στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Και η πληγή μεγάλωσε,
εμάτωσε και άπλωσε
έγινε επικίνδυνη
και τώρα πια πονάει…
Να σηκωθεί δεν το μπορεί
σταθεί στα δυό του πόδια
ο πόνος ειν’ αφόρητος
κ' είναι πολλά τα εμπόδια
Του στέρησε δικαίωμα
για να χαρεί, να ζήσει
γιατί η ψυχή που «κυβερνά»
έχει κακοφορμίσει…
Ποιος είναι ο υπεύθυνος,
γιατί αυτό συμβαίνει ?
Ποιος «κουμαντάρει» την ψυχή
του καθενός ανθρώπου ?
Κι' είναι κλειστά τα πέταλα
τ’ άρωμα φυλαγμένο
και της ζωής το ιστορικό
μένει πια σφραγισμένο…
Πάλι η αιώνια απειλή
απρόσωπη και σκοτεινή
σαν τον «δημιουργό» της
που στέρησε το όνειρο,
δικαίωμα να ζήσει…
και η ζωή να γεννηθεί
ζήσει, μοσχοβολήσει
χωρίς αυτός ο «αόρατος»
τόσο γνωστός τοις πάσι
ξανά τον αναγκάσει...
και αν δεν το θελήσει
σκύψει βαθιά την κεφαλή
τότε η ίδια εντολή
συρθεί ψυχορραγήσει ?
Άραγε ακόμα το κρατά
ακόμα το πιστεύει
πως το φυλάει μυστικό
χωρίς να διαρρεύσει ?
Άραγε είναι αφελής ?
ή Βλέπει και Γνωρίζει
πως είν’ η μόνη Επιλογή
που του ‘χει Απομείνει,
Μην γίνει Αποκάλυψη
πετάξουνε την Μάσκα του
και τον Αποδομήσουν !...
Ίσως και να ‘ναι ο καιρός
κάποιοι ακόμα αιώνες
όμως χωρίς επιστροφή
γιατί «σπάσαν» και «ράγισαν»
και είναι πια πολύ σαθρές
όλες Του οι Κολώνες !...
Νίκος Στυλιανού
