στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
1974
Θυμαμαι τις σφαιρες να σχιζουν τον αερα. Πηγα στο σπιτι του γειτονα να του πω ότι φευγουμε, γιατι τα πραγματα αρχισαν να γινονται επικινδυνα. Καποιο βλημα κτυπησε την στεγη του σπιτιου μας κ πεσαν σουβαδες στο εσωτερικο. Αποφασισαμε να φυγουμε να παμε στα μετωπισθεν για περισσοτερη ασφαλεια. Πριν να φυγουμε, πηγα στο σπιτι του γειτονα για να του πω ότι φευγουμε κ όμως ειχαν φυγει κ αυτοι. Ειχαν δυο παιδια, στρατιωτες, που πολεμαγαν καπου εκει λιγο πιο πισω στα συνορα κ δεν αφηναν τον εχθρο να προχωρησει. Αργα η γρηγορα η γραμμη θα εσπαγε γιατι ηταν όλα προδομενα.
Φυγαμε στα μετωπισθεν κ δεν ξαναγυρισαμε. Προσφυγες στον τοπο μας. Σχεδον 40 χρονια από τοτε κ όλα δειχνουν ότι δεν προκειται να αλλαξει κατι, εκτος από εμας. Μεγαλωνουμε , γερναμε, πεθαινουμε. Τα πιτσιρικια που ειμασταν τοτε , τωρα εχουμε γινει μεσηλικες. Παρα πολλοι εχουν φυγει για παντα. Οι πατεραδες μας σχεδον ολοι εχουν φυγει.
Δεν θα σε κουρασω με τον πονο μου. Μοιαζει σαν να ο ανθρωπος να θελει να ζει μεσα στον πονο κ να βασανιζει ο ένα ς τον άλλο. Μοιαζει η χαρα τοσο δυσευρετη , σπανια κ πανακριβη κ ο πονος τοσο φτηνος. Στοιχιζει λιγοτερο από μια δεκαρα κ είναι παντου. Σχεδον τζαμπα. Φαινεται ότι το σταροχωραφο γεμισε ζιζανια. Κ το πιατο μας αδειο κ το μοσχομυριστό ψωμι λειπει,
κ θα ηθελα να εχεις στο μυαλο σου το εξης: Αν θελεις να αλλαξεις τον κοσμο προς το καλυτερο, θα πρεπει να το κανεις χωρις να χυθει ουτε μια σταγονα αιμα. Δεν ξερω με πιο τροπο αυτό θα γινει. Χωρις σταγονα αιμα; Πως; Κ αυτοι ολοι οι αλητες πολιτικοι; Τι θα γινουν; Δεν θα πρεπει να τους σκοτωσουμε; Να τους κρεμασουμε; Γιατι να ζουν αναμεσα μας, όταν τα πραγματα θα αλλαζουν προς το καλυτερο; Πολιτικοι. Ειναι ότι χειροτερο εχει να επιδείξει ο πολιτισμος του ανθρωπου. Γιατι να συνεχισουν να ζουν αναμεσα μας; Είναι ένα ανθρωπινο εκτρωμα.
