Eίσοδος Μελών

Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by Sotos
"Bravo!!!!!!!!!!!!! "
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
< >

Κριτικές Κειμένων

Online -χρήστες & επισκέπτες Εξωτερικού

Now 38 guests online

Who's Online

Έχουμε 358 επισκέπτες συνδεδεμένους

Καλώς ήρθατε

στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο.

Εκτύπωση PDF
RSS
LOGO PAGE ** Διήγημα Η ελπίδα πέθανε κι απόψε
 

Η ελπίδα πέθανε κι απόψε Featured Hot

Η ελπίδα πέθανε κι απόψε

Περίμενα το 7 στην άδεια από αμάξια Εγνατία.Καλοκαρινό βράδυ αν και μέσα Μαΐου.Το ένιωθες στην ζέστη που σε τύλιγε και στο αεράκι που στο ψιθύριζε κάθε τόσο.Ένιωθα τόση κούραση αν και στην ουσία δεν είχα κάνει τίποτα κι εκείνη την μέρα.

Έπιασα το πακέτο με τα τσιγάρα και έβγαλα ένα.Τρεις φορές πάλεψα να το ανάψω αλλά ένα μικρό φύσημα μού έσβηνε την φλόγα από τον μαύρο αναπτήρα μου.Χαμογέλασα και παράτησα την προσπάθεια.Μια σιγανή συρτή φωνή μου μίλησε δίπλα στο αυτί μου.Ένιωσα για τα καλά την ανάσα που συνόδευε τις λέξεις της στο λαιμό μου.

Θα σε σκοτώσει αυτό Άνταμ…,μου είπε η φωνή κάπως περιπαιχτικά.

Πάλι ήρθες να με πειράξεις ε?, απάντησα από μέσα μου χωρίς να χρειαστεί να ανοίξω το στόμα μου.

Έλα δεν θες λίγη παρέα?,συνέχισε ειρωνικά η φωνή δίπλα μου.

Γύρισα προς τα δεξιά μου και τότε τον είδα.Φορούσε αυτό το μαύρο παλτό και από μέσα πουκάμισο με γραβάτα.Πού με είχε ανακαλύψει πάλι?

Θα πρέπει να έχεις σκάσει με αυτά που φοράς…,του είπα.

Ξεχνάς Άνταμ ότι δεν νιώθουμε τίποτα??,,μου αποκρίθηκε γελώντας.

Κοίταξα προ το τέλος του δρόμου.Το 7 πρόβαλλε δειλά δειλά.Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να με ακολουθήσει ,σκέφτηκα από μέσα μου.Αλλά την ίδια στιγμή το μετάνιωσα που έκανα αυτή την σκέψη.Μου χτύπησε φιλικά τον ώμο με το χέρι του.

Έλα μην αγχώνεσαι,για ένα ποτάκι θα έρθω μόνο.Έχεις ακόμα από εκείνο το ρούμι?,με ρώτησε ενώ μικρές φωτιές έπαιζαν στα μάτια του.

Δεν του απάντησα αλλά ανέβηκα στο λεωφορείο.Χτύπησα το εισιτήριο μου και κάθισα σε μια κενή θέση.Το λεωφορείο ήταν ψιλοάδειο.Μάλλον όλοι ήταν στα μπαράκια και διασκέδαζαν τώρα.Αυτός κάθισε δίπλα μου.Κοίταζε μια γυναίκα γύρω στα 40 που μίλαγε στο κινητό της.Στα πόδια της είχε στριμωγμένες τσάντες από ένα παιχνιδάδικο.Φαινόταν τόσο χαρούμενη.

Σε 3 μέρες θα πεθάνει,μού είπε άχρωμα.

Δεν γύρισα το βλέμμα μου προς αυτόν.Κοίταζα από το παράθυρο τα άδεια πεζοδρόμια της πόλης που πέρναγαν τρέχοντας από δίπλα μας.Τόσους αιώνες τον είχα μάθει.Τού άρεσε να επιδεικνύει την εξουσία του.

