στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Νεσιε γεια σου. Merhaba.
Adim Kristof . Ειμαι της μπλε φυλής. Ελληνοκυπριος, εσυ εισαι της κοκκινης, τουρκοκυπρια,
το χρωμα,
το πηραμε απο το ουρανιο τοξο κ το καναμε χημεια κ με αυτο βαψαμε τα σωματα μας. σιγα σιγα ξεφλουδιζουν.
Ασφαλως κ οι γραμμες του σωματος- ενος γυναικειου σωματος ειναι ομορφες κ ελκυστικες-, ομως η αφορμη που σου γραφω δεν ειναι σεξουαλικου περιεχομενου. Θα μπορουσε να ειναι ενα ποιημα που εγραψες πριν απο χρονια να ειναι η αφορμη που σου γραφω. Μπορει. Εμεις, οταν θα εχουμε φυγει θα εχουν μεινει τα γραπτα μας πισω κ θα μας θυμουνται οι νεοτεροι. Ομως κ τα γραπτα θα σβηστουν κ αυτα σιγα σιγα,
γιατι την κιμωλια την παιρνει ο ανεμος,
κ ο μαυροπινακας ειναι μια αμμωδης παραλια. Το γραψιμο ειναι οπως ο ερωτας. Κανουμε ερωτες πανω στην ιδια παραλια που καναν αλλοι πριν απο μας κ θα κανουν το ιδιο κ αλλοι μετα απο μας. Η ιδια παραλια για ολους.
Ετσι η γυναικα Γη ειναι παντα νεα κ φρεσκια. Μαθαινω ακομα κατι θλιβερο: Ο Μαριος Τοκας εφυγε.
Μεσα στο μυαλο τα γεγονοτα ολου του κοσμου ειναι ενας κυκλος. Ζαλιζομαι. Κυκλος!
Μια παγιδα. Τιποτε δεν μπορει να ξεφυγει απο τον κυκλο.
Πολλοι εχουν γυρισει ταινιες, εχουν γραψει σπουδαια διηγηματα, σπουδαια μουσικη, σπουδαια ποιηση. Εγιναν σιγουρα προσπαθειες, κ θα γινονται κ στο τωρα κ στο μελλον προσπαθειες να ξεφυγουμε απο τα δεσμα του Κυκλου. Ολες ματαιες. Ομως η προσπαθεια ηταν ομορφη:
μπαινω μεσα στον ναο της ομορφης προσπαθειας κ γονατιζω σιωπηλα με κλειστα τα ματια.
Εξω απο τον ναο ολα ειναι εντελως διαφορετικα κ παραξενα: καποιος γατος αρπαξε ενα σπουργιτι κ παιζει μαζι του, καποιος σεισμος ταρακουνησε το εδαφος, κ ο παγετωνας ειχε ανθρωπινα θυματα. Οσον αφορα τα ανθρωπινα, εγιναν επεισόδια επειδη το γκολ θεωρηθηκε αδικο κ σε μια αλλη φαση ο πισω οδηγος εβρισε τον μπροστινο επειδη αργησε να ξεκινησει στα φωτα τροχαιας . Ενα νεαρο ζευγαρι περασε απο διπλα μου αγκαλιασμενο. Στον απεναντι δρομο μια γριουλα κοντα στα 80 με μπαστουνι κ διπλα της ο συντροφος της, ενα γεροντακι με σκουφι να περπατα κουτσα κουτσα.
Ερχονται γιορτες. Αλλαζει ο χρονος. Για οσους δεν διαβαζουν, ουτε γραφουν ποιηση, ειναι ωρα να ζησουν λιγο ποιητικα. Ακομα κ ο προεδρος της δημοκρατιας θα παρει δωρα απο τον Αη βασιλη. Ολοι θα παρουν κατι απο την σακουλα του παραμυθιου. Ισως το μονο που αξιζει σε αυτον τον κοσμο ειναι το παραμυθι.
ευχομαι στο logoclub μας οτι το καλυτερο, το πιο ομορφο παραμυθι.
το πιο πανω ειναι αφιερωμενο στην Νεσιε Γιασιν. με εκτιμηση κριστοφ
* Γιασιν Νεσιε, τουρκοκυπρια ποιητρια- Η δικη μου η πατριδα εχει χωριστει στα δυο, με μουσικη του Μαριου Τοκα.
