στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ο θανατος!
Εχασα τον θειο μου πριν λιγα χρονια, πεθανε στα 84 του. Με πειραξε. Ηταν ο αγαπημενος μου. Κατι σαν μεντορας μου.Τοτε εγραψα κατι , πηρα μολυβι κ χαρτι κ εγραψα μια ιστορια κ καπου εκει ανεφερα ότι: Θανατε θα σε νικησουμε καποτε. Θα βρει τον τροπο ο ανθρωπος να σε νικησει.
Εκτοτε εχασα πολλους αγαπημενους μου στα χερια μου. Ξεψυχησαν στα χερια μου. Ο πατερας μου…τα ζωακια μου..
Κ η αντιληψη ότι ο θανατος είναι κατι κακο αρχισε σιγα σιγα να ξεθωριαζει. Ότι ο θανατος είναι εχθρος.. αρχισε σιγα σιγα να ξεθωριαζει.
Κ υστερα ηρθε μια λεξη στα χειλη μου: Σεβασμος.
Κ σιγα σιγα η ζωη σου αποκτα νοημα. Εγω αρχισα αναποδα. Από τον θανατο εφτασα στη ζωη. Αναποδα. Εβγαλα το αυτοκινητο μου εξω στο δρομο με την οπισθεν. Ετσι ξεκινησα από τον θανατο κ εφτασα στην ζωη, εξω από μια πορτα που γραφει: Σεβασμος. Ο Μιστερ Σεβασμος. Κ για την ζωη κ για τον θανατο. Σεβασμος. Αυτη είναι η πυξιδα μου.
Τωρα που γραφω ακουω ένα γερακι εξω από το παραθυρο μου να τραγουδα. Είναι ενας ηχος σαν παλμος. Ημιτονοειδης καμπυλη. Διαρκει 1-2 δευτερολεπτα δυναμωνει αποτομα κ σβηνει αποτομα. Καπως μακροσυρτα. Σαν ενας ηχος ιιιΙΙΙιιιιι τοποθετημενος πανω στην καμπυλη ενός τοξου. Ενός ινδιανικου τοξου. Παντα οι ινδιανοι ειχαν σεβασμο στα γερακια. Να εχεις σεβασμο στα γερακια. Είναι σοφα. Κ συναντω αρκετα γερακια όταν παω βολτα τα σκυλακια μου στο βουνο. Κάθε μερα παω βολτα στο βουνο με τα σκυλακια μου. 5-6 χιλιομετρα περιπατο.
Βγηκα εξω να δω το γερακι αλλα δεν το ειδα. Το ακουω αλλα δεν το βλεπω. Ξαναμπαινω μεσα κ συνεχιζω το γραψιμο.
Ο θανατος είναι το σβησιμο της μηχανης. Ο διακοπτης στο οφφ,
Κ η ζωη είναι το γουργουρισμα της μηχανης σου. Ενας βενζινοκινητηρας.
Κ μπορει ο κινητηρας να τραβα ένα αυτοκινητο, ένα φορτηγο, ένα τρενο, ένα μηχανακι, ένα πυραυλο, ένα αεροπλανο..
Η ποικιλια είναι μεγαλη κ ατελειωτη. Κ δεν εχει καμια σημασια το μεσον. Το οχημα σου δεν εχει καμια σημασια.
Εδώ σταματω γιατι βλεπω το γερακι εξω από το παραθυρο μου στα 500 μετρα να κανει κυκλους στον ουρανο. Μεχρι να τελειωσω τις δυο τρις λεξεις που γραφω κ να βγω μετα εξω το γερακι παλιν εχει χαθει από τα ματια μου. Δεν βλεπω κ καλα, θελω γυαλια.Θα νομιζες ότι επειδη γραφω για το θανατο, μου παρουσιαστηκε το γερακι κ κανει τα κολπα του. Τιποτε από όλα αυτά δεν συμβαινει. Τιποτε το μυστηριακο.
Καποιος μου χτυπα την πορτα. Μην φοβαστε δεν είναι ο θανατος. Η μπορει να είναι αυτος;
Ειναι το σκυλακι μου κ γρατσουναει την πορτα. Του ανοιγω κ μπαινει μεσα.
Κοιταζω εξω από το παραθυρο μου. Τα κορακια να φωναζουν στο βαθος. Με τα κορακια εχω μια αλλη καλη σχεση. Στις βολτες που παω, αρκετες φορες ερχονται κοντα μου. Μια φορα ειχα κανει κ ένα κορακι φιλο. Γιναμε φιλοι. Κ κάθε απογευμα, όταν επεστρεφα από το βουνο ερχοταν διπλα μου πανω στα καλωδια της ΔΕΗ κ λεγαμε δυο τρις κουβεντες. Μετα εφευγε. Εχει καιρο όμως να το ξαναδω.
Κορακια-μαυρο-θανατος.