Εδώ δεν κατεβαίνουμε?,με ρώτησε όταν φτάναμε στην περιοχή που έμενα.

Του έγνεψα καταφατικά.

Μόλις κατεβήκαμε από το αστικό,άναψα τσιγάρο.Αυτή η σιωπή στους δρόμους της πόλης με ηρεμεί απίστευτα.Στρίψαμε στο πρώτο στενό αριστερά και μετά από πέντε λεπτά μπαίναμε στο σπίτι μου.

Βλέπω δεν έχει αλλάξει και πολύ το διαμέρισμά σου…,είπε ο Χάρος βγάζοντας το παλτό του και ακουμπώντας το πάνω σε μια καρέκλα κοντά στο σαλόνι.Μαύρη γραβάτα,μαύρο πουκάμισο.Γέλασα από μέσα μου.

Δεν αλλάζεις ποτέ το γούστο σου στο μαύρο ε?,τον ρώτησα και άνοιξα το ψυγείο βγάζοντας 2 παγωμένες μπίρες.Του πρόσφερα την μία.Τράβηξε μια γερή γουλιά και σκούπισε τα βρεγμένα χείλη του με το μανίκι του.

Υπάρχει μια μικρή διαφορά..Παλιά ήταν οι χιτώνες τώρα τα κοστούμια και τα παλτό..,μου είπε με φανερή διάθεση και βουλιάζοντας στην πολυθρόνα μου.

Πάντα στο πνεύμα του καιρού.,συμπλήρωσα εγώ και κάθισα στον μεγάλο καναπέ απέναντί του.

Λοιπόν,πού είναι η Εύα?Ακόμα να τα βρείτε?,με ρώτησε κοιτώντας τα βιβλία μου στην βιβλιοθήκη.

Φαντάζομαι κάπου θα σέρνεται κι αυτή…,του απάντησα τελείως ψυχρά.Άναψα κι άλλο τσιγάρο και του πρόσφερα κι από αυτό.Δεν δέχτηκε παρά μόνο ήπιε πάλι από την μπίρα του και μετά με κάρφωσε στα μάτια.Ένιωσα να ανατριχιάζω λίγο.Αυτά τα μάτια,σκέφτηκα,οι άνθρωποι τα κοιτάνε μόνο μία φορά στην ζωή τους και η οποία είναι και η τελευταία τους φορά…

Ακόμα την ψάχνεις ε?Δεν σταμάτησες ποτέ να την αναζητάς Άνταμ..Δεν έπαψες ποτέ να την αγαπάς..ε??,μου είπε σοβαρά.

Πήρα την μπίρα και την άδειασα σχεδόν όλη στο ξεραμένο λαιμό μου.Τράβηξα και μια ρουφηξιά από το τσιγάρο πριν το ακουμπήσω στο τασάκι.Και έμεινα να κοιτάζω εκείνο το γυναικείο πορτρέτο που είχα πάνω από την τηλεόρασή μου χωρίς να του απαντήσω.

Στα μάτια μου ήρθαν τότε εικόνες από κείνη την φορά που την είχα συναντήσει στα σοκάκια εκείνης της πόλης,λίγο πριν την αλώσουν οι βάρβαροι.Στεκόταν με το σπαθί της και πολεμούσε 3 αγγέλους.Ήταν γεμάτη στα αίματα.Είχα μείνει να την κοιτάω καθώς πολεμούσε με λύσσα ενάντια σε όλες τις πιθανότητες,με τα λυμένα μαύρα της μαλλιά να κυματίζουν σε κάθε κίνηση του κορμιού της.Για μια στιγμή είχε γυρίσει και με είχε κοιτάξει.Μια μόνο στιγμή.Κι όμως εκείνη την στιγμή είδα στα μάτια της μέσα να φεύγει εκείνο το μίσος και να έρχεται μια γλυκιά αναλαμπή.Μια μόνο στιγμή.Πήγα να την πλησιάσω σπρώχνοντας τους στρατιώτες του Άλλου αλλά εκείνη την στιγμή μια φοβερή κραυγή ακούστηκε από τα τείχη της πόλης.Εάλω η Πόλις!

