4 Οκτωβριου 1957

4 Οκτωβριου 1957 κ ο Σπουτνικ 1 να μας χαιρετα από το διαστημα. Η πρωτη αποπειρα του ανθρωπου να βγει εξω από το κουβουκλι του στεφθηκε με επιτυχια. Μετα απο λιγο οι αμερικανοι πατησαν το ποδι τους στην σεληνη. Ο δρομος πλεον για το διαστημα ανοιξε.

Το διαστημα είναι ενας χωρις ορια κοσμος,

Ακου: χωρις συνορα κοσμος. Το συλλαμβανεις αυτό; Απειρα μεγαλο συμπαν,

Χωρις συνορα. Δεν υπαρχουν συνορα εκει εξω. Ζουμε μεσα του. Ζουμε

μεσα στο απειρο. Ειμαστε κομματι του απειρου. Ασυληπτο.

Κ μεις μια σταλια ανθρωποι κανουμε τα πρωτα βηματα προς τα εξω. Ασυληπτο.

Μια σταλια ανθρωπος, δεν ειμαστε ουτε καν το ανοιγοκλειμα του βλεφαρου Του,

Κ ορθονουμε το μποι μας. Σαν να κραταμε μια σημαιουλα με την μπλε γη μας.

Κοιταξτε! Ενας ανθρωπος κρατα τη σημαια της γης αιωρουμενος στο Συμπαν κ την ανεμιζει. Αφοβα.

Πρωτοχρονια. 2014. Παιζουμε με τους αριθμους,

σε ένα Συμπαν που δεν γνωριζει αριθμητικη. Αναριθμητο.

Σταματω να γραφω κ κοιταζω εξω από το παραθυρο μου. Ψιλοβρεχει. Τα συννεφα είναι τοσο χαμηλα που σκεπαζουν τα απεναντι βουνα κ δεν τα βλεπω. Βρεχονται κ τα ματια μου. συγκινητικη η ιστορια του ανθρωπου. Μπορει πολλες φορες να τσαντιζομαι με τον ανθρωπο, πολλες φορες , παρα πολλες φορες …τον θαυμαζω όμως. Ναι. Τον θαυμαζω. Θαυμαζω την προσπαθεια του να βρει το δικο του στιγμα μεσα στο Αχανες. Χανει τον δρομο του, τις περισσοτερες φορες τον χανει τον δρομο του, τρελαινεται. Τρελαινεται, δεν εχει από πού να πιαστει. Πουθενα.

Βρεχονται τα ματια μου κ η καρδια μου, βρεχεται κ αυτή,

Καπου καθισμενοι πανω σε μια πετρα-που εχει λιγα χορταρια-

Καθισμενοι πανω σε μια πετρα, κ να κοιταζουμε το αχανες Συμπαν,

Πιασμενοι χερι χερι κ να σου λεω σ,αγαπω.

αφιερωμενο στις γυναικες, αφιερωμενο στην Γιωτα.

Η γυναικα είναι πιο κοντα στο μυστηριο, για αυτό την θαυμαζω. Ο αντρας είναι πιο κοντα στο λογικο. Ο αντρας είναι η γλαστρα κ το χωμα της, κ η γυναικα ειναι το λουλουδι που βλαστα μεσα στο χωμα της.

Το π είναι ο αριθμος που μας λεει ποσες φορες χωρά η διαμετρος του κυκλου στην περιφερια του. Χωρά περιπου 3 φορες κ κατι ψηλα. 3,14. Αν δηλαδη μετρησω την περιφερια του κυκλου κ την διαιρεσω με την διαμετρο του, μου προκυπτει ενας αριθμος που δεν διαιρειται ακριβως. Αν συνεχισω να τον διαιρω δεν θα φτασω ποτε σε ένα τελικο αποτελεσμα. Είναι ενας αριθμος που ποτε δεν φτανει σε ένα τελος. Ειναι ένας μυστηριακος αριθμος. Ο διαβητης, ο κυκλος κ η διαμετρος του κυκλου είναι ανδρικα κατασκευασματα. Κ η ατελειωτη διαιρεση, το ατελειωτο «π» ,είναι γυναικεια υποθεση. Ο Καρλ Σαγκαν στο βιβλιο του «Επαφη»,σε μια συνομιλια ενός εξωγηινου κ ενος ανθρωπου,αναφερει ο εξωνηινος, ότι αν συνεχισω να διαιρω αυτό τον αριθμο, τον π,( 3,14…..)θα φτασω σε ένα σημειο, στο 1020στό ψηφιο, που σταματα η τυχαια εναλλαγη αριθμων κ αναλλασονται μονο το 1 κ το 0 για καμποσο κ μετα ξαναρχιζει παλιν η τυχαια εναλλαγη. 3,14..101010..14…

Οι αριθμοι είναι κ αυτοι ανδρικη υποθεση. Ας σταματησουμε εδώ, οι αριθμοι δεν εχουν τελος.

