στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ειναι η μερα που ο θεος με ακουμπησε στην πλατη κ μου ειπε: τραβα!
-Που να παω, του ειπα; Αφου ειμαι δικο σου παιδι, ειμαι κ γω θεος που να παω;
Δεν ειμαι γριφος στην ζωη μου. Θα μπορουσα να πω ότι ο θεος μου ειπε οτι εισαι ο πιο αξιος, ο πιο σπουδαιος κ θα πρεπει εκει κατω να διαπρεψεις.
Ομως ο θεος δεν μου ειπε τιποτε τετοιο. Το μονο που μου ειπε ειναι οτι θα το καταλαβεις, θα καταλαβεις μονος σου γιατι πας εκει κατω.
Θα νομιζε κανείς οτι απο τοτε χωριστήκαμε, κ ότι ο καθενας πηγε στον δικο του δρομο,
εγω εδω κατω κ κεινος εκει πανω.
Λαθος. Ειναι εδώ. Βρισκεται εδώ, διπλα μου,
Βρισκεται στα ζωα που χαιδευω, στα πουλια, στους ανθρωπους,
στα αψυχα κ στα εμψυχα, στα δεντρα, βρισκεται παντου,
βρισκεται μεσα μου. Ειμαι ενα με αυτόν, δεν υπαρχει τροπος να διαχωριστουμε.
Στην αρχη βεβαια της ζωης μου νομιζα οτι ημουν χωρισμένος απο ολα τα πραγματα, ομως αργοτερα εμαθα οτι ολα ειναι Ενα.
Πολλοι πανω στον ταφος τους εγραψαν ρητα, οπως ο αγαπημενος μου δασκαλος ο Οσσο:
«δεν γεννηθηκα ποτε, δεν πεθανα ποτε»,
όμως στο δικο μου ταφο θα θελώ να γραψω:
«παντα υπαρχω».
Δεν τιθεται καν θεμα αθανασιας. Η αθανασια προυποθετει τον θανατο.
ομως κ η δηλωση μου: «παντα υπαρχω»,
προυποθετει οτι καποια στιγμη δεν υπηρχα. Μπορει να ειναι κ ετσι, ομως εξακολουθω να πιστευω στην δηλωση μου οτι «παντα υπαρχω». Ετσι κ αλλιως δεν υπαρχει λεξη για να περιγραψεις το μεγαλειο της Υπαρξης. Ζουμε ένα μεγαλειο που δεν υπαρχουν λεξεις να το περιγραψουμε. Ο θεος ειναι παντα εδω,
κ για μενα, οι δικοι σου ναοι δεν ειναι τιποτε μπροστα στο μεγαλειο που νιωθω μεσα μου για
τον Ναο που ονομαζουμε Υπαρξη, Συμπαν κλπ.
Ο θεος ειναι εδώ. Δεν μας εγκατελειψε ποτέ. Συνεβηκε ομως το αντθετο, του κλεισαμε την πορτα,
κ προσπαθουμε να φτιαξουμε ενα δικο μας κοσμο ξεχωρα από Αυτόν.
ομως αργα ή γρηγορα θα το καταλαβουμε, κ θα προχωρησουμε μαζι του.
Δεν ειμαι πλεον παιδακι, μεγαλωσα, ανοιξα την πορτα μου. Στην αρχη ειχα περιεργεια να δω «εκει εξω». Ανοιξα μια χαραμαδα.Τωρα δεν ειναι μια χαραμαδα, χωραω εγω να βγω εξω. Δεν ειναι να μπει μεσα αυτος. Χρειαζεται εγω να βγω εξω απο την φυλακη μου.
Ειμαι πλεον εξω. Η φυλακη μου ηταν μια παραισθηση, ενα φτιαχτο απο μενα ονειρο. Τωρα ειμαι εξω στην πραγματικοτητα. Πριν ζουσα ένα ψεμα,
τωρα ζω την αβεβαιοτητα, την εκπληξη. Δεν επιδιωκω καμια συναντηση μαζι του,
το θεωρω δεδομενο,
επειδη αναπνεω ειναι διπλα μου,
επειδη αγαπαω ειναι διπλα μου. Ειναι εδώ, μεσα μου. Μαζι προχωρουμε. Συνηθως στην πορεια μου μενω εγω παντα πισω,
Αυτος προχωρα κ γω μενω πισω κ μου φωναζει να ελθω. Πηγαινω κ προχωρουμε μαζι,
βημα βημα.
Ο θεος ειναι εδώ. Δεν υπαρχει καν θεμα να τον αμφισβητησω, γιατι μετα θα αμφισβητησω τον ιδιο τον εαυτο μου. Υπαρχω,
αρα υπαρχει κ αυτος. Εγω ειμαι η αποδειξη οτι αυτος υπαρχει.
Οταν ξεκινουσα το ταξιδι μου εδω στην γη, δεν ειχα διανοηθει ποτε μου αυτη την εξελιξη στη ζωη μου,
κ δεν μπορει μονο αυτό το «κατι»να μου το εδωσε αυτό αποκλειστικά,
ή το άλλο «κατι». Οχι. Ηταν μια συνολικη διαδικασια. Ολα συμμετειχαν. Ολα επαιξαν τον ρολο τους στη δικη μου διαμορφωση.
Δεν εχω να σου αποδειξω κατι, δεν ειμαι ταγμενος για κατι, νιωθω ένα Τιποτα. Σπουδαια λεξη: ενα τιποτα. Δεν υπαρχει πιο ανωτερη λεξη: Τιποτα.
Αλλες φορες ειμαι διπλα του,
προχωρουμε μαζι, βημα βημα,
κ αλλες φορες μενω πισω. Ελα μου, λεει. Παμε, Ελα!
Μπορω πλεον να αμφισβητησω ευκολα τον εαυτο μου,
Αυτό όχι.
- Ελα μην μενεις πισω! παμε!
-Παμε!
θα ηθελα να αφιερωσω το πιο πανω στη ομορφη φιλη μου Χρυσα,
ομως θα ηθελα κ γω μια προτροπη σε αυτην: παμε! ελα παμε!,
μειναμε πισω. παμε!
με εκτιμηση στην ομορφια της ψυχης, στην Χρυσα, με εκτιμηση κριστοφ.
Βαγγελης Παπαθανασιου κ κινηση των πλανητων.
Ο Βαγγελης σε μια συνομιλια με τον θεο Δια κ τα φεγγαρια του Δια.
https://www.youtube.com/watch?v=XpsQimYhNkA