στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Παμε Κριστοφ!
Εξω από το παραθυρο ακουγεται η πρωινη κοτα να κακαριζει. Φαινεται γεννα τα αυγα της.
Πεταξα το τόπι ψηλα κ κοιταξα τον ουρανο,
απιστευτο θεαμα. Ο Ουρανος!
Κ η Γη μας!
Κ πανω στην γη μας ενας ασημαντος ανθρωπακος. Εγω. Ελα μαζι μου να σου δειξω την γη όπως δεν την εχεις ξαναδει.
Τωρα εχουν ανθισει οι μαργαριτες στα χωραφια . Είναι οι μικροι ηλιοι της γης, τα διδυμα αδελφακια του ηλιου.
Γυρω από τις μαργαριτες τα αγριοχορτα. Αγριοχορτα. Λεξη κ αυτή. Αγρια χορτα.
Γονατισα κ τα φιλησα κ αυτά μου ανταποδωσαν το φιλι με ένα χαδι.
Εχουν κανει την εμφανιση τους κ οι ακριδούλες. Πλησιαζω μια μικρη κ την περιεργαζομαι
κ με περιεργαζεται κ αυτή,
-γεια σου.
-γεια σου κ σενα.
Συναντησα στο δρομο μου ενα μικρο σκαθαρακι, δυο τρια μυρμηγκακια, πουλια,
συναντησα δεντρα.
Η κοτα συνεχιζει να κακαριζει.
Κοτα είναι. Τι θελεις να κανει. Οι κοτες κακαριζουν.
Ελα να σου δειξω τον κοσμο όπως δεν τον εχεις ξαναδει. Αφησε με να σου πω μιαν ιστορια:
Ηταν καποτε ένα ψαρι που πιαστηκε στα δικτυα του ψαρα. Καποιος ψαρας εριξε τα δικτυα του κ αυτό ενώ κολυμπουσε ανεμελα επεσε μεσα τους. Τραβηξε τα δικτυα του εξω από το νερο κ αυτο χωρις οξυγονο αρχισε να σπαρταρα. Για πρωτη φορα καταλαβε τι σημαινει να μενεις χωρις οξυγονο. Κοιταξε τον απεραντο Ωκεανο, με τα ματια του σχεδον δακρυσμενα, να τον αποχαιρετουν .Να αποχαιρετουν τον Κοσμο. Τον Ωκεανο.
Μα καμια φορα η τυχη γυριζει με το μερος σου. 99% ηταν εναντιον σου κ μονο 1% ηταν υπερ σου, κ ξαφνικα όλα γυριζουν υπερ σου. 100% υπερ σου. Ετσι κ με τον φιλο μας , της ιστοριας μας. Με καποιο τροπο επεσε ξανα στη θαλασσα κ σωθηκε. Ειχε σχεδον πεθανει κ ξαναεπανηλθε στη ζωη.
Ο Ωκεανος μου. Το σπιτι μου.Απο δω κ μπρος τιποτε δεν θα είναι τιποτε το ιδιο για το ψαρακι μας, καταλαβε τι σημαινει Ωκεανος όταν εμαθε τι σημαινει να εισαι εκτος Ωκεανου. Η αξια του οτιδηποτε υπαρχει, καθοριζεται από το αντιθετο της.
Αυτή ηταν η ιστορια που ηθελα να σου πω.
Θα ηθελα να θυμασε παντα αυτό που θα σου πω τωρα:
Βγες εξω κ εκει μονος βαλε το χερι στην καρδια σου. Νιωσε την στην παλαμη σου που κτυπα. Αυτό το μηχανημα σε κρατα στην ζωη.
Ετσι οποτε εισαι μονος,
να θυμασε δεν εισαι ποτε μονος,
Βαλε το χερι στην καρδια σου κ ακουσε την να κτυπα. Είναι ο συντροφος της ζωης σου,
κ αν τυχη να εισαι εξω στο υπαιθρο,
ακουμπησε την γη, το χωμα,
κ νιωσε την καρδια της.
Δεν εισαι ποτε μονος. Περιτριγυριζεσαι από φιλους.
Η κοτα συνεχιζει να κακαριζει. Θα κανει πολλα αυγα.
Εδώ τελειωνει η ιστορια μου: «Cosmos-Κοσμος» κ γραφω δυο λογια για μια άλλη ιστορια:
“Logoclub.gr 2009-20013”
μια κλεφτη ματια σε ένα ουρανιο τοξο,
ενα εκκρεμες,
σε ενα μπλε πλανητη. Η Γη μας. Εκει ειμαστε, εκει ζουμε. Κ γυρω μας το Αχανες,
Κ ένα στοιχημα. Θα τας καταφερουμε;
Ητε ναι ητε οχι, δεν εχει καμια σημασια. Σημασια εχει μια χειρονομια,
οπως ο στρατιωτης που με αυτοθυσια σωζει τον συναδελφο του, με κινδυνο της ζωης του. Αργοτερα μαθαινει ότι ο συντροφος που εσωσε ειχε πολλα τραυματα κ δεν αντεξε κ πεθανε.
Κ τοτε που μενει ολη αυτή η αυτοθυσια;
Πουθενα,πολλοι λενε ότι οι πετρες κ τα αψυχα πραγματα εκει εξω απορροφουν αυτά τα γεγονοτα κ τα καταγραφουν μεσα τους.
Μπορει να είναι κ ετσι. Μπορει κ όχι. Ποιος ξερει;
Logoclub.gr 2009-20013. Σωστα εγραψα. Εικοσι χιλιαδες δεκατρια,
στην αιωνιοτητα,
Να μας ζησει το logoclub μας,
Ο Νικος μας,
με εκτιμηση κριστοφ