Οι άγγελοι σταμάτησαν για μια στιγμή ταραγμένοι.Στην συνέχεια πέταξαν προς την Αγιά Σοφιά σηκώνοντας μια τεράστια σκόνη καπνού.Θυμάμαι είχα κλείσει τα μάτια μου και τα άνοιξα όταν ένιωσα ότι ο καπνός είχε διαλυθεί.Είχε φύγει.Είχε χαθεί πάλι έτσι ξαφνικά.Όπως γινόταν αιώνες τώρα.

Μην την σκέφτεσαι…Δεν αξίζει.Ποτέ δεν άξιζε.Ήταν μια ανυπόταχτη.Μια άπιστη.,μου είπε παρηγορικά ο Θάνατος.

Ένιωσα την οργή να με ξεχειλίζει.Έπιασα το μπουκάλι της μπίρας και το πέταξα στην τζαμαρία της βιβλιοθήκης κάνοντάς την να σπάσει σε μικρά κομμάτια.Κάποια από αυτά πήρανε τον Χάρο.Εκείνος δεν μίλησε αλλά τίναξε τα κομμάτια από τους ώμους του.

Δεν ήταν άπιστη.Ήταν απλά μια αυθεντική ψυχή.Μια ελεύθερη!Καταλάβετε το όλοι εσείς!Όλοι εσείς οι πιστοί δούλοι!!,του φώναξα αγριεμένος.

Η Λίλιθ ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Θεού.,είπε ο Χάρος ατάραχος.

Αυτό το ΄΄΄λάθος’’ εγώ αγάπησα…,του είπα ξανακάθοντας στον καναπέ.

Δεν μίλησε.Με κοίταγε,με κοίταγε και προσπαθούσε να με καταλάβει.Πώς να καταλάβει κάποιος όταν δεν έχει ψυχή?...

Ξαφνικά ένιωσα να με πονάει όλο μου το κεφάλι.Το χαμήλωσα και το έπιασα με τα δυο μου χέρια.Χωρίς να τον κοιτάξω του είπα ήρεμα κι αργά:

Ήρθε η ώρα μου?...

Γέλασε δυνατά για κάμποσα λεπτά κι ένιωσα πάλι την ψυχή μου να σφίγγεται γιατί μάντεψα την απάντηση.

Σταμάτα να το ρωτάς αυτό συνέχεια όποτε με βλέπεις.,μου απάντησε και συνέχισε:

Και σταμάτα επιτέλους να κόβεις τις φλέβες σου κάθε βράδυ και να ξυπνάς το επόμενο πρωί μέσα στα αίματα.Δεν σε κουράζει αυτό??Κατάλαβέ το,σε προσπερνάω…

Πήγα και πήρα κι άλλη μπίρα από το ψυγείο.Αυτή την φορά έμεινα όρθιος να κοιτάω έξω στο μικρό πάρκο κάτω από το σπίτι μου.

Πώς είναι δυνατόν να αγάπησα ένα λάθος?Η ψυχή ποτέ δεν αγαπά ένα λάθος.Και κάθε μέρα οι τύψεις με σκοτώνουν αλλά χωρίς να με αποτελειώνουν ποτέ οριστικά.Ο Θεός σας ξέρει να τιμωρεί πολύ καλά.,του είπα.

Έλα είμαι έτοιμος για άλλη μια φορά να σε ακούσω.Είμαι ο μοναδικός σου φίλος άλλωστε,κι ας μην το παραδέχεσαι…,μου αποκρίθηκε αυτός.

Έπρεπε να την είχα ακολουθήσει τότε.Με είχε παρακαλέσει να την ακολουθήσω.Αλλά εγώ δίστασα,δείλιασα.Δεν την άκουσα.Και την έχασα.,του είπα κι άδειασα και την δεύτερη μπίρα.

Έκανες το σωστό…,μου είπε.

