στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
καθοταν στον αιγιαλο σαν να περιμενε κατι. Η θαλασσα είναι απεραντος κ αν εχεις υπομονη αύτη ακουει τις ευχες σου κ ανταποκρινεται. Πρεπει όμως να εχεις υπομονη. Πολλοι μπορει να διερωτηθουν: πως μπορεις να εχεις υπομονη όταν όλα γυρω σου κατακριμνιζονται;
Η υπομονη είναι προτερημα των μεγαλων ανδρων – κ δια να μην θεωρηθω αντιφεμινιστης-κ των γυναικων. Περιμενεις κ περιμενεις κ τιποτε δεν ερχεται στα ποδια σου, παρα μονο κατι φύκια, πιθανον κατι ντενεκεδακια, η το αδειο πακετο από τσιγαρα. Αν εχεις όμως υπομονη θα ελθει αυτό που περιμενεις.
Καθοταν εκει με τις ωρες κ περιμενε. Το ηξερε πως θα ερχοταν.
Μια μερα ακουστηκε η μπουρού ενός βαποριου που εμπαινε στο λιμανι κ ταυτοχρονα ένα μπουκαλι αδειας μπυρας εριχνε τα σχοινια του στα ποδια της. Το μπουκαλι ειχε ένα πλαστικο κινεζικο πωμα. Μεσα στο μπουκαλι υπηρχε ένα χαρτακι.
Δεν ητο του τυπου της να περιμενει λεφτα. Ητο ολιγαρκης. Δουλευε σε ένα εστιατοριο του νησιου σαν καθαριστρια, στην λαντζα κ οπουδηποτε την εστελνε το αφεντικο της.Της αρκουσαν αυτά που επαιρνε. Η γυναικα ητο γυρω στα 45 χωρις παιδια χωρις ανδρα. Ητο το μοναχοπαιδι του κυρ Γιωργη, του ζωγραφου του νησιου. Τον καιρο εκεινο δεν υπηρχαν φωτογραφοι κ ετσι ζωγραφιζε πορτρετα ανθρωπων σαν αληθινα. Ητο καλος ζωγραφος. Μια φορα ζωγραφισε την Αννα. Συνηθως μεσα σε μιση ωρα το πορτρετο ητο ετοιμο, όμως στην Αννουλα εκανε περισσοτερο. Κρατησε 5 χρονια κ κάθε μερα εβαζε καινουρια πινελιά Αργοτερα, ο Θεος, αποφασισε ότι επρεπε να επιστρεψει σπιτι κ επεστρεψε. Πανω στην γεννα, της κορης της, την πηρε. Δεν γνωριζω τον λογο, μονο εκεινος γνωριζει. Πιθανον για να μην χαλασει την αγαπη τους ο χρονος . Η Αννουλα ητο χρυσος ανθρωπος κ όταν πεθανε της φορεσαν ασπρα ρουχα, όχι επειδη ητο ακομα νεα, αλλα επειδη η καρδια της ητο τοσο καθαρη, σαν ασπρο σεντονι απλωμενο στον ηλιο. Ο αγιος ανθρωπος δεν είναι κατι που σου ερχεται απεξω αλλα κατι που σου αναβλυζει από μεσα σου. Μπορω να πω ότι όλα τα λουλουδια του κοσμου είναι Άγια. Κ υπαρχουν παντου γυρω μας κ αναρωτιεσαι γιατι ο κοσμος στριμωχνεται μεσα σε παρεκλησια κ εκκλησιες κ ολο αυτόν τον τεχνιτο φωτισμο κ γυρω σου ολα αυτά τα ψευτικα ανθρωπινα προσωπα εκει γυρω.
Πηρε το μπουκαλι στα χερια της κ τραβηξε το πλαστικο καπακι. Πηρε το χαρτι που κατι εγραφε κ το διαβασε: «αγαπω την Μαριαλενα αλλα δεν ξερω αν αυτή με αγαπα. Θελω να με αγαπα τοσο πολύ όπως εγω την αγαπω.»
Αυτό εγραφε το σημειωμα. Φαινοταν οτι γραφτηκε από παιδι. Ητο γραμμενο με τον τροπο που γραφουν τα παιδια. Ατσαλα. Πιθανον το παιδι αγαπουσε την φιλη του κ αυτη του εκανε παιχνιδια. Τοσο μικρη κ ξερει το μαθημα απεξω κ ανακατωτα. Η λαχταρα κ το κρυφτο πανε μαζι.
Πηρε το στυλο της κ στο ιδιο σημειωμα συμπληρωσε: «Ναι. Σε αγαπω. Η Μαριαλενα σου». Το εκλεισε ξανα στο μπουκαλι κ το εριξε πισω στην θαλασσα.
Αγαπησε κ αυτή πολλες φορες κ αυτό το σημειωμα της ξυπνησε μνημες. Δεν ητο η γυναικα που ζει με τις αναμνησεις αλλα αυτό το σημειωμα την συγκινησε. Πηρε το μαντηλι της κ σκουπισε ένα δακρυ. Θυμηθηκε τον πρωτο της παιδικο ερωτα κ μετα τον τελευταιο της. Ο πρωτος κ ο τελευταιος κ στο ενδιαμεσο δυο τρεις αλλοι.
Το μπουκαλι αυτό ηταν αυτό που περιμενε να ελθει. Ετσι εδωσε την σκυταλι στα νεα παιδια να συνεχισουν εκει που σταματησε αυτή. Συνηθως όταν ειμαστε παιδια κ ερωτευομαστε η ματια μας είναι πολύ περιορισμενη κ ζητουμε πολλα από τον άλλο. Οσο μεγαλουμε περιοριζουμε τις επιθυμιες μας κ ετσι ο άλλος ερχεται μονο με ανοιχτες αγκαλες. Δεν κουβαλα κανενα δωρο. Δωρο είναι αυτό ο ιδιος κ τιποτε άλλο.
Βλεπω Παπαδιαμαντη κ Σκιαθο στο logoclub,
Στο logoclub με απεραντη εκτιμηση,
κριστοφ