στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ξέρεις αυτές τις νύχτες
Κόντεψα να πεθάνω
Όχι από την μοναξιά
Ούτε από τις τύψεις
Που σαν άγκυρα βαριά
Εδώ και μήνες δένουν
Σε έναν υπόνομο
Την ψυχή μου.
Κόντεψα να πεθάνω
Από την αηδία της στιγμής
Και την φρίκη της παρακμής.
Οι άνθρωποι γύρω μου
Λες κι έχουν τρελαθεί
Και με τρομάζουν.
Εκείνη η κοπέλα
Μου ζήτησε ικετευτικά
Να την παντρευτώ
Κι ας με ήξερε ένα βράδυ.
Τι σκατένια παραμύθια
Την ποτίσανε μικρή
Και τι όνειρα την μεθύσανε…
Η άλλη δεν μιλάει πολύ
Και η φίλη της μου είπε
Ναι σοβαρά μου είπε
Είναι επειδή είναι μισή Γερμανίδα…
Ναι εκεί πήγα να ξεράσω
Μα κατάφερα τελικά
Να χαμογελάσω.
Υπάρχει κι αυτή η Έφη
Που μου απαγόρευσαν
Να της μιλήσω
Επειδή λέει,η φίλη της
Είναι με τον Στέλιο…
Είναι ηλίθιοι τόσο οι άνθρωποι
Ή μήπως υποκρίνονται
Και κρύβονται στην γύμνια τους?
Ξέρεις κάποτε είχα γνωρίσει εκείνο
Το χλωμό κορίτσι από τον Βορρά.
Είχε ταξιδέψει μόνη της
Στην άκρη της χώρας για μένα.
Είχε αυτό το χαμόγελο το αληθινό
Και κείνα τα μάτια αγάπη.
Ξέρεις την είχα αγαπήσει
Αλλά με τον καιρό τής
Έσβησα αυτό το χαμόγελο.
Ξέρεις την αναζητώ εδώ και καιρό
Μα δεν την βρίσκω πουθενά.
Δεν την βρίσκω πουθενά.
Κι αυτή είναι η κατάρα μου.
Και αυτή είναι η τιμωρία μου.
Άλλο ένα ποίημα για σένα
Κι ας είχα πει ποτέ ξανά.
Άλλωστε
Ποτέ
Δεν κράταγα
Τις υποσχέσεις μου,
Έλεγες.