στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Μια νύχτα έφυγες με τρεις αναπνοές….μπαμπα. Ξέρω πως δεν το έκανες γιατί το ήθελες αλλά η έλλειψη σου πίσω άφησα τόσα πολλά. Η απώλεια σου δεν μπορεί να καλυφθεί στον χρόνο.Πόσες καταστάσεις φαίνονται διαφορετικές ενώ είναι ίδιες;Δεν έπαψα στιγμή να σε αναζητώ…Σε ονειρευτηκα σε έψαξα εκεί που άνθρωπος δεν πατά… Εκεί που μόνο το πνεύμα μπορεί να περάσει.
Σε βρήκα να κάθεσαι σε έναν λευκό βράχο. Ήρεμος κοιτούσες πιο ψηλά από τον ουρανό. Με είδες όμως ενώ κοιτούσες αλλού , μάλλον με περίμενες…
- -Τι βλέπεις ; σε ρώτησα.
- -Τίποτα γιε , μου είπες και με αγκάλιασες σφιχτά.
Ήθελα τόσα πολλά να σου πω , να σε ρωτήσω. Σκέφτηκα πως δεν θα σε αφήσω ξανά. Μαζί όπως τότε. Να «ζήσουμε» όλες εκείνες τις στιγμές που αφήσαμε να περάσουν χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί μπαμπά. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου…
- -Φύγε γιε μου μακριά , ξέρεις καλά τι είναι αυτό που χάσαμε. Στιγμές. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να έχει αξία στην ζωή. ΣΤΙΓΜΕΣ. Μέσα από αυτές υπάρχει αθανασία. Υπάρχουμε…για πάντα.Μεταφερόμαστε από μνήμη σε μνήμη και από γενιά σε γενιά. Να θυμάσαι πως πάνω από τον ουρανό ,μέσα στο αχανές σύμπαν - εκεί που ξεκινούν τα όνειρα - εκεί είμαστε όλοι… Να προσέχεις τον χρόνο που σπαταλάς και τις ανάγκες που έχεις…Ζήσε και μέσα από εσένα θα συνεχίσω να ζω κι εγώ…εμείς.
- -Μπαμπά….
Ένιωσα την βαρύτητα στην ψυχή μου. Λες και μεταφέρθηκα σε διαφορετικούς κόσμους. Κοίταξα τριγύρω. Όλα γνώριμα.Τα τελευταία σου λόγια ηχούσαν δυνατά μέσα μου.Κατάλαβα πόσα χάσαμε μαζί αλλά τώρα πρέπει να ζήσουμε. Αυτό ίσως είναι η ουσία. Μέσα από τις πράξεις σου να μένεις ως κληρονομία .Να γίνεις μια μικρή σύντομη ιστορία.
Ξέρω μπαμπά τώρα πως όταν τα βράδια θα κοιτάζω ψηλά , πιο πάνω και από τον ουρανό κάπου εκεί θα με βλέπεις.Δεν θα ξαναβιαστώ να σε συναντήσω αλλά χαμογελώ γιατί ξέρω πως κάποτε θα είμαστε μαζί…καλύτερα απ’ ότι είμασταν….