπασουμε κεφάλια,
δεν θα πω λιθοβολω
- κρυβει τοσο μισος για τον αλλο, τοσο μισος χωρις καμια αιτια-. Μοιαζει οτι για να προχωρησουμε τον δρομο μας θα πρεπει να τσαλαπατουμε ο ενας τον αλλο.
Ειναι πολυ μεγαλη η γη μας , μας χωρα ολους, κ δεν χρειαζεται να τσαλαπατω αλλους για να φτασω στον σκοπο μου, μπορει να κανω λιγο δεξια, λιγο αριστερα,’
στην αναγκη μπορει να ρεμβασω το τοπιο μεχρι να περασει το τσουρμο- πιθανών ενας βραχος εκλεισε το δρομο μας κ ετσι εχουν συσσωρευτεί πολλοι ανθρωποι σε ενα σημειο,
κ συ,
εχεις ραντεβου, δεν θελεις να αργησεις, εισαι ενας τζεντλεμαν, τυπικος γραφειοκράτης, που δεν θελεις να λενε οι αλλοι οτι καθυστέρησες στο ραντεβου, δεν θελεις να σε βαζουν οι αλλοι για κακο στο στομα τους κ να σε κατηγορουν, οτι παντα αργεις στα σοβαρα ραντεβου. Δεν υπαρχουν σοβαρα ραντεβου, ολα τα ραντεβου ειναι απλα πρωτόκολλα. Για παραδειγμα, οταν γινονται καποια εγκαίνια, τελείται ενα πρωτοκολλο, ενα τυπικο.
Ετσι δεν αξιζει για γραφειοκρατίες να ξεσηκωσεις μπαϊράμι. Ομως το εχουμε μεσα στο αιμα μας εμεις οι ανθρωποι κ φωναζουμε κ σηκωνουμε χερι ο ενας στον αλλο, βριζομαστε, μειώνουμε ο ενας τον αλλο, κ νομιζουμε οτι με αυτο τον τροπο θα παμε μπροστα σαν είδος. Δεν θα παμε, το μονο του απατελεσμα θα ειναι περισσότερος αχρείαστος πονος. Στους ανθρωπους αρεσει πολυ να φτιαχνουν ωραια παραμυθια κ μετα υπογραφουμε ολοι μας οτι αυτο το παραμυθι ειναι αληθινο. Δεν μπορεις να κανεις τον κοσμος που ζουμε αληθινο.
περισσοτερο ο κοσμος μοιαζει με παρελαση στο πουθενα. Ζουμε μεσα σ’ενα κοσμο που δεν εχει ενα μέτρο για να συγκρινεις κατι με κατι αλλο, ετσι δημιουργουμε ψευτικα πρότυπα μεταξυ μας, κ μετα τα πιστεύουμε. Ειναι απλα πρωτοκολλα. Ολα ειναι στο τραπεζι κ με αυτα δημιουργουμε την αυταπατη μας -μεσα σ’ενα Κοσμο αυταπατης.
Η αυταπατη δημιουργει την αυταπατη της.
Μεταξυ των αυταπατων μας, η πιο μεγαλη ειναι αυτη του μεγαλείου. Το μεγαλείο ειναι κ αυτο μια αυταπατη,
εκει που ακουμπας το καρότο, ενα χερι θεικο το απομακρυνει, κ χανεται για παντα. Αυτο το σεναριο παιζεται καθημερινα κ ακομα να το καταλαβουμε. Ακομα να καταλαβουμε τον μηχανισμο του. Ολα τα μεγαλεία ειναι αυταπατη. Στο τελος σταχτες στα χερια.
Εμεις οι ανθρωποι εχουμε
παιξει πολυ με τις σταχτες, με τα αποκαΐδια. Ισως μας αρεσει να βλεπουμε φωτιες,
μας αρεσει η μυρωδια του καμένου ξυλου, του καρβουνου, των πυρκαγιων, εξασκουν μια γοητεία στην χημεια του ανθρωπινου εγκεφαλου,
τον διεγειρουν, ειναι ενας εθισμος, ενα οπιο, ενα ναρκωτικο,
συμμετεχουμε κ μεις με το τροπο μας στο γίγνεσθαι. Αποκαΐδια. Αυταπατη. Δεν μας αρεσει η αυταπατη αυτη καθε αυτη οπως ειναι, θελουμε να την διακοσμήσουμε με βια, με απανθρωπιά, με υποτελεια, με μισος μεταξυ μας, με εξτρα πονο, χωρις κανενα σεβασμο στη Ζωη,
καθε μορφης.
Ελατε να κτισουμε με τις πετρες ενα ομορφο σπιτι!
Μετροφυλλησαμε τις φωτογραφιες του σκονισμενου αλπουμ , κ μας εκανε εντυπωση ποσο αλλαξαμε, σαν να κ δεν ειμασταν εμεις εκει μεσα, αλλα καποιος αλλος. Εκανε κρυο, αναψαμε το τζακι. Στις γωνιες της στεγης, κατω απο τα κεραμιδια, τα πουλια έβρισκαν καταφύγιο. Οι σπιθες, απο το τζακι, που κ που συνοδευαν το μετροφυλλημα του αλπουμ. Οι πιο τολμηροι εφτιαχαν χιονανθρωπους εξω στην αυλη. Οπου να’ναι κοντευε να ελθει κ ο Αη βασιλης με τα δωρα του.
Εμεις συνεχιζαμε να μετροφυλλουμε το αλπουμ με τις παλιες φωτογραφιες,
σαν βιβλιο ενος παραμυθιου.
Καποιοι φαγαν τα λεφτα- τρωνε ακομα, ισως τωρα ακομα περισσοτερο-
ομως το θεμα δεν ειναι εκει. Το θεμα ειναι στο εδω κ τωρα. Οτι υπαρχει ειναι το εδω κ τωρα,
κ οι δασκαλοι, οι καθηγητες σου, σου ειπαν ψεματα: το μελλον!
Το μελλον υπαρχει μονο στο ωραιο μυαλουδακι σου,
σαν ελπιδα, σαν ο παραδεισος. Ντυνουμε την πραγματικοτητα με ωραιες λεξεις, σαν να προσπαθουμε να κανουμε ερωτα με τα ρουχα. Ενδυματα.
Οτι υπαρχει ειναι μονο η γυμνη αληθεια. Η γυμνη αληθεια μεσα σε ενα πουριτανο κοσμο, διπλα σε ενα αναμμενο τζακι. Το εδω κ τωρα. Η Στιγμη. Η απειροελάχιστη στιγμη, σαν σελιδες ενος μοναδικου βιβλιου,
που θα γραφτει μονο μια φορα κ τελευταια. Του δικου σου.
να εχετε ολοι ομορφες γιορτες, ομορφη ζωη. με εκτιμηση κριστοφ
