στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
για αυτους μετα απο εμας: ο κυριος Σοιμπλε ηταν υπουργος οικονομιας της γερμανιας κ ο κριστοφ ενας ελληνας. Ο κυριος Σοιμπλε εζησε μεχρι τα βαθια γεραματα ,128 χρονων, κ ο κριστοφ εφυγε λιγο πιο μικρος απο τον Σοιμπλε, στα 115 του. Η συναντηση των δυο ανδρων εγινε σε μια καφετερια στο συνταγμα. Ο συγγραφεας δεν αναφερει την χρονολογια συναντησης τους, ομως απο τα συμφραζομενα δειχνει να εγινε οταν ο συγγραφεας ητο 114 ετων, ενα χρονο πριν “φυγει”.
-Κυριε Σοιμπλε καθηστε.
-Ευχαριστω κριστοφ.
κριστοφ: κυριε Σοιμπλε βλεπω οτι πλεον μπορειτε να περπατατε πολυ καλα.
Σοιμπλε: Ναι παιδι μου κριστοφ. Η τεχνολογια κανει θαυματα. Ειμαι δεκα χρονια πιο μεγαλος σου κ περπατω καλυτερα απο ποτε. Θυμάμαι οταν πρωτογνωριστήκαμε, χμμ.. το 2015, κ εγω περιφερομουν στο αναπηρικο καροτσακι κ προσπαθουσα να σε αποφυγω. Ειχες τοτε μολις αναλαβει το υπουργειο οικονομικων , εσυ απο αριστερες καταβολες κ γω απο δεξιες. Δεν υπηρχε τροπος να μιλησουμε, μιλουσαμε διαφορετικη γλωσσα.
κριστοφ: Ναι φιλε Σοιμπλε. θυμαμαι καθε λεπτομέρεια πολυ καλα. Ηταν κατι το εντονο. Ψαχναμε να χωρεσουν οι αριθμοι μεσα στον ανθρωπο.
Σοιμπλε: Οι αριθμοι! Κατεβαζαμε τον ανθρωπο στο επιπεδο των αριθμων.Τοσα κερδιζω εγω, τοσα χανεις εσυ. Αργοτερα μαθαμε το μαθημα πολυ καλα. Επεσε γενικη εξαθλιωση στην ευρωπη. Εσεις φυγατε απο την ευρωζωνη κ ορθοποδησατε κ η ευρωζωνη ολο κ βουλιαζε μεσα στην μιζερια της. Οι εξαθλιωμενοι ηταν περισσοτεροι απο τους ευημερούντες, ηταν τα σουπερ μαρκετ γεματα απο αγαθα κ δεν υπηρχαν λεφτα για να αγοραστούν αυτα τα αγαθα, ο κοσμος πεθαινε σωρηδόν απο την πεινα κ οι ιδιωτικες επιχειρησεις συνεχως αγοραζαν κρατικες επιχειρησεις κατω του κοστους, οσο οσο. Κ οι ιδωτικες επιχειρησεις ειχαν αποκτησει αμύθητα πλούτη κ δεν ειχαν τι να τα κανουν κ τα εθαβαν, οπως τα πορτοκαλια στις χωματερες για να μην πεσει η αξια του νομισματος κ ξεφτιλιστεί το νομισμα.
κριστοφ: Κ ολο κ ολοενα ξεφτιλιζόταν η αγορα. Οι τραπεζες ειχαν ισχυρους μαγνητες στα χερια τους κ τραβουσαν ολο το νομισμα στα χερια τους. Οπου εβλεπαν οτι ξεμυτούσε κανενα 5ευρω ειχαν αναρροφητικες σκουπες που το αναρροφουσαν στα εγκατα της τραπεζικης γης. Εκει εξω δεν κουνιόταν ρουθουνι χαρτονομισματος.
Σοιμπλε: Τα λεμε τωρα κ γελαμε, αλλα τοτε ηταν τροπος ζωης μας. Ευτυχως σε μια δεδομένη στιγμη, ο κοσμος σαν απο θαυμα ειπε: φτανει πια. Εσεις ειχατε φυγει απο καιρο απο την ευρωζωνη, κανατε νεες συμμαχιες κ ορθοποδησατε κ μεις μολις αρχιζαμε την ανοδο μας. Ειμασταν διαλυμένοι, θελαμε βοηθεια κ εισασταν οι πρωτοι που δωσατε βοηθεια. Κ σε ευχαριστω για πολλοστή φορα. Χρωστουσαμε ακομα σε σας τα δις των καταστροφων του πολεμου στη χωρα σας. Κ σεις σε μια σπουδαια κινηση μας τα χαρίσατε. Ειπες στον ελληνικο λαο οτι το χρεος της γερμανιας προς την ελλαδα, αυτα τα δις, πλεον δεν τα απαιτουσατε γιατι η πάλε ποτε γερμανικη αυτοκρατορια χρειαζοταν βοηθεια στήριξης. Κ ο ελληνικος λαος δεχτηκε. Σε ευχαριστω κ παλιν φιλε κριστοφ, αλλα δεν θα ξεχασω ποτε σαν γερμανος την ζημια που εκανα στην χωρα σας, σκοτωνοντας τοσους ανθρωπους στο δευτερο παγκοσμιο πολεμο. Καταλαβαμε πολυ αργοτερα το λαθος μας, αλλα η ζημια εγινε ανεπανορθωτη, δεν γυριζουν πισω οι αθρωπινες ζωες. Αυτη ειναι η μοιρα του ανθρωπου, οτι κάνεις δεν ξεγίνεται, δεν μπορεις να το φερεις πισω, κ οι ανθρωπινες ζωες δεν ειναι παιχνιδι κανενος.
Σταματησαν να μιλουν κ κοιταξαν τον κοσμο που πηγαινε στις δουλειές του, την ομορφη ηλιολουστη χειμωνιατικη ημερα. Σιγουρα τα πραγματα τωρα ηταν πιο ελπιδοφορα, λιγο πιο ανθρωπινα, ο κοσμος μπορουσε να ελπιζει σε ενα καλυτερο μελλον, οχι επειδη υπηρχαν καλυτεροι πολιτικοί, αλλα επειδη οι οι ιδιοι οι ανθρωποι γινοντουσαν λιγο πιο ανθρωπινοι. Η Ακροπολη εκει ψηλα επιτελους ειχε συντηρηθει κ εστεκε πιο σιγουρη οσο ποτε, αλλα δεν έπαυε να ηταν ενα αρχαιο δημιούργημα του ανθρωπου που περιμενε υπομονετικα να δωσει την σκυτάλη σε κατι το πιο νεο, πιο προχωρημενο. Ηταν σιγουρο οτι η πορεια του ανθρωπου περναγε απο κει, αλλα ο χρονος προχωρα αμείλικτος . 2500 χρονια περίμενε, έπρεπε επιτελους να δωσει την σκυτάλη σε κάποιαν συνεχεια με αξιωσεις.
Οι δυο ανδρες, σαν να ειχαν τις ιδιες σκεψεις, σηκωθηκαν ταυτοχρονα κ χαιρετίστηκαν σφιγγοντας τα χερια τους.
σημ. συνταξης: Δεν ξερει κανεις αν ξαναβρεθηκαν. Λιγο μετα, ο κριστοφ, μας αφησε για παντα φτανοντας την απιθανη ηλικια των 115. Ειναι καιροι που ειναι τοσο μιζεροι που θελεις να πεθανεις, κ αλλοι καιροι που θελεις να ζεις για παντα. Ο Σοιμπλε πεθανε στα 128 του. Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που σκεπαζει κ τους δυο.
