στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
αν μπορουσα να γυρισω πισω τον χρονο,
κ το αδικο να εξαλειψω! Ομως δεν μπορω. Τα γραπτα της ζωης μενουν πανω στα αρχεια της ιστοριας μας,
πολλες φορες σαν εφιαλτες,
κ σπανια σαν λουλουδια. Ετσι πανω στην βιβλιοθηκη της ζωης,
υπαρχουν διασπαρτα μικρα βαζακια με λουλουδια πανω στα ραφια της,
κ ειναι κ τα πιο ζωντανα εκει περα. Τα άλλα τα εχει φαει η κιτρινίλα του χρονου,
κ εξαλλου ειναι αψυχα.
Ετσι οτι αξιζει απο την ιστορια του ανθρωπου ειναι αυτα τα λουλουδια,
κ το αρωμα τους.
Αυτα τα λουλουδια ειναι παντα νεα. Οταν πεφτει ενα φυλλο του αμεσως ένα αλλο το αντικαθιστά,
Μαλιστα πολλοι λενε οτι αυτά σιγα σιγα αυξανονται,
γινονται πιο λαμπερά,
πιο χρωματιστα.
Ηταν παντα ετσι, απλα εμεις ειμασταν τοσο απασχολημενοι με τους τομους της ιστοριας,
-ενώ αυτα δεν ειναι βιβλια, δεν ειναι γνωση-
που δεν τα προσεχαμε. Οταν ομως ριξεις την προσοχη σου σε αυτα, τα πολύ σπανια λουλουδια που ειναι εδώ κ κει πανω στην βιβλιοθηκη της ιστορια του
ανθρωπου, αμεσως καταλαβαινεις οτι εδω υπαρχει ανεκτίμητος θησαυρός.
Δεν μπορω να γυρισω πισω τον χρονο κ να διαγραψω την αδικια, ομως κοιταζοντας αυτά τα λουλουδια,
τα τοσο σπανια,
γνωριζω πλεον οτι η ιστορια ειναι μονο αυτά.
Η ανθρωπινη ιστορια ειναι μονο αυτα τα λουλουδια.