Πώς είναι δυνατόν να έκανα το σωστό όταν νιώθω συνέχεια ενοχές??Πώς είναι δυνατόν να το λες αυτό όταν βλέπεις σε τι κατάσταση βρίσκονται τώρα τα παιδιά μου??!Δες λίγο τι γίνεται στον κόσμο.Οι άνθρωποι εξαρχής,με πρώτο εμένα,δν ιαλέγουν την αγάπη αλλά την λογική και το συμφέρον.,του αντιμίλησα αγριεμένος πάλι.

Ένα αεράκι μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο και χάιδεψε το πρόσωπό μου.Το μυαλό μου πήγε δεκαετίες πριν,σε έναν ματωμένο μάη.Τότε που την είχα βρει ανάμεσα σε ένα πλήθος από εξαγριωμένους φοιτητές σε μια μεγάλη πλατεία.Ήταν ξαπλωμένη πάνω στα άσπρα πλακάκια και αιμορραγούσε από την κλοιλιά.Την είχα σηκώσει στα χέρια μου και περπατούσα γρήγορα μην ξέροντας που πηγαίνω.Κι αυτή με κοιτούσε και μου χαμογελούσε αδύναμα,ένιωθα την ζεστή της ανάσα στο λαιμό μου.Κι εγώ με δάκρυα στα μάτια της φώναζα μείνε ξύπνια μην με αφήνεις τώρα που σε βρήκα!μείνε λίγο ακόμα αγάπη μου!

Η πλατεία άδειασε κάποια στιγμή.Οταν εκείνη άφησε την τελευταία της πνοή που σαν αεράκι τύλιξε το πρόσωπό μου.Μια άδεια πλατεία και δύο εραστές παλιοί στην μέση να αποχωρίζονται άλλη μια φορά…

Είναι ώρα να φύγεις.Θέλω να μείνω μόνος μου.,είπα στον μαυροντυμένο ΄΄φίλο’’ μου.

Την βρήκες πάλι αλλά την έχασες.Έτσι δεν είναι?Την συνάντησες εκεί κάπου στην Ροτόντα.,μου είπε καθώς σηκωνόταν και φόραγε το παλτό του.

Η επόμενη φορά που θα σε δω ελπίζω να είναι και η τελευταία…,του είπα σκυθρωπός και τον συνόδεψα προς την πόρτα.

Πήγα και κάθισα στο καναπέ και έβγαλα άλλο ένα τσιγάρο.Σε λίγο θα πήγαινα πάλι στην μπανιέρα και θα την γέμιζα με ζεστό νερό που σύντομα γινόταν κόκκινο.Και λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου θα σκεφτόμουν λυπημένα:

Η ελπίδα πέθανε κι απόψε…

(στην Λ.)

Κριτικές Χρηστών

Average user rating from: 4 user(s)

 

Αξιολόγηση:
 
5.0
 
 

Η ελπίδα πέθανε κι' απόψε

Για άλλη μια φορά μας ξεδιπλώνεις την ψυχή σου. Για άλλη μια φορά μας συνεπαίρνει το πάθος σου. Για άλλη μια φορά ένα κείμενο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιοδήποτε συγγραφέα, όπως παρατήρησαν και οι προηγούμενοι. Φίλε Ηλία μπράβο σου!

Υ.Γ. Στείλε τον μαυροντυμένο φίλο σου να κάνει μια επίσκεψη στην Χατζησεβαστου. Άκουσα ότι έχει κουλουράκια…