Υπαρχει ταξη στο Συμπαν; Υπαρχει. Αν δεν υπηρχε ταξη, τωρα όλα θα ειχαν καταρρευσει. Υπαρχει νομος κ ταξη εκει μεσα, ειναι όμως μια ταξη που γερνει περισσοτερο προς το μυστηριακο παρα στο λογικο κ το ντε φακτο. Είναι μια ταξη ωριμης Σοφιας.

Εξωγηινος: Γεια σου ανθρωπε μου. Ερχομαι από μακρυνο Γαλαξια κ παιρνώντας από τον Γαλαξια σου, ειπα να σε χαιρετησω.

Γηινος: Καλα εκανες. Το εχω αναγκη. Θελω να με βγαλεις από το αδιεξοδο της μυστηριακης Υπαρξης. Υπαρχει τροπος; Σιγουρα εσυ εχεις μαθει πολλα. Πες μου τις αληθειες που βρηκες. Βρηκες καμια αληθεια;

Ο Εξωγηινος σκεφτηκε για λιγο. Εμοιαζε σαν Αινσταιν, σαν Καρλ Σαγκαν, σαν Νελσον Μαντελα. Εμοιαζε περισσοτερο σαν παιδι μπροστα σε ένα λουλουδι που πρωτη φορα βλεπει, εμοιαζε σαν ερωτευμενος ανδρας που κοιταζει στα ματια την αγαπημενη του. Εμοιαζε αυτό: Απορημενος. Δεν απορουσε με την ερωτηση που του εκανε ο γηινος.

Απορουσε για τον εαυτο του. Το Συμπαν να απορει για τον εαυτο του διαμεσου του εξωγηινου. Δεν μπορει να δωσεις απαντηση σε αυτό το ερωτημα. Ειναι αδυνατον. Δεν τα ειχε χαμενα. Το ερωτημα φαινοταν ότι το ειχε επεξεργαστει πιο πριν στο κεφαλι του.Δεν μου απαντησε. Ανταλλαξαμε προιοντα κ αποχαιρετιστηκαμε. Μειναμε παλι μονοι μας εδώ.

Η αεροδιαστημικη είναι μια ατμομηχανη που θα μας φερει πολύ μπροστα. Ομως πρεπει να ξεπερασουμε το ιδιωτικο συμφερον. Ο καπιταλισμος δηλαδη, πρεπει να μεινει στην πάντα οσον αφορα τα διαστημικα προγραμματα. Διαστημικη βιομηχανια σημαινει επενδυω για τον ανθρωπο κ όχι για την τσεπη μου. Επενδυω τεραστια ποσα κ μπορει ποτε να μην μου αποφερουν οικονομικο κερδος. Η αεροδιαστημικη είναι κοινωνικο εργο, δεν είναι μπιζινες της κονόμας. Πρεπει σιγα σιγα να απεγκλωβιστουμε από τον καπιταλισμο. Ολα δειχνουν ότι είναι στο τελος του, κλωτσά, εχει σπασμους, φτανει στο τελος του, αργησε κ πολύ μαλιστα. Κ στην θεση του τι θα βαλουμε;

Δεν είναι διαρυθμιση δωματιου. Πεταω τα παλια επιπλα κ βαζω καινουρια, είναι διαρυθμιση καρδιας, ξαναφερνω την καρδια στο προσκηνιο. Τον αρχηγο, τον πραγματικο αρχηγο πανω στον πλανητη Γη.

Δεν είναι επανασταση,δεν είναι κοκκινοι, ουτε μπλε, ουτε πρασινη ουτε κιτρινη. Ειναι πολύχρωμη, σινεμασκοπ, εγχρωμος κινηματογραφος. Ανοιξη.

Η λεμονια μου στον κηπο μου με τα λεμονια της, φορτωμενη,

συνεχιζει να ψιλοβρεχει, κ στα λεμονια της κ πανω στα φυλα της η βροχη,

να κυλα. Μικρες σταγονες κ να πεφτουν στο χωμα.

