στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
στον φιλο Νικο Στυλιανου,
..Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.
Καρυωτακης
Με τον Νικο γνωριστήκαμε μεσοπέλαγα,
εγραφε ο καθενας τη δικη του ιστορια πανω στο νερο.
Εκει, ακριβως στην ακρη του νερου, σε μια πολυ στενη λωρίδα γης κατοικει η αθρωπινη ιστορια. Αυτη η λωρίδα γης μολις που εξέχει απο την επιφανεια της θαλασσας. Ειναι μια πολυ στενη λωριδα αμμου που πανω εκει συντελούνται ολες οι δραστηριοτητες του ανθρωπου. Πολλες φορες ερχεται το κυμα κ σαρωνει τα Πριν κ φέρνει στο προσκήνιο τα Νεα. Αυτο, αυτη η σαρωση, θα νομιζε κανεις οτι ειναι ενα ατυχες γεγονος, μια βιβλικη καταστροφη, ενας κατακλυσμος. Δεν ειναι. Νομιζουμε οτι ειναι επειδη επενδύουμε πολυ στο παρελθον, ταυτιζομαστε μαζι του κ νομιζουμε οτι αυτο που εχουμε φτιαξει ειναι κατι το τελειο. Δεν ειναι. Ολες οι δραστηριότητες του ανθρωπου ειναι καταδικασμένες να ειναι ατελείς, γιατι δεν ειμαστε οι δημιουργοι του κοσμου, αλλα το αντιθετο. Εμεις ειμαστε δημιούργημα του κοσμου. Ειμαστε κομματι του. Ειμαστε ενα κύτταρο απο τα εκατομμυρια κυτταρα που αποτελουν το Σωμα.
Πολλοι ανθρωποι θελουν να ξεφυγουν απο αυτη την πολυ στενη λωριδας γης κ να ξανοιχτούν στην πλατιά θαλασσα, να την εξερευνήσουν. Δεν ξερω γιατι γινεται αυτο. Ισως μια εσωτερικη παρόρμηση. Συναντηθήκαμε με τον Νικο μεσοπελαγα,
πανω στα καταμαράν μας,
πανω σε μια σανιδα,
με πανι ενα κομματι χαρτι,
κ για καταρτι ενα στυλό.
Νικο μου, σου ευχομαι οτι καλυτερο στη ζωη σου. με εκτίμηση κριστοφ
σημ: γραφτηκε με αφορμη τον ομορφο «Απόπλους»