**************************************************************************
Νιώθω αγάπη σε αυτόν τον χώρο κι όταν κάπου νιώθεις έτσι,δημιουργείς και προσφέρεις.. Η αληθινή αγάπη δεν έχει κανένα συμφέρον ή βλέψεις.Προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.Γράφω μαινωδώς αυτό τον καιρό,δεν ξέρω ίσως φταίει αυτή η ''τεκτονική διεργασία'' που λέει ο φίλος μου ο Αντώνης.Ίσως πάλι φταίει ότι αυτός που νιώθει μόνος στρέφεται πάντα προς τα εκεί που υπάρχει αγάπη.Βρίσκει την ζεστασιά της και προσφέρει κι αυτός απλόχερα την δική του.Γίνομαι λίγο ρομαντικός φίλε μου Αντώνη και Νίκο..χα!Ίσως τελικά κάτι να έχει αλλάξει μέσα μου ε? Η Λίλιθ για μένα,από την αρχή που διάβασα την ιστορία της,με εντυπωσίασε.Μου φάνηκε σαν μια ανυπόταχτη ψυχή.Σαν το σύμβολο της ανυπόταχτης ψυχής αλλά συνάμα και σαν το σύμβολο του γυναικείου ερωτισμού..Και σε ποιον δεν αρέσει το τελευταίο ,θα μου πείτε..Τραγικός λοιπόν όποιος την αγάπησε και ακόμα πιο τραγικός όποιος κέρδισε την αγάπη της αλλά εν τέλει την πρόδωσε(Αδάμ-Άνταμ).Παρεπιμπτόντως το όνομα Άνταμ το διάλεξα για να τονίζω την ειρωνία στο στυλάκι του Χάρου απέναντι προς τον βασικό ήρωα,τον Αδάμ.Τον αοποκαλεί ετσι θέλοντας να δείξει το πόσο καλά συμβαδίζει με την μόδα της εποχής... Είναι εκπληκτικό πως μπορεί να σ έρθει η ιδέα για μια ιστορία,για ένα διήγημα.Γύρναγα τις προάλλες το βράδυ από την βιβλιοθήκη και περίμενα το 7 στην στάση.Και καθώς περίμενα,τελείως μόνος μου στην άδεια Εγνατία,έβγαλα να κάνω τσιγάρο.Τρεις φορές το πάλεψα και τις τρεις σαν να το έκανε επίτηδες,ένα αεράκι μου έσβηνε την φλόγα...Τότε ένιωσα πραγματικά σαν κάποιος άλλος να ήταν εκεί και σκόπιμα να μην με άφηνε να απολαύσω ένα τσιγάρο.Τότε μου ήρθε η ιδέα για την ιστορία που την έγραψα όταν έφτασα σπίτι. Ο Άνταμ λοιπόν μετανιώνει,πενθεί για την απώλειά του αλλά δεν παύει να την αναζητά ανάμεσα στους αιώνες και στους διάφορους τόπους..Και όταν ένα βράδυ τελειώνει χωρίς να έχει βρει αυτό που αναζητά,αυτοτιμωρεί τον εαυτό του χωρίς όμως να τον αποτελειώνει οριστικα.Γιατί όσο κι αν η ελπίδα πεθαίνει κάθε βράδυ,το φως της επόμενης μέρας φέρνει πάντα μια νέα ελπίδα... Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας..Θάνο μην αγχώνεσαι μάλλον το περάσαμε το μάθημα.Τα λέμε αύριο.Ετοιμάσου πάλι για ''κοπάνα''... με εκτίμηση Ηλίας
Reviewed by Nightcrawler
May 17, 2010
View all my reviews
Report this review
 
 

Τούτη η γραφή σου φίλε μου Ηλία, που γίνεται υπό το κράτος τεκτονικών εσωτερικών διεργασιών, είναι ολοφάνερο, συμπίπτει με μια προσωπική μελέτη που κάνω στην Ταλμουδική Καμπαλά με άξονα την Λίλιθ... έχουν γούστο τελικά αυτές οι 'συμπτώσεις'... όπως είχε ενδιαφέρον και ο διάλογός σου με τον Χάρο... ίσως τίθενται κάποια θεολογικά ζητήματα [περί της ταυτίσεως οντολογικά του Χάρου με τον Θάνατο] αλλά μικρή σημασία έχουν για τον συγγραφέα που εκπορεύει το ποτάμι της ψυχής του... Όσον αφορά στην Λίλιθ που όλοι οι Γκοναείμ μελετητές αντιμετώπιζαν με αληθινό δέος, λέει κάπου ο Γκέρσομ Σόλεμ -ίσως ο μεγαλύτερος σύγχρονος μελετητής της Καμπαλά- "Η Λίλιθ ανήκει στους μαζικείμ, δηλαδή στα επικίνδυνα και κακά πνεύματα που επιδιώκουν σεξουαλική επαφή με τους άντρες, σκοτώνουν τις γυναίκες στον τοκετό και πνίγουν τα νεογέννητα... ένας άντρας που κοιμάται μόνος του στο σπίτι κινδυνεύει πάντα να τον αρπάξει η Λίλιθ..." Στο Αλφαμπέτ του Μπεν Σιρά, χαμένο φοβερό βιβλίο της μιντρασικής λογοτεχνίας, αναφέρονται πολλά για τούτο το θηλυκό δαίμονα... τι με έπιασε να τα πω όλα αυτά τώρα; να με συμπαθάς φίλε μου... συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά...
Reviewed by SAILOR
May 17, 2010
View all my reviews
Report this review
 
