Κολοκοτρωνης

Ηταν ρακενδυτος, σχεδον ζητιανος. Μου κτυπησε την πορτα, του ανοιξα. Ειπαμε τα τυπικα κ μετα σιωπησαμε. Τι να λεγαμε μεσα σε ένα χωρο που ηταν γεματο καγκελα.

Η ωρα περασε κ επρεπε ο καλεσμενος μου να φυγει. Τον ρωτησα που θα πηγαινε κ μου ειπε: «Εδώ γυρω θα ειμαι, εδώ γυρω». Ο καλεσμενος μου χαιρετησε κ εφυγε. Τον ειδα που εφευγε κ χαθηκε από τα ματια μου, αλλα η παρουσια του ηταν εκει γυρω. Κ γω; Εγω που βρισκομουν; Τι ηταν όλα αυτά τα καγκελα γυρω μου, μεσα στο σπιτι μου;

Κλειδωσα τα καγκελα μου κ βγηκα εξω στον κοσμο προσεχοντας να μην με κλεψουν. Παντου εκει εξω θηρια ανημερα, ανθρωποι βεβαια στην εμφανιση αλλα θηρια, ζωικο βασιλειο.

Εκει εξω! Δεν ειχα καμια απαιτηση να αλλαξω κατι. Ηταν όλα όπως επρεπε να είναι,ομως αυτή η αισθηση ότι Αυτος ηταν εκει γυρω μου, μου διαπερνουσε το μεδουλι σαν να εκανε κρυο κ με ριγουσε. Ετρεμα ολοκληρος. 25 Μαρτιου κ το εθνος γιορταζε τον μεγαλο ξεσηκωμο, ηταν Μαρτης , Ανοιξη κ όμως εγω κρυωνα κ αυτή η παρουσια εκει γυρω, τοσο εντονη.

Εκανα την βολτα μου κ ξαναγυρισα στο κλουβι μου. Το κλειδωσα. Εξω ακουσα τα θηρια να μουγκριζουν. Εφτιαξα το τσαι μου κ ξαπλωσα για υπνο. Αυτη η παρουσια συνεχισε κ στον υπνο μου. Οταν σηκωθηκα ηταν όλα εκει τα ιδια οπως τα αφησα. Ακουνητα, εκτος από ένα. Μην θαρεις κατι μεγαλειωδες, ένα τραγουδακι, τραγουδακια. Η Μυρτια , ένα τραγουδακι του Μικη σε στιχους Νικου Γκατσου. Δωσε μου δυοσμο να μυρισω, λουιζα κ βασιλικο. Στα Περβολια,

Η Γιωτα Νεγκα να τραγουδα Θεοδωρακη, Στα Περβολια. Ανατριχιλα.

Θεοδωρακης, Κολοκοτρωνης, Καζαντζακης, Ριτσος…

Που εχουν παει ολοι αυτοι; Τι σημαδια αφησαν πισω τους;

Κοιταξε γυρω σου! Καφριλα. Υλιστες. Κυνηγι του εφημερου. Κ η ποιηση;

Η ποιηση της Ζωης; Που να είναι αραγες; Ποια Σαπφω περιμενει να την τραγουδησει;

Καποτε ηταν ενας κοσμος, τοσο ανοητος, τοσο παιδαριωδης, τοσο υλιστης, που ολοι αυτοι εμοιαζαν ξενοι αναμεσα μας. Μιλουσαν για ποιηση.

Τι είναι η ποιηση; Δεν θα σε κουρασω με δοκιμια. Ποιηση είναι ένα λουλουδι μονο του στον καμπο. Γουσταρε να βλαστησει εκει κ βλαστησε εκει. Δεν ρωτησε κανενα. Βλαστησε. Μαγκια του. Αυτό είναι ποιηση. Μπορει το λουλουδι να σηκωθει να φυγει καποια μερα. Το εβλεπες εκει κ καποια μερα θα σηκωθει να φυγει. Αυτο είναι ποιηση, σημερα είναι αυριο δεν είναι. Κ συ μετα θα ψαχνεις εγκυκλοπαιδειες κ βιογραφιες για την ζωη του λουλουδιου. Σαχλαμαρες. Περιπαιζεις τον εαυτο σου. Ποιηση είναι ένα λουλουδι που σημερα είναι κ αυριο δεν είναι. Αυτή είναι η ομορφια του, η ζωντανια του, το αιμα που κοχλαζει μεσα του. Αν το ακουμπησεις θα καεις ολοκληρος. ειναι ενας χορός γυρω από την φωτια.

