στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
σε καποια φαση της εξέλιξης τους, τα πουλια, αρχισαν να συσσωρευουν σε μεγαλες αποθηκες σπορους. Επεσε μια μεγαλη επιδημια συσσωρευσης σπορων, κ οπως ηταν φυσικο αρχισε να πεφτει πεινα στον πολυπληθη κοσμο των πουλιων. Ηταν συνηθως πουλια αθωα κ απονηρευτα. Οσα ηταν πονηρα συσσωρευαν κ συσσωρευαν κ συσσωρευαν κ συσσωρευαν. Αυτοι οι πονηροι κοκοβιοι εκαναν μεταξυ τους συνασπισμο, τραστ, κ λαικα κομματα,γιατι ηταν ενα αναγκαιο κακο για να διασφαλιστουν τα συμφεροντα τους. Ορισμενα καλα κ φιλεύσπλαχνα πουλια που εμοιαζαν με αρσενικα παγωνια κ ειχαν απλωμενη την ομορφη ουρα τους,αρχιζαν να κανουν δωρεες κ να μοιραζουν ελεημοσυνες. Η κατασταση αυτη παγιωθηκε. Βεβαια το κακο συνεχιζε να μεγαλωνει, γιατι τα πονηρα πουλια χρησιμοποίησαν την τεχνολογια για να αυξησουν την συσσωρευση σπορων, κ ετσι ολο κ πιο πολυ μεγαλωνε ο τεραστιος σωρος των σπορων, κ φτασαμε στο σημειο ολοι οι σποροι να εχουν μαζευτει σε λιγα χερια. Η αγορα δεν ειχε σπορους , δεν ειχε ρευστο σπορο στην αγορα. Επήλθε κριση. Τοτε ξαφνικα επεσε μπουρίνι μεγαλο, εφερε συννεφα κ εγινε κατακλυσμος κ εξαφάνισε ολο τον κοσμο. Μονο ο Νωε εμεινε κ η κιβωτος του. Οταν αποσυρθηκαν τα νερα ξαναρχισε η ζωη σχεδον απο το μηδεν, κ φτασαμε στην ιδια καταρα που ειχαν περιελθει τα πουλια. Την ακατασχετη συσσωρευση πλουτου.
Βεβαια τα μαυρα συννεφα που εχουν μαζευτει γυρω μας κ μας απειλουν ολους δεν εχουν καμια σχεση με κατακλυσμο κ τετοια παραμυθια. Αυτο που μας συμβαινει ολους μας ειναι περαν του κατακλυσμου, ο κατακλυσμος μοιαζει μπροστα του νανος. Ολη η πουστια κ η μαγκια , η μπαμπεσια, η πονηρια, η ψευτια, η απληστια, εχουν ενσωματωθει κ εναρμονιστει με το συστημα, το κοινωνικο συστημα που ζουμε. Τι αλλο πιο κακο να μας βρει ολους; Κ δεν υπαρχει προοπτικη για διεξοδο, επειδη το νομιζουμε για κατι το μεγαλειωδες, το σπουδαιο. Ο σουλειμαν ο μεγαλοπρεπης,
κ ολες οι επαναστασεις απετυχαν. η γαλλικη, η κινεζικη, η χιτλερικη, η κουβανικη, η ρωσικη. Ολες απετυχαν. Τοσος σκοτωμος για μια τρυπα μεσα στο νερο.
Ειμαστε αβοηθητοι, πουθενα φως, κλειστοφοβια μεσα σε ενα μπολοκαρισμενο ανσανσερ. Το ανσανσερ ειναι η γη μας δεμενη να αιωρείται εκει πανω, ουτε μπρος, ουτε πισω, ουτε πανω, ουτε κατω, μπλοκαρισμενη καπου στους οροφους του μεσαιωνα κ των μαυρων χρονων της ιερας εξετασης. Η ψυχη μας πουλημενη στο διαβολο για τριαντα αργυρια.
κ ο Χριστος αφου πεθανει πανω στο σταυρο θα γινει αλλος ενας αγιος. Ειναι η συνηθεια των ανθρωπων να σκοτωνουν την ομορφια κ μετα να κλαινε πανω στο μνημα της. Η ευθυνη για την καταντια του κοσμου μας ειναι συλλογικη κ ατομικη, ανηκει στο καθενα μας, σαν μέτοχοι καποιου χρηματιστήριου, κατι σαν τζογος,
Ετσι οπως φτιαξαμε την κοινωνια μας απεχει πολυ απο το να ειναι ανθρωπινη κοινωνια. Ειναι ακριβως το αντιθετο, απανθρωπη. Πρεπει να ξανακατσουμε μπροστα σε ενα μεγαλο τραπεζι κ να ξανακοιταχτούμε μεταξυ μας σαν ανθρωπος προς ανθρωπο, κ να συμφωνησουμε οτι ειναι ανοητο, γλοιωδες, αποκρουστικό, να πεταχτει. Να ξαναφτιαξουμε μια κοινωνια που να αρμοζει στο ανθρωπο. Κ ολα δειχνουν οτι θα πρεπει να ξαναρχισουμε σχεδον απο το μηδεν, σαν ενας κατακλυσμος της εποχης του Νωε που τα σαρωσε ολα. Ο κατακλυσμος ,που ζουμε, ειναι ανθρωπινο κατασκευασμα κ θα τα σαρωσει ολα απο μονο του. Ειναι τοσο αυτοκαταστροφικο που δεν θα αφησει τιποτε ορθιο. Απλα χρειαζεται να γυρισουμε κ να το κοιταξουμε καταματα,
σαν τον ασωτο υιο που γυριζει απο ενα μεγαλο ταξιδι κραιπάλης κ αναλγησίας, μετανοιωμένος σπιτι του.
