στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ο Μαρτιν Λουθερ Κινγκ,
ο Τσε Γκεβαρα,
ο Σπαρτακος,
θελω να πω μακαρι αυτοι οι ανθρωποι να συνεχιζαν να ηταν μαζι μας,
να συνεχιζαν να πηγαινουν σινεμα,
να καθονται με τους φιλους τους κ να πινουν καφε κατω απο τον μεγαλο πλατανο της πλατειας,
να καπνιζουν. Λενε οτι το τσιγαρο ειναι κακο πραγμα,
ομως πιο κακο ειναι να σκοτωνεις καποιον,
πιο κακο ειναι να μην βλεπεις την αδικια,
κ να σκοτωνεις αυτους που πανε εναντιον της αδικιας. Θελω να πω θα τους ηθελα μαζι μου,
να ηταν στην παρεα μου κ όχι δολοφονημενους ηρωες. Ηταν ηρωες, ομως εγω δεν ηθελα ινδάλματα, δεν ηθελα ηρωες, δεν εχω την αναγκη ηρωα. Θα ηθελα τον κοσμο πιο δικαιο απο μονο του, χωρις καμια επανασταση,
απλα να κοιταξει ο ανθρωπος τον ανθρωπο ανθρωπινα. Το να κοιταζεις ανθρωπινα τον ανθρωπο ειναι κατι το φυσικο. Θα ελεγα οτι ζουμε αφυσικα.
Ετσι υπαρχουν ηρωες.
Ομως εγω δεν θελω κανεναν ηρωα. Θα ηθελα οι ανθρωποι απλα να ζουν αγαπημενοι,
κ οι μεγαλες επετειοι,
οι μεγαλες γιορτες για τους ηρωες μας να μην υπηρχαν. Να ζουσαμε ολοι οι ανθρωποι αγαπημενοι.
Θα ηθελα τον Μαρτιν Λουθερ Κινγκ,
τον Τσε
κ τον Σπαρτακο, να ηταν μαζι μας τωρα, εδω, να μιλουσαμε απλα,
την απλή γλωσσα της αγαπης , της φιλιας, της εκτιμησης ο ενας στον άλλο.
Εχει ορισμενους ανθρωπους που ειναι η μοιρα τους να ειναι ηρωες. Ειναι καπου γραμμενο στην μοιρα τους, ότι θα γινουν ηρωες. Οταν ηταν παιδια ηταν ατιθασα, δεν εμπαιναν σε κανενα καλουπι,
ηταν απο την φυση τους επαναστατες ενος πιο ομορφου κοσμου. Δεν ειχαν άλλο δρομο να βαδισουν, όπως ζουσαν ετσι κ δρουσαν,
όπως ενιωθαν ετσι κ εκαναν,
δεν ειχαν διπλο προσωπο, ηταν αυτοι καθεαυτοι, αγαπη. Μονο αγαπη κ τιποτε άλλο. Πιστευαν σε μια πιο δικαιη κοινωνια.
Δεν θελω ηρωες στην ζωη μου. Το μονο που ζητω ειναι αδελφοσυνη αναμεσα στους ανθρωπους.
Θα ηθελα να πηγαινω στην καφετερια με την κοπελα μου κ να συζητουμε απλα,
κ στην αποψινη μουσικη βραδιά καποιος αγνωστος διασκεδαστής να τραγουδα μπαλαντες για τον ερωτα, την αγαπη κ όλα αυτά που θελουμε ολοι κ διψα η καρδια μας για αυτά. Αυτος ο αγνωστος μουσικος διασκεδαστης δεν ειναι πληρωμένος. Τα μελλοντικα μπαρακια· θα παίρνεις την κιθαρα που είναι κρεμασμενη στο τοιχο κ θα αρχισεις να τραγουδας για την ζωη αυθορμητα, αμισθι.
Θα ηθελα στις μελλοντικες γενιες να μην υπαρχουν ηρωες, ουτε τραγουδιστες ηρωες, ινδαλματα. Να παίρνεις την κιθαρα,
να κάθεσαι στο πιανο κ να τραγουδας,
επειδη εισαι γεματος από τραγουδι, ξεχειλίζεις απο τραγουδι κ θελεις να εκφραστεις.
Οι ηρωες σε ένα κοσμο ομορφο, σε ένα κοσμο ανθρωπινο θα εξαφανιστουν. Οι ηρωες που εχουν πεσει στα πεδια μαχων για την ελευθερια θα εξαφανιστουν,
ως επισης κ οι ηρωες τραγουδιστες, θα εξαφανιστουν το ιδιο. Η Ζωη θα ειναι τοσο γεματη απο ομορφιά που αυτοι ολοι οι οι ηρωες θα εξαφανιστουν, μαζι με την αδικια. Το αδικο κ η απανθρωπια γεννα συνεχως ηρωες. Αν η ζωη μας ειναι ομορφη τοτε η η ιδια η ζωη ειναι ενας ηρωας. Θελω να πω ότι αν ακολουθας τα ονειρα σου , κ μενεις πιστος σε αυτα·
αυτος ειναι ο τροπος που υπαρχει ο κοσμος. Ηρωισμος ειναι να μενεις πιστος σε αυτα. Αν το κανουν ολοι αυτό,
τοτε η αδικια θα εξαφανιστει απο τον κοσμο. Θα γινουμε ολοι ηρωες. Ετσι η λεξη ηρωισμος θα χασει την σημασια της. Αν ομως μονο λιγοι ακολουθουν τα ονειρα τους, κ δεν αφηνουν να διαβρωθούν απο την κοινωνια,
κ οι περισσοτεροι εχουν μπει σε ένα κοινωνικο καλουπι,
τοτε αυτοι οι λιγοι, που μενουν πιστοι σε αυτά, ονομαζονται ηρωες.
Ομως εγω δεν θελω ηρωες. Θελω ολοι να ακολουθουν τα δικα τους ονειρα τους.
Ολοι να είναι ηρωες.