ωστε ετσι λοιπον

Ωστε ετσι λοιπον. Τα πραγματα ειναι εντελως ξεκαθαρα, ο ανθρωπος ειναι εναντιον του ανθρωπου. Ειμαστε εδω, σε αυτο το σημειο, κ πλεον γνωριζουμε οτι ο ανθρωπος αντιστρατευεται τον ανθρωπο. Ολοκληρη η φιλοσοφια μας, εχει περιοριστεί πλεον σε κατι το πολυ απλο, σχεδον παδαριωδες: η παλη του ανθρωπινου ειδους με το ανθρωπινο ειδος. Σαν να παλευει το ενα χερι μου, το δεξι, με το αλλο χερι μου το αριστερο. Ειμαστε σε αυτο το σημειο. Στην πραγματικότητα δεν εχουμε κανει ουτε μισο βημα, ειμασταν εκει παντα, απλως η κινηση μας ειναι πηδηματακια επι τοπου. Εν δυο κατω, εν δυο κατω. Οι ανθρωπινες κοινωνιες ειναι μια στρατιωτικη σχολη που εκπαιδευει ανθρωπους για να πολεμουν το καθε τι. Το να δωσεις το χερι σου στον συνανθρωπο σου θεωρείται δειλία, να τον σκοτωσεις θεωρειται ηρωισμος. Δεν αναφερομαι μονο στη διαμαχη μεταξυ των κρατων, αναφερομαι στις απλες σχεσεις των ανθρωπων.

Ειμαστε εδω, σε αυτο το σημειο κ το στρατιωτικο συστημα εφτασε στο τελος του. Ο λογος που εφτασε στο τελος του δεν ωφειλεται σε εξωτερικα αιτια αλλα σε εσωτερικα, κ το πιο βασικο ειναι οτι γενιομαστε ανθρωποι. Μεσα μας κτυπα μια καρδια που επαναστατει, κ θεωρει το σημερινο σημειο στο οποιο στεκομαστε, απανθρωπο, βλακωδες, καταστροφικο.

Εχεις παει πολλες φορες σε πολεμο κ παντα επιστρεφεις απο αυτον ηττημενος, κ μαλιστα πολλες φορες χειροτερα απο πριν. Σαν να υποχωρησες, σαν να εχασες εδαφος , σαν να εισαι διαλυμενος. Το γνωριζεις κ μαλιστα το γνωριζες πριν ακομα πας για πολεμο. Γνωριζες την εξελιξη των πραγματων πολυ πριν ακομα ξεκινησεις τον πολεμο.

Εχουμε πολεμο. Δεν μιλω για τα στυγνα συμφεροντα καποιων ταγων στην ηγεσια της ευρωπαικης ενωσης. Εχουμε πολεμο. Οταν βγαζεις τα ρουχα σου κ ξαπλωνεις διπλα στη γυναικα σου κ κανεις ερωτα,

στην πραγματικοτητα αφηνεις τα οπλα σου,

κ παραδινεσαι στον αλλο. Αμαχητι. Ο ερωτας ειναι ενα απο τα σημεια που πρεπει να ξαναρχισουμε. Μπορει να ειναι πολλες φορες αγοραίος, αλλα ειναι ενα απο τα σημεια που εμειναν ανεπαφα ανα τους αιωνες, παρθενο, αμόλυντο.

Ενα αλλο σημειο που εμεινε ανεπαφο ειναι μια παραξενη λεξη. Η Συνειδητοτητα. Τι ειναι η Συνειδητοτα; Συνειδητοτητα ειναι οταν αντιλαμβανεσαι τον εαυτο σου, οταν παρατηρεις τον εαυτο σου σαν ενας τριτος. Φανταστου οτι η συνειδητοτατα ειναι ενας ουρανος που παρατηρει τα παντα απο κατω του κ καταγραφει τα παντα. Τα παντα. Σαν μαγνητοφωνο, σαν βιντεοκαμερα. Κάνει αρχεία κ συνεχως διευρύνει αυτα τα αρχεια. Βλεπεις ενα αηδονι πανω στο γυμνο κλαρι του δεντρου. Το καταγραφεις. Περνά ο γυφτος κ διαλαλει την πραμάτεια του κ τα σκυλια σου γαυγιζουν. Το καταγραφεις. Φυσά μανιασμενα ο αερας κ σου ριχνει 3 δεντρα στο εδαφος, σαν να σπαζει σπιρτα κ τα πετα στο χωμα. Το καταγραφεις, εισαι εκει κ το καταγραφεις. Μπορει ενα δακρυ απο τα ματια σου να τρεξει. Το καταγραφεις , εισαι εκει.

Εισαι εκει κ καταγραφεις. Κ το πιο σημαντικο, την δικαστικη σου τήβεννο την εχεις παρατήσει απ’εξω, δεν κρινεις. Ετσι κ αλλιως δεν μπορεις να κρινεις.

Ειμαστε εδω, σε αυτο το κομβικο σημειο που πρεπει να αφησουμε θαρραλέα το παλιο πολεμικο κοινωνικο συστημα. Πολλα δεινα εφερε στους ανθρωπους ,κ το πιο βασικο συμπερασμα ειναι οτι πλεον καταλαβαμε καλα οτι μπορουμε να καταστρεψουμε τον κοσμο. Ειναι στις δυνατοτητες μας.

Επισης στις δυνατοτητες μας ειναι κ να τον κανουμε παραδεισο. Εχουμε αυτες τις δυο επιλογες. Ο ανθρωπος ειναι το μονο ον εδω πανω που εχει επιλογες. Ειτε θα επιλεξει την Καταρα, ειτε τον Παραδεισο. Δεν ειναι νομισμα με δυο πλευρες που θα ριξεις στον αερα κ οτι πεσει. Ειναι ενα διαγώνισμα με δυο επιλογες. Καταρα-Παραδεισος. Κ το ξερεις πολυ καλα οτι αν διαλεξεις κατάρα απορριπτεσαι. Σιγουρα το ΔΝΤ ( διεθνες νομισματικο ταμειο) θα ζητωκραυγάσει.

Να θυμασε παντα. Το ανθρωπινο ειδος ειναι το μονο ειδος που εχει επιλογες . Εχει αφεθει στη μοιρα του, μονο του,

κ οι θεοι σου τιποτε αλλο απο διακοσμητικοι πινακες,

ή το πολυ πολυ κάποια σφραγιδα καποιου ληξιαρχειου που απλα επικυρώνει το αποτελεσμα. Η ευθυνη ειναι απολυτα δικη σου. Παντα ηταν ετσι κ παντα θα ειναι.

Ειμαστε εδω. Πανω σε ενα πολυ μικρο σημειο, οι γεφυρες απο παντου εχουν κοπει. Εκει, απολυτα μονοι μας,

ουτε καν μια μακρινή ηχω που να λεει: Ερχομαι! Μην φοβαστε!

Απολυτη σιωπη. Κ κει μεσα, σε ενα κάστρο, να πληγωνει ο ενας τον αλλο ψυχικα κ σωματικα σαν την «φωλια του κούκου».

Οι επιλογες σου ειναι δυο. Οτι κ να επιλεξεις εισαι εσυ υπευθυνος, κανενας αλλος. Κ το πιο σπουδαιο, δεν θα σε κρινει κανενας για την οποιανδηποτε επιλογη σου. Ουτε καν ο κριστοφ.

να περνατε ολοι ομορφα