στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Στιλβωμένα ως συνήθως
κάγκελα – περιστύλια…
Κι όλοι ρωτούν
και απορούν….
που βρίσκονται
ψάχνουν να βρουν…
Κι αυτά που λεν όσοι μπορούν
συγκεχυμένα λόγια…
σε μαύρα αναλόγια…
Έκπληξη πάνω στον καμβά
μ’ αποτυπώματα αδρά
που πράξεις σημαδεύουν…
Στενά σοκάκια της καρδιάς
βροχή το αίμα μιας βραδιάς
ανείπωτη την ώρα…
στου νου την ανηφόρα.
Τώρα ;
Ρωτώ, λες ναν’ αργά ;
Άμαξα πια δεν ξεκινά
διόρθωση στην ώρα…
Κι’ ο αμαξάς μια εντολή
την έχει να σε φέρει,
γι’ αυτό λοιπόν
όχι – ποτέ, σε άλλο τι,
παρ’ μοναχά καρτέρει…
Και να που ο υπεύθυνος
σακάτης στο παρτέρι
εφανερώθει ξαφνικά
μακάβρια του η χαρά
κι’ απόηχο το γέλιο….
Κοιτά ματιά σου
για να βρει
σημάδι υποψίας,
μην Μυστικό που το κρατεί
σαν κοφτερή Λεπίδα
γνωρίζεις παρ’ ελπίδα….
Μα σίγουρος είναι το ναι,
ποτέ ως τώρα που ρωτά
αιώνα τον αιώνα,
ποτέ ως τώρα έχει βρει
ίχνος της υποψίας
γι αυτό λυρίζει το ξανά
απλήστου υπεροψίας…
Και συ ανυποψίαστε
δύστυχε ανθρωπάκο,
λάσπες κυλιέσαι
να διαβεί εκείνος
με το φράκο…
Όμως κρυφά αν θες να δεις
αν το καλά κοιτάξεις,
θα δεις στην ανομία του
σταγόνες αγωνίας του,
λεκέδες μαύρους, βρώμικους
κλάμα της εξορίας
κολώνες Ουτοπίας
λακέδες Ιστορίας
σκληρής της μαρτυρίας …
[( απροσδόκητος διάλογος, σύντομα στο Τολμώ (3)]
Νίκος Στυλιανού
