στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Βρεχει εξω.
Εβαλα κλασσικη μουσικη κ αρχισα να γραφω:
Χανς Κριστιαν Αντερσεν. 1805-1875
Γεννηθηκε στη Δανια. Ο Χανς ηταν ένα περιεργο παιδι με εξαιρετικη φαντασια. Εδωσε εξετασεις στη σχολη θεατρου κ δεν τον δεχτηκαν γιατι ηταν ασχημος κ αδυνατος. Ειχε ωραια φωνη κ αρχισε να σπουδαζει μουσικη αλλα αρρωστησε ξαφνικα κ εχασε την φωνη του. Καλιεργησε τοτε την ποιηση που του αρεσε. Ταξιδεψε στηνΓερμανια,Γαλλια,Αγγλια,Ελλαδα,Ιταλια, Τουρκια κ στην Ανατολη. Τα παραμυθια του πολλα κ ξακουστα:
Το κοριτσακι με τα σπιρτα
Ο μολυβενιος στρατιωτης
Το ασχημοπαπο
Τα καινουργια ρουχα του αυτοκρατορα
Το αηδονι του βασιλια
Χανς Κριστιαν Αντερσεν. H μεταμορφωση του αρνητικου σε κατι ομορφο. Δεν πιστευω στα αρνητικα κ τα θετικα. Ολες οι καταστασεις είναι απλα καταστασεις . Κ η αντιδραση μας σε αυτα εξαρταται από ποια οπτικη γωνια το βλεπεις. Περιμενες μια γκομεναρα κ σου εμφανιζεται μια εκατοχρονη γριουλα κ το μονο που εχει να σου δωσει είναι η ευχη της.Σου δινει την ευχη της κ σκυβεις κ τη φιλας στο παγωμενο προσωπο της γεματο ριτιδες, γεματος ευγνωμοσυνη. Ολες οι «αρνητικες καταστασεις» κρυβουν μια ευχη μεσα τους. Να το θυμασε αυτό παντα. Είναι η γριουλα γιαγια σου που σου ψιθυριζει στο αυτι: με την ευχη μου γιοκκα μου.
Η γριουλα γιαγια φιλησε τον νεαρο Χανς Κριστιαν Αντερσεν στο μαγουλο κ του ειπε, με την ευχη μου Χανς,
κ ο Χανς την κοιταξε στα λαμπερα της ματια κ της ειπε ευχαριστω,
βαζοντας την ευχη της στην καρδια του,
κ η καρδια του αρχισε να του διηγηται παραμυθια για μεγαλους, που οι ανθρωποι νομισαν ότι είναι για παιδια .
η ζωη μας είναι ένα παραμυθι,
Ζουσε καποτε ενας βασιλιας πουν ηθελε να κανει το βασιλειο του το πιο ομορφο, που η αγαπη να ηταν παντου κ η ασχημια μια ζητιανα.Κ περασαν τα χρονια κ γερασε κ δεν καταφερε κ πολλα πραγματα. Τουναντιον ολοι τον κατηγορουσαν ότι σπαταλησε το χρονο κ τα λεφτα του κρατους για μια ουτοπια.Αποσυρθηκε σε μια καλυβα μονος του στο δασος παρεα με τα πουλια κ τα δεντρα. Κοντευε τα εκατο αλλα κρατιοταν καλα. Ζουσε απλοϊκά όπως παντα.
Μια πολύ ομορφη καλοκαιρινη μερα πηγε να λουστει στο ποταμι κ εκει ειδε μια νεραιδα που ειχε λουστει στο ποταμι κ τωρα ηταν ντυμενη με το αραχνουφαντο φορεμα της κ χτενιζε τα ομορφα μακρια μαυρα μαλλια της. Σταθηκε εκει λιγο πιο κατω κ την παρακολουθουσε που χτενιζοταν. Σε μια στιγμη γυρισε προς το μερος του,κοιταχτηκαν κ ειπε γεια σου ο ένα στον άλλο. Την πλησιασε κ καταλαβε μετα από λιγο ότι η πενταμορφη νεραιδα δεν ακουε. Ηταν κουφη. Τοτε ο γερο βασιλιας εβγαλε από το σακκιδιο, που κουβαλουσε παντοτε μαζι του,ένα γιατροσοφι, ενα βαλσαμο, που το τοποθετησε προσεκτικα στα αυτια της. Μετα ακουμπησε με τα δυο του χερια τα αυτια της, εκλεισε τα ματια του, εμεινε για λιγο ετσι κ μετα εκανε μια υποκλιση στην νεραιδα. Η νεραιδα τον ευχαριστησε κ εφυγε μακρια. Δεν την ξαναειδε.