Η βροχη. Ερχεται από ψηλα, από τα συννεφα. Είναι μια ιστορια που επαναλαμβανεται συνεχως. Ειτε υπηρχε ο ανθρωπος ειτε όχι. Μονο που ο ανθρωπος την κοιταζει, συνομιλει μαζι της, την θαυμαζει, την ζωγραφιζει, την κανει μουσικη, την αφηνει να πεσει στα μαλλια του, την αφηνει να πεσει πανω του κ αυτη το κανει τοσο τρυφερα.

Σαν μανα του, σαν να είναι η μανα του,

Κ αυτος…

Ειμαι ευτυχισμενος που ειμαι εδώ σαν ανθρωπινο ον. Είμαι μια ιστορια που δεν το ζητησα προσωπικα. Μου δοθηκε. Να καθομαι δηλαδη κ να γραφω μονο για αυτην κ τιποτε άλλο. την ευχαριστω από καρδιας. Δικος σου, κριστοφ,

Ας είναι το 2014 η καταρρευση της κονομας, του καπιταλισμου. Ζήτω ο ιδιωτης. Χρονια πολλα σε κάθε ενα ξεχωριστα, σε κάθε ιδιωτη.Το μελλον της γης μας είναι μια προσπαθεια που ανηκει σε ολους, στο καθενα μας ξεχωριστα, αναλογα με τις ικανοτητες του καθενος μας. Αργα η γρηγορα θα γινει η αποκαπιταλιστικοποιηση, ειναι θεμα χρονου. Γενιεται το καινουριο κ δεν εχει καμια σχεση με τα γνωστα πολιτικα σχηματα του τωρα. Όλα τα πολτικα σχηματα που υπαρχουν είναι όλα παρελθον.

Βρεχει συνεχως κ εχει ξεπλυνει ολους τους δρομους,

κ η λεμονια μου να συνεχιζει, εκει εξω κατω απο την βροχη,

χωρις καμια ομπρελα. Οπως ακριβως όλα τα δεντρα του κοσμου μας. Ασκεπαστα.

Παρα διπλα ενας φιλος. Ενας φιλος,διπλα εκει στη λεμονια, να βρεχεται το ιδιο.

Ενας φιλος. Του εδωσα το χερι κ τον αγκαλιασα. Το logoclub μας. Ενας φιλος.

Με απεραντη εκτιμηση κριστοφ,

Δεν θελω να σε αφησω. Δεν θελω να σταματησω να γραφω, εχουμε τοσα ομορφα να πουμε μεταξυ μας. Όταν ημουν μικρος πηγα με τα δυο μου αδελφια κ με τον πατερα μου στο αεροδρομιο Λευκωσιας. Θα ερχοταν ο Γιουρι Γκαγκαριν. Ο πρωτος αστροναυτης. Εκει στο παλιο αεροδρομιο της Λευκωσιας ακουμπησα το χερι του. Περασε από διπλα μας κ μου εδωσε το χερι του.Μετα από λιγα χρονια σκοτωθηκε με το νέο Μιγκ που οδηγουσε. Στο αεροπλανο ηταν κ ο εμπειρος εκπαιδευτης του.Κατι συνεβηκε κ το αεροπλανο τους επεσε σε περιδινηση. Πετουσε χαμηλα κ δεν προλαβαν να το ελεγξουν. Συνετριβει στο εδαφος κ σκοτωθηκαν κ οι δυο τους. Χρονια μετα, μαθαμε ότι καποιο αλλο πολεμικο αεροπλανο περασε από διπλα τους κ τα αερια του το εκαναν να μπει σε περιδινηση κ εκτος ελεγχου. Σκοτεινη υποθεση. Ο Γκαγκαριν ηταν ξακουστος κ πολλοι τον ζηλευαν. Μαθαινω ότι ηταν κ θρησκευομενο ατομο. Μπορει, ηταν ψυχούλα. Τον περιέφεραν εδώ κ κει για σκοπους προπαγανδας κ δεν του αρεσε αυτό. Αρχισε να χανει την ιδιωτικη του ζωη.

Ακουμπησα λοιπον το χερι του Γκαγκαριν,

κ τοτε εγινα ενας γιγαντας.

Ειμαστε περιτρυγυρισμενοι από μιζερια. Μας ακουμπα η μιζερια. Συνεχως. Ετσι γινομαστε νανοι. Συνεχως μικραινουμε. Γινομαστε αορατοι, ανυπαρκτοι κ υπαρχει μονο η μιζερια. Η ζωη μας ειναι μια σκυταλη, από τον έναν ανθρωπο στον άλλο. Μιζερια παιρνουμε, μιζερια θα αφησουμε στα παιδια μας. Η πιθανοτητα να σταθεις στα ποδια σου είναι σχεδον ανυπαρκτη. Εγω σου λεω όμως ότι, όχι μονο μπορεις να σταθεις στα ποδια σου, αλλα εισαι ενας γιγαντας. Ειναι δυνατον να σε αγγιξει ο Γκαγκαριν κ να μην εισαι γιγαντας; Αδυνατον.

