στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
του ειπαν ότι θελει τεχνη να αγαπας, να ερωτευσαι,
ομως αυτος δεν τα πιστευε αυτα.
Πιστευε οτι αυτα ειναι κατι σαν ταλεντο,
εμφυτα μεσα μας, σαν να ηρθαμε με αυτα,
ειμαστε αυτά.
Ειχαν βγει τοσα κ τοσα βιβλια το πως να αγαπας,
πως να ερωτευεσαι,
πως να κανεις ερωτα,
ομως αυτα όλα ηταν απλα για καταναλωση. Μπορει να κανεις κατι για τα υλικα αντικειμενα
κ να τα εξηγησεις,
ομως για τα μη υλικα ολοι σηκωνουμε τα χερια ψηλα. Μοιαζουν αυτα τα μη υλικα,
σαν συντροφοι μας στο ταξιδι,
δεν ειναι σπιουνοι που παρακολουθουν κατι. Οχι, ειναι συνεπιβατες μαζι μας,
τοσο ομορφοι κ τοσο αψεγαδιαστοι,
που ακομα κ η λεξη θα σε βελτιωσω,
θα σε μαθω,
θα διδαχτω απο σενα, μοιαζουν εκτος υλης.
Η υλη ειναι αυτη που σου εδωσε ο δασκαλος να διαβασεις οταν μπηκες στον Κοσμο.
κ η υλη αυτη δεν χρειαζεται κανενα διαβασμα,
καμια εξηγηση. Ειναι εκει. Ειναι το DNA μας.
Αν παλι δυσκολευεσαι να το καταλαβεις
θα σου δωσω μια συμβουλη, κ είναι πολύ απλη. Ενα πρωι σηκωθου πιο νωρις,
σαν να προκειται να παρεις το νομπελ λογοτεχιας,
σαν να κερδισε το λαχειου σου 100 εκατομμυρια. Σηκωθου πιο νωρις κ καθησε πανω σε ενα λοφο κ δες την ανατολη. Αυτό δεν είναι αγαπη,
ομως θα νιωσεις κατι μεσα σου. Θα ελθει να σου πει ενα γεια σου,
κ μετα θα φυγει. Ετσι ειναι, ετσι γινεται. Η αγαπη δεν ειναι ενα στατικο φαινομενο, συνεχως κινείται, αλλαζει μορφες,
ακομα κ σε ενα χαρτονομισμα που εχει την φατσα του προεδρου σου,
ακομα κ εκει μπορει να εμφανιστει,
σαν παραμυθι,
σαν μαγικο χαλι καποιου σαλιγκαριου μεσα σε ενα ποταμι. Ηταν το σαλιγκαρι πανω σε ενα καλαμι κ κρεμοταν πανω απο το νερο, κ ξαφνικα κοπηκε το φυλλο απο το καλαμι κ ο σαλιγκαρος επεφτε στο νερο, κ περναγε το χαρτονομισμα εκεινη την στιγμη, κ σωθηκε.
Δεν χρειαζεται καμια διδασκαλια για αυτα που κανείς δεν τα ειδε,
που ομως ειναι τα πιο βασικα,
που χωρις αυτα θα ησουν τιποτα. Αυτά σου δινουν υποσταση. Για να βρεις την αγαπη αρχισε να κοιταζεις απο τα πιο κοντινα σε σενα, το σωμα σου, τα χερια σου, τες σκεψεις σου…
Α, ξεχασα. Αυτά δεν διδασκονται.
ειναι εκει κ σε κοιταζουν συνεχεια αυτά,
οι πιο ομορφοι συντροφοι σου στο ταξιδι. Ενα ταξιδι που μοιαζει,
το παραμυθι,
σαν αυτό,
σαν ενα μαγικο πινελο που ζωγραφιζει το οτιδηποτε κ μετα του φυσά,
κ αυτό ζωντανευει,
κ μετα το μαγικο πινελο φτιαχνει κατι άλλο,
του φυσά κατι μαγικο, κ ζωντανευει.
η αγαπη ειναι μεσα σε οτι βλεπεις γυρω σου.
αφιερωμενο στην Κωνσταντια, με εκτιμηση κριστοφ