στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Τα πόδια μου ήταν ρίζες τα χέρια μου ήταν πλανήτες απλώθηκα ως το υπερεκτατό βάθυνα ως το στόμα του χρόνου δεν θυμάμαι αν γεννήθηκα
ο πρώτος και ο έσχατος δεν έχουν μνήμη δεν ήμουν δέντρο δεν ήμουν άνθρωπος δεν ήμουν έναρξη ούτε πέρας χειρωνάκτης της ύπαρξης δεν ήμουν ούτε περιείχα την υπόσχεση καμιάς αθανασίας ο άγιος και ο βλάσφημος σαρκώνονται στο ίδιο σώμα το βλέμμα μου και τούτο το θυμάμαι σάρωνε τα πελάγη του απείρου και δεν στεκόταν πουθενά παντού ανάσες νύχτιες παντού φλεγόμενοι άγγελοι παντού μοναχικοί εξόριστοι θεοί… δεν ήμουν συμπαγής ρευστός δεν ήμουν δεν είχα στήθος στο μέρος της καρδιάς μονάχα ένα μαύρο ρόδο… και πάνω στα δεκάξι πέταλά του το μηδέν και το ένα να ερωτοτροπούν αέναα… ιουν2010