στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ο αιχμαλωτος μια μερα δεν ηταν αιχμαλωτος,
ηταν ανθρωπος σαν εμας. Το γειτονικο βασιλειο εκανε πολεμο κ το αιχμαλώτισε. Δεν τον γνωριζε, ουτε εκανε κανενα εγκλημα. Το μονο του εγκλημα ηταν οτι ηταν υπηκοος μιας αλλης χωρας. Στο μετωπο του εγραφε: Ρατάν. Ραταν ηταν το ονομα της χωρας του.
Περασαν τα χρονια,
κ ο χρονος ισοπεδωσε τα παντα. Στην θεση τους εφερε αλλα. Ειμαστε ολοι αιχμαλωτοι του χρονου, κ ολα αυτα τα παιχνιδια που παιζουμε ειναι για να μας δωσει την ψευδαισθηση οτι ειμαστε οι κυριαρχοι του παιχνιδιου. Κανουμε πολεμους, κανουμε ολων των ειδων τις τρελες, αιμοβόρες κ μη,
κ δεν ειμαστε παρα απλοι επισκεπτες, μουσαφίρηδες, σε ενα παιχνιδι που λεγεται: Ζωη.
Πιονια, στρατιωτακια, πανω σε μια σκακιερα. Η σκακιερα δεν ειναι περιορισμενη σε ενα μυαλο. Το μυαλο ειναι τοσο στενο που δεν μπορει να χωρεσει ολα τα πιονια του κοσμου. Η πραγματικη σκακιερα ειναι ολος ο Κοσμος ,
κ αυτη που παιζουμε εμεις ειναι μια σκακιερα 40Χ40 ποντους. Ειναι μια σκακιερα σαν αυτη που επαιζαν ο ρώσος Σπασκυ κ ο αμερικανος Φισερ. Ειναι πολυ μικρη,
κ ο ανθρωπος θελει απεριοριστο χωρο για να ζει. Ειναι η φυση του τετοια. Απεριοριστη. Ο ανθρωπος δεν ειναι αντικειμενο,
ειναι κατι που καμια μοναδα μετρησης δεν υπαρχει για να το μετρησει. Ομως δεν ειναι θεμα εγωισμου: επειδη ειμαι ανθρωπος ειμαι απεραντος.
Αυτη την ιδιοτητα εχουν ολοι οι ζωντανοι οργανισμοι. Τα αντικειμενα μπορουν να μετρηθουν, η Ζωη οχι. Αυτο δεν μπορει να το καταλαβει το μυαλο. Το μυαλο ειναι ενα αντικειμενο,
κ σαν αντικειμενο ειναι περιορισμενο, δεν μπορει να συλλαβει το φαινομενο ζωη. Αυτο ειναι ολο το προβλημα του ανθρωπινου δραματος. Η προσπαθεια του μυαλου να βαλει σε καλουπι την ζωη, παντα θα αποτυγχανει.
Ο αιχμαλωτος της χωρας Ρατάν, ειμαι εγω, εσυ,
κ ολοι οι πολεμοι μας ειναι παιχνιδια του μυαλου,
μια πολυ μικρη σκακιερα πανω στην απεραντη πρασινη τσοχα που ονομαζεται «φαινομενο Ζωη»,
κ οτι γραφω, κ αυτα παιχνιδακια του μυαλου που προσπαθουν να την περιγραψουν, να την εξηγησουν,
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.
...
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
...
Τρωες, Καβαφης
Ετσι το μονο που μας μενει ειναι να κλεισουμε τα ματια, να σιωπησουμε μεσα μας, κ να ακουσουμε το αερακι που φυσα ομορφα πανω στα πευκα, αυτη η ψιθυριστή συνομιλία μεταξυ πευκου κ αερα, η αιωνια αυτη συνομιλία, το αιωνιο αυτο τραγουδι,
αναμεμειγμενο με ανθρωπινους καπνους-ισως καποιου πολεμου, πιθανον η σκονη των αλογων του Αχιλλεα-
κ στον κορμο του πευκου , πληγωμενου απο κάποια αλυσιδα ενος σκυλιού που πιθανον ηταν δεμενο εκει για καιρο, ενα ζευγαρακι να φιλιεται, κ να προσπαθουν να ενωσουν τις ιστοριες της ζωης τους.