Η φωτια εχει σβησει. Επιασε κ η βροχη κ σχεδον ο χώρος της φωτιας κ οι σταχτες της εξαφανιστηκε. Ηλθε κ ο Δημος της πολης σου κ καθαρισε τον χωρο. Θα ερχοταν ο προεδρος της χωρας να μιλησει, να βγαλει επικηδειο για καποιον Μεγαλο που εφυγε.

Επικηδειο. Νεκρα λογια για έναν πεθαμενο κ ολοι θα χειροκροτησουν τον Μεγαλο που εφυγε. Θα κλαψεις για αυτόν,θα φωναξεις: Αθανατος!

Ολη μας η ζωη είναι ενας επικηδειος, μια δικαιολογια δηλαδη για να αποφυγουμε το Μεγα κατά προσωπο, φατσα φατσα. Δεν υπαρχει άλλος τροπος για να μεγαλωσεις. Δυο λεξεις χρειαζονται στο εγχειριδιο σου: φατσα φατσα με το αληθινο. Κ το αληθινο είναι το ζωντανο, το εφημερο, σημερα είναι αυριο εχει φυγει. Παιξε με τους ζωντανους όχι με τους πεθαμενους. Όπως η ποιηση. Σημερα είναι, αυριο εχει πεταξει μακρυα για παντα. Η ποιηση είναι ανασα, μπαινει στα πνευμονια σου κ βγαινει εξω. Είναι τα χνωτα σου πανω στο κρυο τζαμι που γραφεις σχέδια κ λεξεις κ ζωγραφιες, μετα βγαινει ο ηλιος κ δεν αφηνει κανενα σημαδι, τα εξαχνιζει όλα. Ολοι μας ειμαστε αυτό: μια ανασα πανω σε ένα τζαμι που αν προλαβεις μπορει να γραψεις κατι εκει πανω. Οι ποιητες της ζωης αυτό προσπαθουν να σου πουν γραφοντας πανω στο τζαμι τους λεξεις που τες παιρνει συνεχως ο ηλιος. Δεν θελουν να σε κανουν ποιητη, θελουν να σου δειξουν ότι μπορει κ συ να εισαι μεγαλος σαν αυτους. Αν καταφερεις κ οσο ζεις γραψεις το ονομα σου πανω στο τζαμι χωρις να τρεμεις, τοτε αυτό κ μονο αρκει. Μετα πρεπει να το δεις- το ονομα σου- να ξεθωριαζει πανω στο τζαμι κ να κατσεις εκει μαζι του μεχρι κ την τελευταια λεξη που θα φευγει πανω στις ραχες του ηλιου κ θα εξαφανιζεται από τα ματια σου. Θελει κοτσια να το κανεις, φοβασε, εισαι δειλος, τρεμεις, δεν το αντεχεις, του γυριζεις την πλατη. Οτι βλεπεις γυρω σου είναι κατασκευασμα δειλων ανθρωπων. Όλα. Όλα, από τις σχεσεις σου μεχρι το τελευταιο μοντελο κινητου. Όλα. Ετσι όταν πεθαινει καποιος μεγαλος ποιητης κλαις απαρηγορητα, σε πιανει ένα κομπος στο στομαχι. Κανονικα επρεπε να γελας να χαμογελας, να χορευεις, να τραγουδας. Τετοιος ποιητης; Του αξιζει τραγουδι, χορος, όπως εζησε. Εσυ κλαις, οδυρεσαι.