Δεν γραφω για να ριξω τον καπιταλισμο, ουτε για να φερω κατι το νέο, ουτε γραφω επειδη εχω να κερδισω κατι. Βλεπω το καινουριο εκει μπροστα μου κ πως μπορω να μην γραψω για αυτό; Αυτό καθεται εκει ομορφα κ με κοιτα κ γω γραφω για αυτό. Εχουμε μαζεψει πολυ σαπιλα γυρω μας. Αυτή η σαπιλα εχει ένα ονομα. Χρημα. Το ονομα της σαπιλας ειναι Χρημα. Τα κακα μαντατα είναι ότι ακομα είναι αναμεσα μας. Τα καλα ειναι ότι οι εποχες είναι πλεον ωριμες για να απαλλαγουμε από αυτό. Ο θανατος του είναι εδώ στην πορτα,

Ο θανατος. Ο θανατος δεν είναι κατι αναγκαστικα κακο,

θανατος είναι όταν φευγει το παλιο κ ερχεται το καινουριο,

Γερναμε κ ερχεται ο θανατος κ μας παιρνει. Συνεχιζουν την ζωη τα παιδια μας. Οι νεοι.

κ ο τροχος συνεχως γυριζει. Ασταματητα.

Το χρημα μαζεψε την απληστια του κ μπηκε μονο του πανω στη πυρα.

Σκορπισαμε την σταχτη του στον ανεμο κ χαθηκε παντου, σαν να μην υπηρξε ποτε.

Οι ερημες τραπεζες γεμισαν ποντικους. Τοτε ηλθε το συνεργειο του Δημου

κ καθαρισε το παλιο ερημο κτιριο της τραπεζας. Ηλθε καποιος διακοσμητης κ εκει στη θεση των ταμειων εβαλε ένα ασπρο πανι κ εφτιαξε τον μπερτε του καρακιοζη. Στο γραφειο του διευθυντη της τραπεζας που ηταν από ξυλο καρυδιας, εγινε το τμημα της χαρακτικης. Ο πρωην τραπεζικος χωρος εγινε πολιτιστικο κεντρο για παιδια,

κ για μεγαλους που παραμενουν ακομα παιδια. Κ δεν θα το πιστεψεις! Ακομα κ η ηγεσια, ακομα κ ο Σαμαρας εγινε μικρο παιδακι κ τσακωνοταν με τον παιδακι τον Βενιζελο για τις μπογιες. Πηγα κ τους χωρισα. Τελικα ο ενας πηρε τις μπλε νερομπογιες κ ο άλλος τις πρασινες νερομπογιες. Ο ενας ζωγραφισε ένα χαρτι ολο μπλε κ ο άλλος ένα χαρτι ολο πρασινο. Το παιδακι ο Τσιπρας ειχε μπροστα του ένα ζωγραφισμενο κοκκινο χαρτι κ ηταν λερωμενος από πανω μεχρι κατω με κοκκινη λαδομπογια. Το αρχιεπισκοπακι που μεχρι εκεινη την ωρα δεν εκανε τιποτε, παρα μονο επαιζε με το ποδηλατακι , κατεβηκε από το ποδηλατακι κ εφτιαξε ένα κολαζ με τους τρεις πινακες. Πηρε το μπλε κ εφτιαξε την θαλασσα, πηρε το πρασινο κ εφτιαξε τα δεντρα κ πηρε το κοκκινο κ εφτιαξε τον ηλιο. Η μικρη Μερκελ που ανοιγοκλεινε συνεχεια ένα κουμπαρα γεματο με πετρες, σηκωθηκε κ ζωγραφισε ένα αυτοκινητο πανω στον πινακα. Το αμερικανακι εκανε ένα δορυφορο, το κινεζακι εβαλε λαμπιονια με μπαταρια πανω στα δεντρα κ πανω στον δορυφορο, κ το ρωσάκι ένα σταυρο. Ενα ζωγραφισμενο σταυρο εκει πανω. Ολοι τον κοιταξαν παραξενεμενα. Ενας υλιστης να ζωγραφιζει σταυρο; Μπορει να ειναι κ καταρτι πλοιου. Μα τα παιδια ειναι παιδια. Ελευθεροι καλιτεχνες.

Χρονια πολλα σε ολους.