Ο Χρόνος

Μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Περπατάω στην πλατεία Συντάγματος βλέποντας τον κόσμο να είναι  βιαστικός. Ίσως να μην αντάλλαξα ματιά με κανέναν περαστικό διότι όλοι επείγονται… Εξαντλητικά γρήγορος ρυθμός.Κουράστηκα.

Κάθισα στο παγκάκι  απέναντι από το σιντριβάνι. Κοιτώντας την ροή του νερού αφέθηκα σε μια εσωτερική συζήτηση.

- O

Χρόνος θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητος.Να μην υπάρχει…

- Να μην υπάρχει; Ανάμεσα σε τι;

- Ανάμεσα στους ανθρώπους και ειδικότερα στο ζευγάρι.

- Όχι απαραίτητα ερωτικό  αλλά επικοινωνιακό.

- Πόσο ξεχωριστό να μπορείς να ενώνεσαι μ’ έναν άνθρωπο.

- Ίσως αν είμαστε συνέχεια μαζί….να γίνουμε αθάνατοι.

- Αθάνατοι…Στην ζωή όπου η έννοια  έχει αξία.

Χαμογέλασα.

« Αυτό είναι» σκέφτηκα. «Ο χρόνος δεν θα έπρεπε να υπάρχει όταν ΕΜΕΙΣ είμαστε μαζί!» Γιατί να δίνουμε αξία σε πράγματα που δεν είναι ο άνθρωπος το κέντρο; Γιατί να μην μιλάμε; Να μην καθόμαστε απλά αγκαλιά; Να μην κοιταζόμαστε στα μάτια; Τελικά να λέμε την αλήθεια,με απόληξη την επικοινωνία;

Αφήνοντας  γεγονότα και καταστάσεις δεν κερδίζουμε κάτι. Ο χρόνος – αν υπάρχει – δεν γυρίζει αντίστροφα ,ούτε διαστέλλει την ποιότητα ζωής. Αφήνει μόνο το αποτύπωμα των πράξεων…μας.

Ο ουρανός καταγάλανος .Λιγοστά σύννεφα ταξιδεύουν με την ενέργεια του ανέμου. Σηκώνω ξανά το βλέμμα μου προς τους ανθρώπους. Κοιτάζω προσπαθώντας να τους γνέφω. Δεν αλληλεπιδρώ με κανέναν ,ευτυχώς  όμως που υπάρχουν τα παιδία! Όσα πέρασαν με χαιρέτισαν, με κοίταξαν με το βλέμμα της γνώσης τους. Ένιωσα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Πιθανώς όλα να με ρώτησαν «Πως μπορούμε να μην δίνουμε σημασία σε κάτι που από μικροί  γνωρίζουμε; Εσκεμμένα στην πορεία το ξεχνάμε;». Σώπασα ,όμως  αισθάνθηκα την απόγνωση…

Γιατί αφήνουμε αυτό που είναι το σημείο αναφοράς στη ζωή μας; Γιατί απαξιώσαμε τον ίδιο τον άνθρωπο; Γιατί πλέον δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με την συμπληρωματική μονάδα μας;

Οι κόρνες των οχημάτων με αφύπνισαν, κοίταξα το ρόλοι στα γρήγορα. Άλλαξα κατεύθυνση και αναμείχθηκα στο πλήθος.