Στις κηδειες δεν κλαιμε για τον πεθαμενο. Κλαιμε για μας, αν πραγματικα εχεις αγαπησει τον πεθαμενο με ολη σου την ψυχη, τοτε δεν κλαις, δεν σου βγαινει κλαμα. Εχει να κανει με ευγνωμοσυνη, ότι αυτος ο ανθρωπος ηταν μαζι μου κ περασαμε ομορφα κ τωρα παει εκει που ηλθε. Γυριζει πισω.

Ολος μας ο πολιτισμος είναι λειψανα, γιορτες δηλαδη πανω σε πτωματα μεγαλων ανδρων. Μιλας συνεχως με νεκρους γιατι θελει κοτσια να μιλας με ζωντανους. Ο ζωντανος είναι απροβλεπτος-αυτό σημαινει ζωντανος-, απροβλεπτος, γεματος εκπληξεις. Ετσι παιζεις με κοκκαλα, ολα αυτά ειναι δικαιολογιες για να αποφυγεις την Ζωη. Κοιταξε την ζωη σου, παρατηρα την ζωη σου, ριξε μια ματια στην ζωη σου καλοπροαιρετα κ θα το αντιληφθεις αμεσως αυτό που σου λεω. Κ μετα είναι κ το κλαμα εκει στις κηδειες. Τοσο ξαλαφρωτικο κ χαλαρωνεις αμεσως από τις εντασεις μιας ζωης. Τρεχεις πολύ, συνεχως τρεχεις ασταματητα μεχρι να βρεις το ντουβαρι. Γιατι τρεχεις; Που εχεις να πας; Γιατι βιαζεσαι; Τι θελεις να προλαβεις; Γιατι δεν εισαι χαλαρος; Τι εχεις κερδισει τρεχοντας;

Ακριβως πισω σου εισαι εσυ κ κανενας άλλος. Προσπαθεις να αποφυγεις τον εαυτο σου, για αυτό τρεχεις.

Μπηκαμε στην ανοιξη. Παντου γυρω σου λουλουδια. Είναι μια επαναλαμβανομενη λειτουργια της φυσης. Ανοιξη, καλοκαιρι, φθινοπωρο, χειμωνας, ανοιξη. Δεν το παιζει σπουδαια η φυση κ προσπαθει να σου μεταδωσει μηνυματα. Το να θελει καποιος να σε αλλαξει κ να σε φερει με τα νερα του είναι φασιστικη νοοτροπια. Εισαι Αυτος. Τελεια κ παυλα. Εισαι. Εισαι κομματι αυτου του γιγνεσθαι, εισαι βασικη μοναδα αυτου του Μεγαλειου που σε περιβαλλει. Εισαι. Ωραια λεξη: εισαι, η πιο ομορφη λεξη. Εισαι. Εισαι αναμεσα σε αλλα εκατομμυρια Εισαι, σαν λουλουδι μεσα σε ένα καμπο με λουλουδια.

Το να ζεις μεσα στις πολεις σου εχει στερησει κατι το πολύ ουσιωδες. Ξεκοψες από την φυση, ζεις σε τσιμεντο, ζεις μεσα σε μια τεχνιτη ατμοσφαιρα, εχεις χασει τις ριζες σου, διψας, συνεχως διψας.

Το πλανο όμως είναι αυτό: Ενας καμπος με μαργαριτες.

Τωρα τελευταιως ολο κ περισσοτεροι αγροτες χρησιμοποιουν Ραουντάπ, ένα καρκινογονο ζηζανιοκτονο, για να εξολοθρευσει τα αγριοχορτα κ τις μαργαριτες. Αυτό σημαινει ότι ο ιδιος εκτιθεται αμεσα σε καρκινογονες ουσιες, σημαινει ότι εξολοθρευει τους μικροοργανισμους του χωματος κ μετατρεπει τα χωραφια σου σε ξεραϊλα κ κανει τις φαρμακοβιομηχανιες κολοσσους. Μετατροπη των χωραφιων σε μικρες πολεις. Εκει μεσα ζεις. Σε ξεραϊλα κ σε ραντιζουν συνεχως ζηζανιοκτονα. Σκοτωνουν τις μαργαριτες.