Όμως την εβλεπε κάθε βραδυ στα ονειρα του. Μολις εκλεινε τα ματια του την εβλεπε στον υπνο του κ συνοδευε τα ονειρα του. Μια φορα νομισε ότι ηρθε στο καλυβι του κ την φιλεψε ολοκοκκινα γλυκα κερασια . Δεν ηταν όμως εκει κανενας, ηταν η φαντασια του κ η κουπα με τα κερασια εμεινε όπως την εβαλε. Αθικτη.
Κ περασαν οι μερες κ τα χρονια κ δεν συνεβαινε κατι διαφορετικο στο καλυβι του γερο βασιλια,εξων από τα λουλουδια κ τα δεντρα που μεγαλωναν οπως παντα, αλλα επειδη μεγαλωνουν πολύ αργα νομιζουμε ότι όλα είναι τα ιδια, μενουν τα ιδια. Δεν είναι ετσι. Ολοι αλλαζουμε μεσα σε ένα περιβαλλον που αλλαζει κ αυτό, μεσα σε ένα παγκοσμιο κοσμο που αλλαζει κ αυτος, μεσα σε ένα συμπαν που αλλαζει κ αυτό. Δεν υπαρχει τιποτε αιωνιο κ σταθερο στον κοσμο μας. Ακομα κ οι πετριτσες που πετατε στη θαλασσα παιδια μου δεν είναι ουτε αυτές σταθερες. Εχουν μεσα τους μικρα μικρουτσικα ανθρωπακια-αντρες,
γυναικες, παιδια- που κρατιουντε αγκαλια κ χορευουν μεταξυ τους παντα αγκαλιασμενοι. Παντα. Κ αν τυχη κ χωρισουν φτιαχνουν καινουρια αγαπημενη οικογενεια όπως την προηγουμενη κ ακομα πιο αγαπημενη. Ότι υπαρχει, αγαπημενα μου παιδια, δεν είναι τιποτε άλλο παρα μια αγκαλια. Κ σεις, μικρα μου παιδακια, αποτελεισται από τετοια αγκαλιασμενα ανθρωπακια κ τιποτε στον κοσμο δεν θα μπορουσε να υπαρχει αν δεν υπηρχε αυτή η αγκαλια.Να το θυμασε αυτό. Η φυση ολη είναι μια μεγαλη αγκαλια που χορευει ασταματητα.Οπως όταν πιανεστε χερακι χερακι όλα τα παιδακια κ χορευεται. Νοιωθει χαρουμενη η φυση κ χορευει κ όταν δινουμε το χερακι κ χορευουμε μαζι της γινομαστε κ μεις χαρουμενη κ η φυση ακομα πιο χαρουμενη κ τρισευτυχισμενη.
Ηρθε ο χειμωνας κ εκανε πολύ κρυο. Ηταν ο πιο κρυος χειμωνας κ ο γερο βασιλιας σκαλιζε τα καρβουνα στο τζακι για να αναψουν πιο δυνατα. Τοτε ακουσε πισω του μια μουσικη κ γυρισε να κοιταξει. Ηταν αυτή. Η ομορφη νεραιδα, που κρατουσε μια αρπα κ γρατσουνουσε ομορφα τις χορδες της κ τραγουδουσε.Σαν να την περιμενε ο γερο βασιλιας, της χαμογελασε κ ετοιμασε γευμα για δυο.Της εφτιαξε μια σουπα ζεστη με ρυζι αυγολεμονη. Καθησαν κ φαγαν μαζι κ κάθε τοσο του ελεγε ότι η σουπα σου είναι εξαισια κ ο γερο βασιλιας χαμογελουσε κ ροδοκοκκινιζαν τα μαγουλα του από ντροπη , απο ευχαριστηση κ από το ωραιο κοκκινο κρασακι που πιναν . Κ σε μια στιγμη εσκυψε κ του εδωσε ένα τρυφερο φιλακι στο μαγουλο για να τον ευχαριστησει που την εκανε καλα κ τωρα ακουει κ παιζει μουσικη κ τραγουδα. Του ειπε επισης ότι θα πανε καπου μαζι κ θα του δειξει ένα από τα πιο ομορφα μερη που εχει γνωρισει.
