στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Τα όνειρά σου με σκοτώνουν κάθε πρωί.Ξυπνάω νεκρός πάνω στο κρεβάτι για να υποδεχτώ την καινούρια μέρα.Νόμιζα είχαν φύγει οι κόσμοι σου,αλλά το μυαλό με διαψεύδει συνέχεια.Δεν ξέρω τι τροφοδοτεί αυτή την κατάσταση ,οι τύψεις ή τα υπολείμματα μιας μεγάλης αγάπης.Ή μια αρρωστημένη παράνοια .
Στα όνειρα ποτέ δεν καπνίζω ούτε πίνω.Μόνο εδώ βήχω συνέχεια και βγάζω τον μαυρισμένο πνεύμονα από μέσα μου.Βέβαια εδώ δεν υπάρχεις ούτε κατά διάνοια κάτι μήνες τώρα.Μπορώ να σου πω και τις μέρες και τις ώρες και τα λεπτά.Εκεί όμως στα παιχνίδια του μυαλού,στους ονειρικούς κόσμους του υπάρχεις.Όταν θέλεις βέβαια.Γιατί το υποσυνείδητο ξέρει καλά κι αυτό ότι είσαι μια απώλεια,ότι δεν θα ξαναδώ το πρόσωπό σου ούτε θα σου ξαναμιλήσω πια.Κι έτσι προσαρμόζεται κι αυτό στην αρχιτεκτονική της πραγματικότητας.Είναι θλιβερό αγάπη μου,το ξέρω.Στα όνειρα υποτίθεται κάνουμε ό,τι θέλουμε.Αλλά κάποια στιγμή καταντάνε κι αυτά προεκτάσεις της σκληρής αλήθειας.Συμβιβάζονται ας πούμε.
Σε περίμενα κι εχτές το βράδυ στο παιδικό δωμάτιό σου.Ήταν σκοτεινό μέρος αλλά φώτιζαν οι παλιές φωτογραφίες σου σαν παιδί,σαν μικρό κορίτσι, πάνω στο γραφείο.Έκατσα σε μια γωνιά του μικρού κρεβατιού σου και περίμενα.Περίμενα μέχρι που κατάλαβα ότι δεν θα έρθεις.Κι όμως υπήρχε η αίσθηση της παρουσίας σου στον χώρο.Σαν να είχες κρυφτεί κάπου και να με παρακολούθαγες.Αυτή η αίσθηση,αυτή η ψευδαίσθηση μάς γερνάει όλους.Δεν πειράζει,το λιγότερο που αξίζει στους προδότες είναι η νοσταλγία.
Κι ένας εφιάλτης.