στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ακόμα μια νύχτα οι σκέψεις μου φωνάζουν και με ξυπνούν, επικρατεί τόση ησυχία στον χώρο και η φασαρία μέσα στο κεφάλι μου γίνεται ανυπόφορη. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και βάζω το ράδιο να παίζει, μήπως μπορέσει η μουσική να εξημερώσει όλες αυτές τις κραυγές που με κρατούν ξύπνια.
Έχω αφήσει την μπαλκονόπορτα ανοιχτή, βγαίνω έξω και προσπαθώ να εγκλωβίσω όσο το δυνατό περισσότερο αέρα μέσα μου, να φυσήξει στην καρδιά μου και να πάρει μακριά τις πληγές μου.
Στρέφω το κεφάλι μου ψηλά, αναζητώ με λαχτάρα τα αστέρια για να ξεγελάσω τον ίδιο μου τον εαυτό, να τον πείσω πως όλο και κάποιο αστέρι μπορεί να φωτίσει τη ζωή, όμως κανένα δεν φαίνεται απόψε. Μοιάζει τόσο μόνος κι άδειος ο ουρανός, τις φθινοπωρινές νύχτες Θεέ μου. Κρύβει πίσω από τα σύννεφα το φως του και σκοτεινιάζει περισσότερο η ψυχή μου.
Με κούρασαν τόσα όνειρα, με ξεγελούν για λίγο, με κάνουν να χαμογελώ και μετά σε παίρνουν πάλι μακριά μου. Εξαφανίζεσαι ξαφνικά σαν να μην υπήρξες ποτέ. Με αγγίζεις, με κοιτάς κι ύστερα γίνεσαι ένα με τον άνεμο, φεύγεις μακριά, τόσο μακριά που δεν μπορώ να σε προφτάσω. Αλλά αλήθεια, με ρώτησες ποτέ αν αντέχω κάθε φορά που ξυπνώ, να σε χάνω;
Πες μου, πως αρκούμαστε ν’ ανταμώνουμε μονάχα σε μια ουτοπία;
Ίσως να κουράστηκα να περιμένω, ίσως κάθε μέρα που περνά να μου λείπεις όλο και περισσότερο. Δεν θα σταματήσω όμως ποτέ να ελπίζω, γιατί θα ‘ρθει η μέρα αγάπη μου, που όταν θα ανοίξω τα μάτια μου θα είμαι στην αγκαλιά σου, στην αγκαλιά που κάθε βράδυ αναζητώ καταφύγιο.
Θα ‘ρθει η μέρα που θ’ ακούσεις τη φωνή μου, να σου φωνάζει σ’ αγαπώ. Ένα σ’ αγαπώ που γεννήθηκε μόνο για σένα μέσα μου, που κάθε φορά που το ψιθυρίζω παίρνει την μορφή σου. Ένα σ’ αγαπώ που έχει γίνει κουβάρι στη ψυχή μου, που με βοηθά κι ανασαίνω ακόμα. Ένα σ’ αγαπώ από εμένα για σένα, ένα σ’ αγαπώ δικό μου, ένα σ’ αγαπώ μονάχα δικό σου.
Να ‘χα την δύναμη εύχομαι, να πω πως θα ξεχάσω και να ξεχνώ, να ήταν οι αναμνήσεις μου γραμμένες με μολύβι στον νου μου και κάθε φορά που πονώ, να μεταμορφώνεται το δάκρυ μου σε σβήστρα και να διαγράφει τα πάντα.
Όχι δεν θα ήθελα να παραλείψω τίποτα που σε θυμίζει, τίποτα όμορφο και τίποτα άσχημο, αντέχω αυτόν τον πόνο, ξέρω πως κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει, θέλω να ξεχάσω όμως κάθε μου μέρα μακριά σου. Μια αρχή δίχως τέλος για εμάς, αυτό ζητώ.
Μα κι απόψε θα κλείσω τα μάτια μου μακριά σου.