Το πλανο όμως είναι αυτό: Ενας καμπος με μαργαριτες. Μου κανει εντυπωση κατι. Οταν ραντιζουν τις μαργαριτες με ραουνταπ, παντα δυο τρεις ξεφευγουν κ συνεχιζουν να ζουν. Ετσι μας απομενει το εξης σκηνικο. Ο αγροτης με το τρακτερ κ την ρυμουλκα με το ζηζανιοκτονο, πιο πισω του οι φαρμακοβιομηχανιες, πιο πισω τους ενας οχλος που γεμιζει ολο το φοντο κ μπροστα μπροστα δυο τρεις μαργαριτες ακομα ζωντανες αναμεσα σε χιλιαδες άλλες νεκρες. Είναι το σημερινο σκηνικο του κοσμου μας, ειτε σου αρεσει ειτε όχι. Αυτοι ειμαστε. Αυτό είναι ο σημερινος ανθρωπος. Ο ιδιος με χθες κ προχθες κ ο ιδιος αυριο κ μεθαυριο. Καμια αλλαγη, οχι μονο καμια αλλαγη αλλα συνεχως οπισθοχωρουμε με μεγαλα βηματα.

Η ποιηση προσπαθει να εξυψωσει τον ανθρωπο στο υψος του, να τον κανει να σταθει στα ποδια του. Δειχνει σπουδαια δουλεια η ποιηση. Δεν είναι, φαινεται ότι είναι, αλλα δεν είναι. Η ποιηση είναι ενας ανθρωπος ορθιος μεσα σ’ενα πληθος σκυμμενων προσκυνητων, του ψευτικου αγαλματος που ονομαζεται «ενστικτο επιβιωσης». Προσκυνας τα «πλαστικα ρολογια» του Νταλι. Ο πινακας του Νταλι δειχνει κατι ρολογια σαν να είναι φτιαγμενα από πλαστελινη, ευπλαστα, σαν να λυωνουν. Ο χρονος είναι ευπλαστος, ευκαμπτος. Γινεται κ ξαναγινεται. Ενας πολύ μεγαλος πινακας. Ο Σαλβατορ Νταλι μας εδωσε μια μεγαλη αληθεια. Η υλη είναι πλαστελινη. Ομως ο ιδιος ο Νταλι πεθανε όπως γεννηθηκε. Κοιμισμενος. Ολοι κοιμομαστε, ειμαστε κατά καποιον τροπο υπνοβατες. Η διαφορα μου μαζι σου δεν ειναι ότι ξυπνησα από τον μεγαλο υπνο, αλλα ότι το ξερω ότι κοιμαμαι. Ετσι αφου ξερω ότι κοιμαμαι ειμαι σε ένα σκαλι πιο πανω από σενα. Η σκαλα εχει χιλια σκαλια κ γω ανεβηκα στο πρωτο. Εσυ ακομα ψαχνεις την σκαλα. Η σκαλα βεβαια είναι μπροστα σου αλλα επειδη κοιμασε δεν την βλεπεις . Δεν την ψαχνεις κιολας, δεν την αναζητας. Εισαι όπως οι αλλοι που κοιμουνται κ νομιζουν οτι είναι ξυπνιοι.

Ποιηση είναι ένα άλλο ονομα της λεξης ανθρωπισμος. Θα σου κανει εντυπωση αν σου πω ότι ο Θεοδωρος Κολοκοτρωνης δεν ηταν παρα ενας ποιητης της ζωης. Εγραφε ποιηματα για την ζωη. Δεν πολεμουσε, φαινοταν ότι πολεμαγε αλλα δεν ηταν παρα ενας μεγαλος ποιητης, όπως ο Θεοδωρακης , ο Ριτσος ο Ελυτης, ο Καβαφης,

Εγραφε, ζωγραφιζε απλα το ονομα του πανω σε ένα θαμπο τζαμι,

κ το εβλεπε να ξεθωριαζει από τον ηλιο.

Η ιστορια είναι αφιερωμενη στους αναζητητες της αληθειας, προσωπικα στον φιλο μου Ανδρεα. Το πρωτο σκαλι, το δευτερο…ανεβαινουμε. Στον φιλο μου Ανδρεα.

Να περνατε ολοι ομορφα. Παντα αγαπημενοι