 

Δεν υπάρχει φορά που να έγραψες κάτι που να είναι μέτριο, συνεχώς κάτι νέο συνεχώς κάτι ωραίο. Συναισθήματα μπλεγμένα σε ένα μεταφυσικό επίπεδο που το κάνεις «κοινή» πραγματικότητα. Συμφωνώ ότι είναι να σαν να διαβάζεις έναν μεγάλο συγγραφέα. Μπράβο σου Ηλία…
Και ναι ο θάνατος δεν είναι λύση… μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο αναμνήσεων και ενδεχόμενων διαφορετικών σεναρίων, αλλά κάθε φορά όταν θα σε σκέφτεσαι εκείνη τη μέρα, εκείνη την πόρτα να κλείνει ο πόνος δεν θα φεύγει όσο αίμα και να κυλήσει στα ζεστά νερά της μπανιέρας.
Reviewed by powerlesspower
May 16, 2010
View all my reviews
Report this review
 
 

Έξοχο ! Νόμιζα ότι διαβάζω διάσημο συγγραφέα !.... Ομολογώ πως δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα από κανέναν. Το τέλος ίσως ήθελε λίγο παραπάνω δούλεμα, και Εγνατία (Θεσ/νίκη) ίσως θα ήταν καλύτερα τοπικά (Ελληνικά ονόματα ). Όπως και νάχει επειδή γνωρίζω τις πολύ μεγάλες δυνατότητες που έχεις, ότι λέω το λέω για καλό, η κάθε αν θες " παρατήρηση " είναι με αγάπη για το Τέλειο που μπορείς να δώσεις και το ξέρω. Έτσι όπως θα σε διαβάζουμε σε μερικά χρόνια..... Συγχαρητήρια !
Reviewed by Nikos Stylianou
May 16, 2010
View all my reviews
Report this review
 
 
 
Powered by jReviews

Κριτικές : Advanced Search

Κατηγορία:     Keywords:   
 

Ο,τι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος......

ΠΟΙΗΣΩΜΕΝ...καθ' Ημετέραν Εικόνα και καθ' Ομοίωσιν.. Γεν.1-26 [Αποσπάσματα].- Ν3/21-22,β2 << Το τέρας βρυχάται και θα συνεχίσει να βρυχάται όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα και βίαια, απροκάλυπτα και καταστροφικά, χειραγωγώντας με ευκολία τους ανθρώπους, όλων των ηλικιών σε κάθε είδους Εγκληματικές ενέργειες και Πράξεις, διασπώντας έτσι τον ιστό σταθερότητας και συνοχής στις λοινωνίες των ανθρώπων παράγοντας με αυτό τον τρόπο την προσφιλή δια την ύπαρξη και διαιώνιση του <<Τροφή>> που δεν είναι άλλη από την παραγόμενη Αρνητική Ενέργεια που τον συντηρεί ανα τους Αιώνες και είναι πάντα προς όφελος του. Χρησιμοποιώντας δε βάναυσα και δόλια τον πρόχειρο πλανήτη του όλο και πιο καταστροφικά, όσο καταλαβαίνει πως οδηγείται προς το Τέλος Του....Το μη αναστρέψιμο !.....>> 30/12/2021 - Nikos Stylianou