Φαγανε κ καθησαν στο τζακι αμιλητοι παρακολουθοντας τις σπιθες από το τζακι. Σε μια στιγμη γυρισε κ του ειπε:
-Εισαι ετοιμος;
-Ειμαι, ειπε ο γερο βασιλιας.
Κ αυτή χαμογελασε κ κτυπησε το μαγικο της ραβδι κ αμεσως βρεθηκαν σε έναν μαγευτικο κοσμο που προς στιγμη νομισε ότι είναι ο ιδιος ο παραδεισος.
-Καλυτερος κ από παραδεισο ,του ειπε η νεραιδα
Κ συνεχισε:
-Ναι είναι καλυτερος κ από τον θεικο παραδεισο. Με μια διαφορα. Αυτό που βλεπεις είναι ο δικος σου παραδεισος, η δικη σου ζωη. Κ η δικη σου ηταν θεικη κ αξια από κάθε αποψη. Κάθε ανθρωπος φτιαχνει την ζωη του όπως θελει κ συ εφτιαξες έναν παραδεισο.
Ξανακτυπησε το μαγικο της ραβδι κ εξαφανιστηκαν όλα κ βρεθηκε παλι μονος του διπλα στο αναμμενο τζακι. Ετριψε για λιγο τα ματια του κ καταλαβε ότι πιθανον ηταν άλλο ένα ομορφο ονειρο. Μα ηταν ξεχασιαρης κ παντα ξεχναγε ευκολα. Αν ηταν πιο παρατηρητικος κ δεν ξεχναγε ευκολα θα ειχε προσεξει ότι πανω στο τραπεζι υπηρχαν δυο πιατα κ δυο ποτηρακια του κρασιου κ ότι δυο ανθρωποι ειχαν δειπνησει μαζι .Μαλιστα στο ένα ποτηρακι υπηρχε σημαδι από κοκκιναδι.
Αποκοιμηθηκε διπλα στο τζακι. Το πρωι ακουσε φωνες εξω από την καλυβα του. Ηταν ο κοσμος του βασιλείου του κ θελαν να τον πανε πισω να τον δοξασουν για τα καλα που εκανε στην πολη τους. Τωρα διοικουσε ο μεγαλυτερος γιος του . Ηταν βασιλιας ο μεγαλος του γιος κ ακολουθουσε τα βηματα του πατερα του. Του γερο βασιλια .
Πηγε μαζι τους κ παντου ο κοσμος χειροκροτουσε κ τον ευχαριστουσε. Η πολις πραγματι ειχε αλλαξει κ εγινε πιο ανθρωπινη κ ενοιωθες παντου την αγαπη. Κ οι δρομοι ηταν γεματοι με δεντρα κ πρασινο. Ηταν το μοναδικο βασιλειο στο κοσμο που δεν ειχε ουτε ένα αγαλμα. Τα μονα αγαλματα ηταν τα δεντρα κ οσο πιο πολλα πουλια ερχοντουσαν σε ένα δεντρο τοσο πιο τιμημενο ηταν το δεντρο. Τον γιορταζαν κ τον τιμουσαν για ένα μηνα κ μετα ο γερο βασιλιας ζητησε να αποσυρθει στο δασος κ στην καλυβα του.
Εμεινε παλι μονος. Μπηκε μεσα στην καλυβα του κ ηταν εκει. Η ομορφη νεραιδα με το ομορφο χαμογελο της. Κ αυτή τη φορα ηξερε γιατι ηρθε.Πηγε κοντα της κ την αγκαλιασε. Εξω ακουστηκε μια κανταδα: Αποψε την κιθαρα μου.
Αποκοιμηθηκε μεσα στην αγκαλια της. Για παντα.
Κανταδες για ομορφες κοπελες,
με τις κιθαρες εξω από τα παραθυρα τους,
κ αυτές ,οι κοπελες, να κρυφοκοιταζουν από τα πατζουρια κ να
λενε,είναι παιδαρος ο Ζακυνθινιος, ο Κεφαλλονιος, ο Κερκυραιος,ο Κρητικος,
ο Σαμιωτης,ο Ροδιτης,
Οι κοπελες είναι οι νεραιδες κ οι αντρες το ονειρο, το
παραμυθι. Οι συγγραφεις του παραμυθιου τους.
φιλια σε ολους.κριστοφ