Το ξερω! Κ για αυτό πρεπει να προχωρησουμε πολύ προσεχτικα, γιατι πισω από τους πολιτικους κρυβονται συμφεροντα. Δεν μπορεις να το φανταστεις τι συμφεροντα κρυβονται πισω τους. Οταν θα αρχισεις να τιμωρεις δεν θα εχει τελειωμο κ θα φτασεις τελικα να αυτοκτονησεις γιατι εισαι κ συ κ γω ενοχος. Ολοι μας συνεισφερουμε στο χαλι του κοσμου μας. Το χαλι του κοσμου είναι ανθρωπινη επινοηση. Είναι ο εφιαλτης μας που εχει παρει σαρκα κ οστα. Ζουμε τον εφιαλτη μας. Εχουμε φτιαξει ένα Αριστοτελικό κοσμο. Πολύ λογικο, πολύ τετραγωνο. Η φυση δεν εχει πουθενα ευθεια, η φυση σχεδιαζει συνεχως καμπυλες. Η φυση είναι ενας παρθενωνας. Δεν υπαρχουν πανω του ευθειες. Ολα του είναι καμπυλωμενα. Οι κολωνες του, οι κολωνοστατες του, τα αετωματα του, τα γλυπτα του, πουθενα ευθεια, πουθενα κάθετος, πουθενα οριζόντιος. Η καμπυλη στο μεγαλειο της. Μια γυναικαρα. Ο κοσμος μας, θελει κ την γυναικα μεσα του. Είναι πολύ λογικος . Του λειπει η γυναικα. Του λειπει η γυναικεια ποιοτητα,
Πρεπει να φερουμαι μεσα στον μονοδιαστατο κοσμο μας, την Γυναικα. Να σταθει διπλα στον Ανδρα. Αυτο λειπει από τον κοσμο μας. Η ανατολη του ηλιου, το ηλιοβασιλεμμα Του, το φεγγαρι, το μυστηριο. Λειπει η καρδια του.
Μαζευτηκαν για να τιμησουν ένα υψηλα ισταμενο προσωπο. Ολος ο χωρος ειχε καταληφθει από κοσμο για να δει το μεγαλο γεγονος. Να αποχαιρετησει Αυτόν τον υψηλα ισταμενο αρχοντα του κοσμου. Ειχε ελθει στη χωρα πριν 12 ωρες κ τωρα ηλθε η ωρα του αποχωρισμου. Η μπαντα του δημου ηταν ετοιμη. Ο αρχηγος του κρατους ηταν εκει με ολο το υπουργικο του συμβουλιο για να αποδωσει τις αναλογες τιμες. Ειχε συννεφια κ θα νομιζες ότι θα ειχαν φερει ομπρελες. Κανενας δεν εφερε ομπρελες κ οι επισημοι ηταν πανω σε ξεσκεπη εξεδρα. Τελικα ο λαμπρός καλεσμενος φανηκε πισω από τα συννεφα. Μας χαμογελάσε κ μετα μας καληνυχτησε.
Ανθρωπινος πονος. Ατελειωτος. Από πού να αρχισω κ που να τελειωσω. Σαμπως κ ειμαστε πανω στη γη για να κουβαλησουμε ένα σταυρο. Μοιαζει σαν να η υπαρξη να είναι μαζωχα. Ενας ατελειωτος ανθρωπινος οδυρμος. Μια ατελειωτη κραυγη αρχαιας τραγωδιας: Οϊμε.
Ακομα κ η θαλασσα σπανια είναι φουρτουνιασμενη. Πολυ σπανια. Τες πιο πολλες φορες είναι κάλμα, ειδικα το καλοκαιρι είναι χαρμα οφθαλμων κ τον χειμωνα σπανια αγριευει κ όταν αγριευει παντα σε προειδοποιει. Θα αγριεψω. Προσεχε.
Κ στην Ανατολη του Ηλιου, πριν πιασουμε δουλεια, τον χαιρετησαμε πρωτο.
Αυτά που σου λεω δεν είναι ουτοπια. Δεν σου μιλω για μια φανταστικη κοινωνια που θα ελθει από τον ουρανο, απλα πρεπει να κανεις λιγο χωρο μεσα σου κ στην καρδια σου. Εισαι γεματος λογικη κ σε θελω λιγο τρελο, λιγο παραλογο, λιγο μυστηριακο, λιγο ερωτιαρη,
λιγο γυμνος, εντελως γυμνος, αν μπορεις, μπροστα στη γυναικα
κ στον αντρα. Απεναντι ο ένας στον άλλο εντελως γυμνοι.
Βγαλε τα ρουχα κ πεταξε τα. Σε αγαπω. Φωναξε: Σε αγαπω.
Ουτοπια ειναι να λες σε αγαπω.
Εβρεξε χθες κ τα σαλιγκαρακια αφησαν στο χωμα τις πορειες τους, να γυαλιζουν πανω στο χωμα σαν χρυσες κλωστες