Όλα αυτά είναι μαλακιες κ προκαταληψεις. Φαντασια. Παιχνιδια του μυαλου. Ειμαστε φορτομενοι με πολύ σαβουρα. Ασηκωτη σαβουρα. Σερνομαστε από το πολύ βαρος της σαβουρας που κουβαλαμε. Ειμαστε ένα τσουβαλι σαβουρας.
Ο θανατος. Σεβασμο στο θανατο. Ο διακοπτης στο οφφ. Απλο γεγονος κ η μηχανη θελει την ξεκουραση της. Αργα η γρηγορα θα συμβει. Εχει συμβει σε δισεκατομυρια ψυχες πριν από μας, θα συμβει με μας κ με τους επομενους. Είναι ένα γεγονος. Οπως το μηλο που πεφτει από την μηλια στο εδαφος. Ητε το ξερεις ότι υπαρχει βαρυτητα ητε όχι, θα συμβει. Η βαρυτητα υπαρχει ετσι κ αλλιως.
Δυο συνεταιρακια . Η Ζωη κ ο Θανατος. Μηχανη κ κλειδι της μηχανης.ΟΝ-Οφφ,
δυο συνεργατες, δυο αχωριστοι φιλοι. Παντα αγκαλιασμενοι,
Ετσι που για να αγκαλιασεις τη ζωη, αγκαλιαζεις κ το θανατο μαζι,
Για να αγακαλιασεις το θανατο αγκαλιαζεις κ την ζωη.
Μια ιστορια Ζεν από τον Osho:
Ο δασκαλος του Ζεν Μποκούζου μαζεψε τους μαθητες του κ τους ειπε ότι προκειται να πεθανει κ θα ηθελε ο θανατος του να είναι πρωτοτυπος.
-Με ξερετε, τους ειπε,ποτε δεν ημουν ένα αντιγραφο. Ημουν παντα οριτζιναλ. Θα ηθελα να μου πητε ένα πρωτοτυπο τροπο να πεθανω.
Οι μαθητες του ειπαν πολλες ιδεες. Τελικα αποφασιστηκε να πεθανει με το κεφαλι κατω. Αναποδα. Ετσι κ εγινε.Ισορροπησε με το κεφαλι, εκλεισε τα ματια του κ μετα από λιγο πεθανε. Οι μαθητες του τα εχασαν. Τι να κανουν τωρα; Πεθανε κ εμεινε εκει. Αναποδα. Δεν εγειρε ουτε δεξια ουτε αριστερα. Εμεινε κεντρο. Πεθαμενος με το κεφαλι αναποδα. Τι να κανουν; Πώς να τον θαψουν;
Στο διπλανο μοναστηρι ηταν η αδελφη του. Κ αυτή μεγαλη δασκαλα του Ζεν. Εστειλαν καποιον να την φωναξει, να τους πει την γνωμη της. Πώς να τον θαψουν. Αυτή ηρθε κ μπηκε φουριοζα μεσα φωναζοντας: Κωλοπαιδο Μποκουζου ησουν παντα ταραξιας. Δεν περιμενα ότι ακομα κ στο θανατο σου θα συμπεριφεροσουν ετσι σαν ταραξιας. Μποκουζου βλακα, εγινες φωτισμενος αλλα δεν ξεχασες τις σκανταλιες σου. Σηκωθου γρηγορα από αυτή την σταση κ πεθανε κανονικα.
Κ αυτος σηκωθηκε κ ειπε στην μεγαλη του αδελφη , που παντα σεβοταν, «Ενταξει μπορεις να πηγαινεις τωρα, θα πεθανω κανονικα». Κ πεθανε κανονικα. Κ οι μαθητες του τα εχασαν. Τον ειχαν ελεγξει πριν. Δεν ειχε σφυγμο, η καρδια του σταματησε. Ηταν νεκρος. Τι εγινε κ σηκωθηκε κ ξαναπεθανε; Πρεπει να ειχε μπει στο 4ο επιπεδο. Παρακολουθουσε από αυτό το βαθος τι θα εκαναν οι μαθητες του κ βλεποντας τους πρεπει να το ειχε απολαυσει πολύ. Σηκωθηκε κ πεθανε κανονικα κ η αδελφη του ουτε που την ενοιαξε αν πεθαινε ο αδελφος της. Στο Ζεν ο θανατος είναι απλα μια αλλαγη καταστασης. Μια συνεχης αλλαγη, όπως η ενεργεια που αλλαζει μορφες αλλα δεν καταστρεφεται ουτε δημιουργηται.
Θανατος είναι η βροχη που διαλυει τα συννεφα.
Ταισα κ την ολομαυρη γατουλα μου με μια λιχουδια φρίσκης κ αυτή μου γουργουρισε ευχαριστημενη.
Θανατος είναι η βροχη που διαλυει τα συννεφα.
