στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ήταν το φως, το φονικό ;
ή το σκοτάδι μίσος ;
Κι’ η σφαίρα βάρος άπαρτο
απύθμενο και άβατο
στον κοχλασμό βρυχότανε…
Ναι, είναι ακατάληπτο
για μένα τον ανήμπορο…
ή μήπως ακατάληπτο
να λέγεται το λάθος ;
Κι’ αν λάθος
την ευθύνη του
ποιος φέρει την ακέραια…
Πριν να συμβεί καν το κακό
έπρεπε να το ξέρεις.
Τώρα και πάλι προσπερνώ
χρόνια περνάω και γερνώ
μα ξέρω πίσω πως γυρνώ
σε συναντήσω πάλι
μ’ ένα πελώριο Γιατί
και κολλημένο το γυαλί
πάλι ζητήσω να μου πεις
πάλι μου εξηγήσεις
πως άραγε επέτρεψες
και πίσω δεν επέστρεψες ;
Να είν’ αλαζονεία ;
για πανκυριαρχία ;
Μα ήσουν μόνος κάποτε
βασίλειο ασφράγιστο
χωρίς κανέναν Μάγιστρο…
Παιγνίδι μήπως θα το πεις ;
Μα πρόσεξε… επικίνδυνο
να μην εισακουστείς….
Κι αν οι ψυχές θα φύγουνε
σε τόπο ατελεύτητο…
Μόνος και πάλι μόνος…
Όνομα ένα και βαρύ
λουστεί το σύμπαν αστραπή…..
Πόνος και πάλι Πόνος……
Νίκος Στυλιανού